(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) (13) B1 PL B1 H04L 12/56 H04L 12/00 RZECZPOSPOLITA POLSKA. (21) Numer zgłoszenia:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) (21) Numer zgłoszenia: (22) Data zgłoszenia: (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego: , PCT/US97/20770 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego: , WO98/23095, PCT Gazette nr 21/98 (13) B1 (51) IntCl7: H04L 12/00 H04L 12/56 (54)Sposób eksploatacji systemu telekomunikacyjnego z przetwarzaniem wywołania (30) Pierwszeństwo: ,US,08/754,354 (73) Uprawniony z patentu: SPRINT COMMUNICATIONS COMPANY L. P., Kansas City, US (43) Zgłoszenie ogłoszono: BUP 05/00 (72) Twórcy wynalazku: Joseph M. Christie, Overland Park, US Michael Joseph Gardner, Overland Park, US Albert Daniel DuRee, Independence, US William Lyle Wiley, Olathe, US Tracy Lee Nelson, Shawnee Mission, US (45) O udzieleniu patentu ogłoszono: WUP 08/05 (74) Pełnomocnik: Muszyński Andrzej, POLSERVICE Sp. z o. o. PL B1 (57)1. Sposób eksploatacji systemu telekomunikacyjnego z przetwarzaniem wywołania, w którym odbiera się sygnał sygnalizacji wywołania w pierwszym formacie sygnaliza-- cji z jednostki pośredniczącej i odbiera się sygnał komu-- nikacji użytkownika w pierwszym formacie komunikacji w jednostce pośredniczącej, znamienny tym, ze przesyła się sygnał sygnalizacji wywołania w pierwszym formacie sygnalizacji zjednostki pośredniczącej (204) do konwertera sygnalizacji (314), dokonuje się konwersji w konwerterze sygnalizacji (314) sygnału sygnalizacji wywołania z pierwszego formatu sygnalizacji na drugi format sygnalizacji, przesyła się sygnał sygnalizacji wywołania w drugim formacie sygnalizacji z konwertera sygnalizacji (314) do procesora sygnalizacyjnego (2 0 2 ), przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym (2 0 2 ) sygnał sygnalizacji wywołania i generuje się pierwszy komunikat sterowania identyfikujący pierwsze połączenie, przesyła się pierwszy komunikat sterowania z procesora sygnalizacyjnego (2 0 2 ) do jednostki pośredniczącej (204) i przesyła się sygnał komunikacji użytkownika przez pierwsze połączenie z jednostki pośredniczącej (204) do platformy usługowej (310) w odpowiedzi na pierwszy komunikat sterowania, po czym realizuje się usługę połączeniową i generuje w platformie usługowej (310) drugi komunikat sterowania w odpowiedzi na sygnał komunikacji użytkownika, przesyła się drugi komunikat sterowania z platformy usługowej (310) do procesora FIG. 3

2 Sposób eksploatacji systemu telekomunikacyjnego z przetwarzaniem wywołania Zastrzeżenia patentowe 1. Sposób eksploatacji systemu telekomunikacyjnego z przetwarzaniem wywołania, w którym odbiera się sygnał sygnalizacji wywołania w pierwszym formacie sygnalizacji z jednostki pośredniczącej i odbiera się sygnał komunikacji użytkownika w pierwszym formacie komunikacji w jednostce pośredniczącej, znamienny tym, że przesyła się sygnał sygnalizacji wywołania w pierwszym formacie sygnalizacji z jednostki pośredniczącej (204) do konwertera sygnalizacji (314), dokonuje się konwersji w konwerterze sygnalizacji (314) sygnału sygnalizacji wywołania z pierwszego formatu sygnalizacji na drugi format sygnalizacji, przesyła się sygnał sygnalizacji wywołania w drugim formacie sygnalizacji z konwertera sygnalizacji (314) do procesora sygnalizacyjnego (202), przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym (202) sygnał sygnalizacji wywołania i generuje się pierwszy komunikat sterowania identyfikujący pierwsze połączenie, przesyła się pierwszy komunikat sterowania z procesora sygnalizacyjnego (202) do jednostki pośredniczącej (204) i przesyła się sygnał komunikacji użytkownika przez pierwsze połączenie z jednostki pośredniczącej (204) do platformy usługowej (310) w odpowiedzi na pierwszy komunikat sterowania, po czym realizuje się usługę połączeniową i generuje w platformie usługowej (310) drugi komunikat sterowania w odpowiedzi na sygnał komunikacji użytkownika, przesyła się drugi komunikat sterowania z platformy usługowej (310) do procesora sygnalizacyjnego (202), przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym (202) drugi komunikat sterowania i generuje się trzeci komunikat sterowania identyfikujący drugie połączenie, i następnie przesyła się trzeci komunikat sterowania z procesora sygnalizacyjnego (202) do jednostki pośredniczącej (204) oraz przesyła się sygnał komunikacji użytkownika w drugim formacie komunikacji z jednostki pośredniczącej (204) przez drugie połączenie w odpowiedzi na trzeci komunikat sterowania. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako pierwszy format sygnalizacji i pierwszy format komunikacji wykorzystuje się format GR Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako pierwszy format sygnalizacji i pierwszy format komunikacji wykorzystuje się format sieci cyfrowej z integracją usług (ISDN). 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako drugi format sygnalizacji wykorzystuje się format sygnalizacji #7. 5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako drugi format sygnalizacji wykorzystuje się format C7. 6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako drugi format komunikacji wykorzystuje się format trybu przesyłania asynchronicznego. 7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że następnie przetwarza się sygnał sygnalizacji wywołania w procesorze sygnalizacyjnym (202) i wybiera się tłumienie echa dla wywołania oraz realizuje się tłumienie echa w jednostce pośredniczącej (204) w odpowiedzi na wybór tłumienia echa. 8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że następnie gromadzi się cyfry z sygnału komunikacji użytkownika w jednostce pośredniczącej (204). 9. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, ze przesyła się cyfry z jednostki pośredniczącej (204) do konwertera sygnalizacji (314), przetwarza się cyfry w drugi format sygnalizacji, przesyła się cyfry w drugim formacie sygnalizacji do procesora sygnalizacyjnego (202) i przetwarza się cyfry w procesorze sygnalizacyjnym (202). * * *

3 Przedmiotem wynalazku jest sposób eksploatacji systemu telekomunikacyjnego z przetwarzaniem wywołania. Systemy telekomunikacyjne zawierają pewną liczbę urządzeń telekomunikacyjnych w środowisku centrali lokalnej i w środowisku wymiany ze środowiskami współdziałającymi przy świadczeniu usług komunikacyjnych klientom dla realizacji wywołań do przetwarzania, trasowania lub dołączenia rozmowy do wyznaczonego połączenia. Jednakowoż niektóre wywołania wymagają inteligentnych usług sieciowych (IN) i zasobów do przetwarzania, trasowania lub włączania wywołania do właściwego miejsca połączenia. Każde wywołanie zawiera sygnalizację wywołania i informację użytkownika. Informacja użytkownika zawiera informację o stronie wywołującej, na przykład informację głosową lub informację dacyjną, i jest ona przekazywana przez połączenie. Sygnalizacja wywołania zawiera informacje pomagające w przetwarzaniu wywołania, i jest przekazywana łączem. Sygnalizacja wywołania, na przykład, zawiera informacje opisujące numer wywoływany i numer wywołujący. Przykładem sygnalizacji wywołania są procesy sygnalizacyjne, jak na przykład formatu #7, (SS7), Cl, sieć cyfrowa usług zintegrowanych (ISDN), system sygnalizacyjny do prywatnych sieci cyfrowych (DPNSS), których podstawą jest zalecenie Q.933 ITU. Wywołanie może być nadawane z pewnego urządzenia telekomunikacyjnego. Urządzeniem telekomunikacyjnym może być na przykład wyposażenie wewnętrzne siedziby klienta (CPE), platforma usług, komutator lub inne urządzenie mogące inicjować, przenosić lub kończyć wywołanie. Wyposażeniem wewnętrznym siedziby klienta może być, na przykład telefon, komputer, aparat faksowy lub centrala abonencka. Platformą usługową (urządzeniem) może być na przykład platforma usług lub dowolna inna rozszerzona platforma nadająca się do przetwarzania wywołań. Urządzenia telekomunikacyjne zarówno w systemie tradycyjnym, jak i systemy inteligentne mogą wykorzystywać wiele różnych protokołów obróbki wywołań lub kończenia wywołań. Na przykład wyposażenie CPE klienta może być dołączone do komutatora z wykorzystaniem formatu multipleksu z podziałem czasowym (TDM), jak na przykład super-ramka (SF) lub rozszerzona super-ramka (ESF). Połączenie formatu ESF umożliwia wielokrotny dostęp w siedzibie klienta w celu zapewnienia dostępu do komutatora lokalnego i uzyskanie usług telekomunikacyjnych. Również urządzenia telekomunikacyjne, jak na przykład telefony, są z dużym prawdopodobieństwem dołączone do zdalnego terminalu cyfrowego i połączenie zwykle przenosi sygnały analogowe skręconymi parami przewodów. Zdalne terminale cyfrowe zapewniają interfejs między telefonami a komutatorem cyfrowym przez konwersję sygnałów cyfrowych z telefonów, na multipleksowy sygnał cyfrowy do przekazania do centrali lokalnej. Ogólny standard w przypadku połączenia między zdalnym terminalem cyfrowym a komutatorem lokalnym nadany jest przez Bellcore Reference GR-TSY (GR-303). Ponadto, urządzenia telekomunikacyjne wykorzystują protokoły szerokopasmowe, jak na przykład szerokopasmowej sieci cyfrowej usług zintegrowanych (B-ISDN). Systemy szerokopasmowe zapewniają większą szerokość pasma, niż systemy wąskopasmowe w przypadku wywołań oraz kontroli i korekcji błędów. Protokół sieci B-ISDN przedstawia urządzenie telekomunikacyjne, z cyfrowym połączeniem do komutatora lokalnego lub innego urządzenia. Pętla sieci B-ISDN zapewnia więcej szerokości pasma i sterowania, niż konwencjonalna pętla lokalna. Można również wykorzystywać system osobistej sygnalizacji sieciowej (DPNSS), europejski ekwiwalent B-ISDN, lub inne protokoły szerokopasmowe. Ponadto, inne urządzenia telekomunikacyjne do wywołań wykorzystują do wywołań połączenia sprzętowe. Na przykład informacje poziomu sygnału cyfrowego (DS), jak na przykład poziom 3 sygnału cyfrowego (DS3), poziom pierwszy sygnału cyfrowego (DS1), i poziom zerowy sygnału cyfrowego (DSO) są konwencjonalnymi połączeniami sprzętowymi. Wykorzystuje się również połączenia europejskiego poziomu czwartego (E4), europejskiego poziomu trzeciego (E3), europejskiego poziomu pierwszego (El), europejskiego poziomu zerowego (EO), i inne równoważne europejskie połączenia sprzętowe. W urządzeniach telekomunikacyjnych do komutacji i sygnalizacji wykorzystuje się również protokoły transmisji elektrooptycznej dużej szybkości. Przykłady protokołów elektrooptycznych dużej szybkości stanowią: protokół optycznej sieci synchronicznej (SONET),

4 który jest wykorzystywany głównie w Ameryce Północnej i protokół cyfrowej hierarchii synchronicznej (SDH), który stosowany jest głównie w Europie. Protokoły SONET i SDH opisują nośniki fizyczne i protokoły, za pomocą których odbywa się komunikacja. Protokół SONET obejmuje transmisję optyczną sygnałów nośnej optycznej (OC) i elektryczną transmisję synchronicznych sygnałów (STS-ów). Sygnały według protokołu SONET są nadawane z podstawową szybkością wynoszącą, w przypadku nośnej optycznej poziomu pierwszego (OC-1) i synchronicznego sygnału transportowego poziomu pierwszego (STS-1), 51,84 megabitów na sekundę (Mbps). Nadawanie odbywa się również na wielokrotnościach tych wartości, jak na przykład STS poziomu trzeciego (STS-3) i OC poziomu trzeciego (OC-3) z prędkością bitową wynoszącą 155,52 Mbps), a na poziomie dwunastym STS (STS-12) i poziomie 12 OC (OC-12) z prędkością 622,08 Mbps i jej podwielokrotnościami, jak na przykład w wirtualnej grupie ubocznej (VTG) z prędkością 6,912 Mbps. Protokół SDH obejmuje transmisję sygnałów optycznego synchronicznego modułu transportowego (STM O) z podstawową prędkością dla synchronicznego modułu transportowego poziomu pierwszego i optycznego (STM-1 E/O) wynoszącą 155,2 Mps. Transmituje się również z jej wielokrotnościami, jak w przypadku protokołu STM poziomu czwartego elektrooptycznego (STM-4 E/O) z prędkością 622,08 Mbps i jej podwielokrotnościami, jak na przykład w ubocznej grupie jednostki (TUG) z prędkością 6,912 Mbps). Tryb przesyłania asynchronicznego (ATM) stanowi jedną z metod, która jest wykorzystywana w połączeniu z sieciami SONET i SDH dla zapewnienia komutacji wywołań szerokopasmowych i transportu wywołań do usług telekomunikacyjnych. Protokół ATM stanowi protokół opisujący przekazywanie informacji użytkownika w komórkach ATM. Ponieważ protokół wykorzystuje komórki, to wywołania mogą być transportowane na żądanie do ruchu telekomunikacyjnego połączeniowego, do ruchu bezpołączeniowego, ruchu stałobitowego, ruchu zmiennobitowego, włącznie z ruchem typu seryjnego, i między urządzeniami wymagającymi taktowania lub nie wymagającymi taktowania. Systemy ATM operują połączeniami na komutowanych trasach wirtualnych (SVP) i połączeniami na komutowanych obwodach wirtualnych (SVC). Wirtualny charakter ATM umożliwia wielokrotnym urządzeniom telekomunikacyjnym wykorzystywanie fizycznej linii informacyjnej w różnym czasie. Ten typ połączenia wirtualnego znacznie wydajniej wykorzystuje szerokość pasma, a tym samym zapewnia bardziej ekonomiczny transport wywołań klienta, niż trwałe wirtualne obwody (PVC) lub inne wyspecjalizowane obwody. System ATM jest w stanie połączyć wzywającego z punktem przeznaczenia przez wybranie połączenia z punktu źródłowego do punktu przeznaczenia. Połączenie zawiera trasę wirtualną (VP) i kanał wirtualny (VC). Kanał VC jest to logicznie jednokierunkowe połączenie między dwoma punktami końcowymi do przekazywania komórek ATM. Trasa VP jest to kombinacja logiczna kanałów VC. System ATM wyznacza wybrane połączenie przez wyspecyfikowanie identyfikatora trasy wirtualnej (VPI), który identyfikuje wybraną trasę VP i identyfikatora kanału wirtualnego (VCI), który identyfikuje wybrany kanał w wybranej trasie VP. Ponieważ połączenia ATM są jednokierunkowe, to dwukierunkowe łączności w systemie ATM zwykle wymagają łączenia identyfikatorów VPI/VCI. Inteligentne zasoby sieci realizujące trasowanie wywołań, usługi łączenia wywołań, i przetwarzanie połączeń według różnych protokołów, na przykład takich, jak opisane powyżej, mogą być lokalizowane w różnych centralach. Ponieważ zasoby są alokowane do różnych central, to rzadko wykorzystywane lub kosztowne zasoby mogą być dla wielu wywołań niedostępne, natomiast niekosztowne lub często wykorzystywane mogą być eksploatowane w nadmiarze. Jest oczywiste, że urządzenia telekomunikacyjne sieci central lokalnych mogą być wykorzystywane w sposób bardziej skuteczny i efektywny, a trasowanie połączeń i przetwarzanie wywołań może się odbywać bardziej skuteczniej i wydajniej, jeżeli system został opracowany tak, że współdziała z różnymi protokołami w sieci telekomunikacyjnej i koncentruje zasoby. Znana z amerykańskiego opisu patentowego nr sieć przesyłania informacji w trybie asynchronicznym (ATM) zawierająca szereg węzłów komunikacyjnych ATM może być tak skonfigurowana, że odbiera wywołania z węzłów komunikacyjnych pracujących w trybie przesyłania synchronicznego (STM) wykorzystującego taką sygnalizację autonomiczną, w której węzły komunikacyjne ATM przesyłają informację sygnalizacji wywołania

5 telefonicznego pomiędzy sobą i węzłami komunikacyjnymi STM poprzez sieć sygnalizacji autonomicznej związanej z siecią ATM i poprzez interfejs z sieciami autonomicznymi związanymi z węzłami komunikacyjnymi STM. Istotą sposobu eksploatacji systemu telekomunikacyjnego z przetwarzaniem wywołania, według wynalazku, w którym odbiera się sygnał sygnalizacji wywołania w pierwszym formacie sygnalizacji z jednostki pośredniczącej i odbiera się sygnał komunikacji użytkownika w pierwszym formacie komunikacji w jednostce pośredniczącej, jest to, że przesyła się sygnał sygnalizacji wywołania w pierwszym formacie sygnalizacji z jednostki pośredniczącej do konwertera sygnalizacji, dokonuje się konwersji w konwerterze sygnalizacji sygnału sygnalizacji wywołania z pierwszego formatu sygnalizacji na drugi format sygnalizacji, przesyła się sygnał sygnalizacji wywołania w drugim formacie sygnalizacji z konwertera sygnalizacji do procesora sygnalizacyjnego, przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym sygnał sygnalizacji wywołania i generuje się pierwszy komunikat sterowania identyfikujący pierwsze połączenie, przesyła się pierwszy komunikat sterowania z procesora sygnalizacyjnego do jednostki pośredniczącej i przesyła się sygnał komunikacji użytkownika przez pierwsze połączenie z jednostki pośredniczącej do platformy usługowej w odpowiedzi na pierwszy komunikat sterowania, po czym realizuje się usługę połączeniową i generuje w platformie usługowej drugi komunikat sterowania w odpowiedzi na sygnał komunikacji użytkownika, przesyła się drugi komunikat sterowania z platformy usługowej do procesora sygnalizacyjnego, przetwarza się w procesorze sygnalizacyjnym drugi komunikat sterowania i generuje się trzeci komunikat sterowania identyfikujący drugie połączenie, i następnie przesyła się trzeci komunikat sterowania z procesora sygnalizacyjnego do jednostki pośredniczącej oraz przesyła się sygnał komunikacji użytkownika w drugim formacie komunikacji z jednostki pośredniczącej przez drugie połączenie w odpowiedzi na trzeci komunikat sterowania. Korzystnie jako pierwszy format sygnalizacji i pierwszy format komunikacji wykorzystuje się format GR-303. Korzystnie jako pierwszy format sygnalizacji i pierwszy format komunikacji wykorzystuje się format sieci cyfrowej z integracją usług (ISDN). Korzystnie jako drugi format sygnalizacji wykorzystuje się format sygnalizacji #7. Korzystnie jako drugi format sygnalizacji wykorzystuje się format Cl. Korzystnie jako drugi format komunikacji wykorzystuje się format trybu przesyłania asynchronicznego. Korzystnie następnie przetwarza się sygnał sygnalizacji wywołania w procesorze sygnalizacyjnym i wybiera się tłumienie echa dla wywołania oraz realizuje się tłumienie echa w jednostce pośredniczącej w odpowiedzi na wybór tłumienia echa. Korzystnie następnie gromadzi się cyfry z sygnału komunikacji użytkownika w jednostce pośredniczącej. Korzystnie przesyła się cyfry z jednostki pośredniczącej do konwertera sygnalizacji, przetwarza się cyfry w drugi format sygnalizacji, przesyła się cyfry w drugim formacie sygnalizacji do procesora sygnalizacyjnego i przetwarza się cyfry w procesorze sygnalizacyjnym. Zaletą rozwiązania według wynalazku jest koncentracja dostępu do zasobów systemowych dla usług tradycyjnych i inteligentnych z wielu lokalnych central, tak że wywołania mogą być łączone przez urządzenia telekomunikacyjne mające różne potrzeby sprzętowe lub różne wymagania protokołu. System wykorzystujący wynalazek może współpracować z elementami z central lokalnych, tak że dla wywołania kosztowne zasoby są równie dostępne, jak zasoby niekosztowne. System ten współpracuje także z zasobami środowisk central lokalnych tak, że zasoby są łatwo dostępne dla wszystkich połączeń, oraz koncentruje urządzenia telekomunikacyjne i zasoby przez przemieszczanie wywołań po połączeniach ATM. Dzięki temu kosztowne usługi i zasoby są dostępne dla połączeń jak usługi i zasoby niekosztowne. Ponadto system wykorzystujący wynalazek wiąże się z zasobami mającymi aplikacje telefoniczne jak również aplikacje nietelefoniczne, oraz dokonuje, na przykład integracji głosu z danymi oraz przetwarzania połączeń w aplikacjach telefonicznych, poza takimi usługami, jak usługi internetowe dla aplikacji nietelefonicznych. Przedmiot wynalazku jest objaśniony w oparciu o przykłady wykonania przedstawione na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat blokowy systemu struktury usług lokalnych

6 na granicy sieci lokalnej i sieci trybu przesyłania asynchronicznego, fig. 2 - schemat blokowy ukazujący części składowe systemu z fig. 1, fig. 3 - schemat blokowy systemu do komunikacji z aplikacjami między lokalnymi urządzeniami telekomunikacyjnymi i urządzeniami wysokiej szybkości trybu przesyłania asynchronicznego w architekturze usług lokalnych, fig. 4 - schemat blokowy systemu platformy usługowej z rozszerzonym systemem trybu przesyłania asynchronicznego, fig. 5 - schemat funkcjonalny multipleksera pośredniczącego do zastosowania w synchronicznym cyfrowym systemie sieci optycznej, fig. 6 - schemat funkcjonalny multipleksera pośredniczącego do zastosowania w synchronicznym cyfrowym systemie hierarchicznym, fig. 7 - schemat blokowy procesora sygnalizacyjnego według wynalazku, fig. 8 - schemat blokowy struktury danych z tablicami wykorzystywanymi w procesorze sygnalizacji z fig. 7, fig. 9 - schemat blokowy dodatkowych tablic wykorzystywanymi w procesorze sygnalizacji z fig. 8, fig w postaci wykazu tablicę obwodu trasującego wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, fig w postaci wykazu tablicę grupy trasującej wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, fig w postaci wykazu tablicę obwodu wyjątków wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, fig w postaci wykazu zautomatyzowaną tablicę indeksów liczbowych wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, fig w postaci wykazu tablicę numerów wywoływanych wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, fig w postaci wykazu tablicę trasowania wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, fig w postaci wykazu tablicę obróbki wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9, zaś fig w postaci wykazu tablicę komunikatów wykorzystywaną w procesorze sygnalizacyjnym z fig. 9. Figura 1 przedstawia ogólny schemat blokowy systemu usług lokalnych (LSA), w którym jest realizowany sposób według wynalazku. System LSA 102 zawiera sieć lokalną 104, sieć ATM 106, aplikację 108 i system interfejsowy 110. System interfejsowy 110 jest połączony z siecią lokalną 104 łączem 112, z siecią ATM 106 łączem 114 i z aplikacją 108 łączem 116. System interfejsowy 110 jest dołączony do sieci lokalnej 104 połączeniem 118, do sieci ATM 106 połączeniem 120 i do aplikacji 108 połączeniem 122. Łącza są wykorzystywane do transportu sygnalizacji połączenia i komunikatów sterujących. Stosowany niniejszym termin łącze oznacza nośnik transmisyjny wykorzystywany do przenoszenia sygnalizacji i komunikatów sterujących. Na przykład, łącze może przenosić sygnalizację połączenia lub komunikat sterujący zawierający polecenia i dane urządzenia. Łącze może przenosić także, na przykład sygnalizację zewnątrzpasmową, korzystnie formatu SS7, C7, ISDN, B-ISDN, GR-303, sieci lokalnej (LAN) lub sygnalizację magistrali danych. Łącze może być, na przykład, łączem dacyjnym AAL5, UDP/IP, Ethernet lub DS0 na Tl. Poza tym łącze, jak to przedstawiono na figurach, może reprezentować łącze fizyczne pojedyncze lub wiele łączy, jak na przykład jedno z łączy lub kombinacja łączy ISDN, SS7, lub jakieś inne łącze dacyjne. Stosowany niniejszym termin komunikat sterujący oznacza wiadomość nadawaną w systemie w postaci sygnału elektrycznego reprezentującego komunikat sterujący lub sygnalizacyjny, polecenie sterujące lub sygnalizacyjne, sygnał sterujący lub sygnalizacyjny, lub też polecenia sygnalizacyjne, zarówno firmowe, jak i znormalizowane, które przenoszą informację z jednego punktu do drugiego. Połączenia są wykorzystywane do transportowania informacji użytkownika i innych informacji urządzeniowych między elementami i urządzeniami systemu LSA 102. Stosowany niniejszym termin "połączenie" oznacza nośniki transmisyjne wykorzystywane do przenoszenia informacji użytkownika między urządzeniami telekomunikacyjnymi lub między elementami systemu LSA 102. Na przykład połączenie może przenosić głos użytkownika, dane komputera lub innego urządzenia teledacyjnego. Połączenie może być skojarzone z informacjami albo wewnątrzpasmowymi albo zewnątrzpasmowymi. Sieć lokalna 104 zawiera jedno lub więcej urządzeń telekomunikacyjnych, nie pokazanych na rysunku, które zapoczątkowują kończą lub obsługują wywołanie. Wywołanie może obejmować różne protokoły, na przykład protokół omówiony powyżej. Sieć ATM 106 jest siecią transferową dużej szybkości. Sieć ATM 106 może transportować wywołania przez połączenie do innych sieci lokalnych lub do innych sieci ATM. Poza tym sieć ATM 106 jest dostosowana konstrukcyjnie do transportu wywołań do urządzeń tele-

7 komunikacyjnych ATM, nie pokazanych na rysunku, które zapoczątkowują, kończą lub obsługują połączenie. Aplikacja 108 przetwarza wywołania lub dokonuje konwersji protokołów transmisyjnych, tak że wywołania mogą być przenoszone do innej sieci lokalnej, do innej sieci ATM lub do sieci wymiany. W niektórych przypadkach sieć lokalna jest połączona bezpośrednio z aplikacją 108. W takim przypadku aplikacja 108 pośredniczy w wywołaniu z jednego protokołu do innego i transportuje wywołanie do sieci lokalnej. W innych przypadkach, aplikacja 108 jest platformą usługową lub aplikacją usługową przetwarzającą odmianę wywołania. Takie przetwarzanie występuje, na przykład w przypadku przetwarzania klasy usług, jak przekazywanie wywołań, identyfikacja wywołującego lub proces rozpoznawania głosu. System interfejsowy 110 pośredniczy w wywołaniach, włącznie z sygnalizacją wywołania i informacji użytkownika, dynamicznie na zasadzie kolejnych wywołań w sieciach TDM -ATM, ATM-ATM i TDM -TDM. Pośredniczenie polega na przetwarzaniu jednego protokołu na inny. Na przykład sygnalizacja ISDN może podlegać dopasowaniu do sygnalizacji SS7 przez konwersję sygnalizacji ISDN na sygnalizację analogową SS7 i przez konwersję sygnalizacji SS7 na analogową sygnalizację ISDN. Pośredniczenie realizowane jest również na informacjach użytkownika. Na przykład informacje użytkownika mogą być przekazywane pośrednio między komórkami ATM o pewnych zidentyfikowanych połączeniach VPI/VCI i DSO w formacie TDM. System interfejsowy 110 może pośredniczyć w sygnalizacji wywołań między formatem SS7 a formatem GR-303, między formatem SS7 a formatem GR-303, między formatem SS7 a formatem ISDN, i między formatem GR-303 a formatem ISDN. Ponadto system interfejsowy 110 może pośredniczyć w informacjach użytkownika między formatem GR-303 a formatem ATM, między formatem ISDN a formatem ATM i między formatem GR-303 a formatem ISDN. Ponadto system interfejsowy 110 może dokonywać konwersji wywołania między formatem optycznym a formatem elektrycznym. System interfejsowy 110 steruje trasowaniem wywołania, przetwarzaniem wywołania i transportem wywołania. System interfejsowy 110 określa potrzeby transportu lub przetwarzania wywołania i wydaje polecenia trasujące lub polecenia przetwarzania do urządzeń telekomunikacyjnych w sieci ATM 106, sieci lokalnej 104 i aplikacji 108. System interfejsowy 110 uruchamia przejęcie sygnalizacji wywołania i informacji użytkownika z sieci ATM 106 albo z sieci lokalnej 104. System interfejsowy 110 przetwarza sygnalizację wywołania wyznaczając wymagania w odniesieniu do trasowania i obróbki wywołania. Na podstawie obróbki sygnalizacji wywołania system interfejsowy 110 wybiera połączenie do żądanej sieci 106 lub 104 w przypadku połączenia wywołania i do żądanej aplikacji w przypadku przetwarzania. System interfejsowy 110 dostosowuje informację użytkownika do wybranego połączenia. System interfejsowy 110 może być skonfigurowany jako interfejs tandemowy, implementujący funkcję tandemową. Konfiguracja tandemowa umożliwia systemowi interfejsowemu 110 skupienie ruchu telekomunikacyjnego między sieciami, komutatorami i urządzeniami telekomunikacyjnymi. Konfiguracja tandemowa umożliwia jednej sieci łączenie wywołania do innej sieci bez potrzeby dysponowania połączeniem bezpośrednim między każdą z sieci a urządzeniem telekomunikacyjnym. Zatem każda sieć i urządzenie telekomunikacyjne połączone są nawzajem ze sobą przez system interfejsowy 110. Figura 2 przedstawia schemat blokowy systemu interfejsowego 110. System interfejsowy 110 zawiera procesor sygnalizacji 202 i jednostkę pośredniczącą 204 połączone łączem 206. System interfejsowy 110 komunikuje się z lokalnym urządzeniem telekomunikacyjnym 208 w sieci lokalnej 104 przez odpowiednie łącze 112 i połączenie 118, a z urządzeniem telekomunikacyjnym w sieci ATM 106 przez jej odpowiednie łącze 114 i połączenie 120 (patrz fig. 1). Procesor sygnalizacji 202 stanowi platformę sygnalizacyjną, która może odbierać i przetwarzać sygnalizację. Na podstawie przetwarzanej sygnalizacji, procesor sygnalizacyjny 202 wybiera opcje przetwarzania dla informacji użytkownika oraz generuje i nadaje komunikaty sterujące, które identyfikują urządzenie telekomunikacyjne, opcję przetwarzania, używaną usługę lub zasób. Procesor sygnalizacji 202 wybiera również połączenia wirtualne i połączenia sprzętowe dla trasowania wywołania oraz generuje i transportuje komunikaty sterujące

8 identyfikujące wybrane połączenie. Procesor sygnalizacyjny 202 może przetwarzać różne postacie sygnalizacji, włącznie z formatem ISDN, SS7 i Cl. Korzystne rozwiązanie procesora sygnalizacyjnego omówiono poniżej. Jednostka pośrednicząca 204 uzgadnia w ruchu telekomunikacyjnym różne protokoły. Korzystne jest, jeśli jednostka pośrednicząca 204 pośredniczy między ruchem ATM a ruchem nie-atm. Jednostka pośrednicząca 204 działa zgodnie z komunikatami sterującymi odbieranymi z procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 206. Te komunikaty sterujące są zwykle przekazywane na zasadzie poszczególnych wywołań i identyfikują przyporządkowanie między poziomem DS0 a identyfikatorem VPI/VCI dla których informacje są dostosowywane. W pewnych przypadkach jednostka pośrednicząca 204 jest skonfigurowana do implementacji cyfrowej obróbki sygnału zgodnie z poleceniem zawartym w komunikatach sterujących z procesora sygnalizacyjnego 202. Przykłady cyfrowej obróbki sygnału obejmują tłumienie echa, sprawdzanie ciągłości i detekcję wyzwolenia wywołania. Lokalne urządzenie telekomunikacyjne 208 jest dowolnym urządzeniem pracującym w sieci lokalnej 104 (fig. 1). Lokalne urządzenie telekomunikacyjne 208 może być na przykład wyposażeniem CPE, platformą usługową, komutatorem lub innym urządzeniem dostosowanym konstrukcyjnie do inicjowania, obsługi lub kończenia wywołania. Na wyposażeniu lokalu klienta może być na przykład telefon, komputer, aparat faksowy lub centralka abonencka. Platformą usługową może być, na przykład platforma usługowa lub dowolna inna platforma rozszerzona dostosowana konstrukcyjnie do przetwarzania wywołań. Urządzenie telekomunikacyjne ATM 210 jest dowolnym urządzeniem telekomunikacyjnym działającym w sieci ATM 106 (fig. 1). Urządzenie telekomunikacyjne ATM 210 może być na przykład wyposażeniem CPE, platformą usługową, komutatorem lub innym urządzeniem dostosowanym konstrukcyjnie do inicjowania, obsługi lub kończenia wywołania. System z fig. 2 działa w następujący sposób. Lokalne urządzenie telekomunikacyjne 208 może inicjować wywołanie na przykład w formacie TDM przez poziom DS0. Sygnalizacja wywołania jest nadawana do procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 112 między nimi, a informacje użytkownika są transmitowane do jednostki pośredniczącej 204 łączem 118 między nimi. Procesor sygnalizacyjny 202 przetwarza sygnalizację wywołania i określa wymagania odnośnie trasowania i przetwarzania wywołania. W niniejszym przykładzie, najpierw procesor sygnalizacyjny 202 określa, ze wywołanie wymaga przetwarzania aplikacji 108. Taki przypadek może wystąpić na przykład, jeżeli wymagane są usługi rozpoznawania głosu lub jeżeli wymagane są pewne inne usługi z platformy usługowej. W odróżnieniu od tego, aplikacja 108 może działać jako konwerter protokołu. Procesor sygnalizacyjny 202 nadaje komunikat sterujący do jednostki pośredniczącej 204 identyfikując wybrane połączenie 122 do aplikacji. Równocześnie procesor 202 nadaje komunikat sterujący do aplikacji 208 łączem 116 identyfikując opcję przetwarzania, z którą aplikacja 108 dokona obróbki informacji użytkownika. Jednostka pośrednicząca 204 odbiera informacje użytkownika przez połączenie 118. Ponadto jednostka pośrednicząca 204 odbiera komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 206. Jednostka pośrednicząca 204 dokonuje wybranego połączenia 122, tak że informacje użytkownika zostają przetransportowane do aplikacji 108. Jednostka pośrednicząca 204 dokonuje przetwarzania wywołania oraz, w razie potrzeby, konwersji dowolnego formatu. W niniejszym przykładzie aplikacja 108 odbiera informacje użytkownika w formacie TDM, tak ze konwersja nie jest potrzebna. Po zakończeniu obróbki wywołania przez aplikację 108, aplikacja ta przekazuje do procesora sygnalizacyjnego 202 komunikat sterujący. Komunikat sterujący z aplikacji 108 powiadamia procesor sygnalizacyjny, że usługa została wykonana i zawiera wszelką informację, że procesor sygnalizacyjny 204 wymaga zakończenia trasowania wywołania lub sterowania nadal przetwarzaniem wywołania. Procesor sygnalizacyjny 202 stwierdza, że wywołanie ma być połączone do urządzenia telekomunikacyjnego ATM 210 oraz nadaje komunikat sterujący do jednostki pośredniczącej 204 identyfikujący wybrane połączenie 120 do urządzenia telekomunikacyjnego ATM 210. Ponadto procesor sygnalizacyjny 202 powiadamia urządzenie telekomunikacyjne ATM 210 łączem 114, że informacje użytkownika są przenoszone do urządzenia telekomunikacyjnego ATM.

9 Jednostka 204 odbiera komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikując wybrane połączenie 120. Jednostka pośrednicząca 204 następnie dokonuje konwersji informacji użytkownika odebranych połączeniem DSO 118 na komórki ATM, które identyfikują wybrane połączenie 120 do urządzenia telekomunikacyjnego ATM 210. Komórki ATM są następnie przenoszone do urządzenia telekomunikacyjnego ATM 210 wybranym połączeniem 120. Jest oczywiste, że opis działania systemu z fig. 2 obejmuje platformę usługową jako aplikację 108 i informacje formatu TDM na poziom DSO z lokalnego urządzenia telekomunikacyjnego 208, jednakowoż, jest oczywiste, że lokalne urządzenie telekomunikacyjne 208 może transmitować informacje użytkownika 208 w formacie ESF lub SF, w innych formatach TDM przez linie transmisyjne poziomu DS lub w formacie SONET lub SDH, formacie ISDN lub formacie GR-303, aby wymienić kilka przykładów. Ponadto, aplikacja 108 może być konwerterem dostosowanym konstrukcyjnie do pośredniczenia między formatami sygnalizacyjnymi, konwerterem dostosowanym konstrukcyjnie do pośredniczenia między formatami informacji użytkownika lub dowolną aplikacją usługową. Ponadto, w pewnych przypadkach, aplikacja 106 może nie być wymagana. System interfejsowy 110 wtedy dokona połączenia wstępnie do urządzenia telekomunikacyjnego ATM 210. Figura 3 przedstawia wiele części składowych systemu LSA 102 przy jego współdziałaniu. System LSA 102 zawiera sieci, pierwszą i drugą, które reprezentują jedno lub więcej urządzeń telekomunikacyjnych 302 i 304. System LSA 102 zawiera procesor sygnalizacyjny 202 i jednostkę pośredniczącą 204, które są podobne do opisanych powyżej procesora sygnalizacyjnego i jednostki pośredniczącej. System zawiera drugą jednostkę pośredniczącą 306 i trzecią jednostkę pośredniczącą 308 równoważne jednostce pośredniczącej 204. Pierwsza platforma usługowa 310 i druga platforma usługowa 312 dostarczają usług aplikacyjnych dla połączeń w systemie LSA 102. Konwerter sygnalizacji 314 dokonuje konwersji między formatami sygnalizacji. Połączenie krzyżowe ATM 316 trasuje wywołania przez wyznaczone połączenia. Brama 318 jest stosowana dla zamiany nagłówków komórek ATM dla identyfikacji wybranych połączeń do sieci ATM 320. Procesor sygnalizacyjny 202 jest dołączony do jednostki pośredniczącej 204 łączem 206A. Łącze może być łączem SS7, DSO, UDP/IP, TCP/IP w sieci Ethernet lub strukturą magistralową wykorzystującą konwencjonalny protokół magistralowy. Procesor sygnalizacyjny 202 jest dołączony do urządzeń telekomunikacyjnych łączem 322 i 324 do platformy usługowej 310 łączem 326, i do konwertera 314 łączem 328. Konwerter 314 jest również dołączony do jednostki pośredniczącej 204 i do procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 206A. Procesor sygnalizacyjny 202 jest dołączony również przez łącze 330 do bramy 318, do jednostek pośredniczących 306 i 308, oraz do platformy usługowej 312. Jakkolwiek łącze 330 przedstawiono jako łącze sieci lokalnej (LAN), to jest oczywiste, że łącze 330 może być oddzielnym nośnikiem informacyjnym o oddzielnym protokole. Urządzenia telekomunikacyjne 302 komunikują się z jednostką pośredniczącą 204 z użyciem różnych protokołów. Urządzenia telekomunikacyjne 302 mogą transmitować wywołanie z użyciem formatu ESF/SF 332 na połączeniu ESF/SF. Format ESF/SF mógłby być przetwarzany w jednostce pośredniczącej ISDN (IW) 334 na format ISDN. Ponieważ format ISDN obejmuje zarówno kanały tras telekomunikacyjnych (B), do transportu informacji i kanał sygnalizacyjny (D) do transportowania sygnalizacji, połączenie 336 przekazuje informacje użytkownika zjednostki ISDN IW 334 do jednostki pośredniczącej 204, a łącze 338 przekazuje sygnalizację. Ponadto, urządzenia telekomunikacyjne 302 mogą transportować sygnalizację formatu GR-303 łączem 340, informacje użytkownika przez połączenie 342. W odróżnieniu od tego, urządzenia telekomunikacyjne 302 mogą transportować sygnalizację formatu ISDN przez łącze 344 a informacje użytkownika ISDN przez połączenie 346. Ponadto urządzenia telekomunikacyjne 302 mogą transportować informacje dużej szybkości połączeniem DS3 348 lub połączeniem SONET OC Jest oczywiste, że połączenie DS3 348 może być połączeniem o mniejszej lub większej szybkości. Ponadto jest oczywiste, ze również połączenie OC może być połączeniem optycznym lub elektrycznym o mniejszej lub większej szybkości. Odpowiednie łącze 352 i połączenie 354 łączą jednostkę pośredniczącą 306 i urządzenia telekomunikacyjne 304, tak jak to się odbywa między jednostką pośredniczącą 204 a urządzę-

10 niami telekomunikacyjnymi 302, z których dla przejrzystości przedstawiono tylko po jednym. Ponadto, między jednostką pośredniczącą a konwerterem sygnalizacji 314 występuje łącze 356. Połączenie 358 łączy jednostkę pośredniczącą 204 z połączeniem krzyżowym 316. Poza tym połączenia 360, i 366 łączą połączenie krzyżowe ATM 316 z jednostką pośredniczącą 306, jednostką pośredniczącą 308, bramą 318 i siecią ATM 320. Również połączenie 368 łączy jednostkę pośredniczącą 204 z platformą usługową 310, połączenie 370 łączy jednostkę pośredniczącą 308 z platformą usługową 312 a połączenie 372 łączy bramę teledacyjną 318 z siecią ATM 320. Procesor sygnalizacyjny 202 jest w stanie dokonywać sygnalizacji przetwarzania. Procesor sygnalizacyjny 202 zwykle będzie przetwarzał początkowy komunikat adresowy SS7 (IAM) dla zestawienia wywołania. Informacja sygnalizacyjna jest przetwarzana przez procesor sygnalizacyjny 202 w celu wybrania konkretnego połączenia do konkretnej komórki lub w celu wybrania konkretnej opcji przetwarzania dla konkretnej komórki. Połączenie mogłoby być poziomem DS0 lub VPI/VCI. Procesor sygnalizacyjny 202 nadaje komunikaty sterujące do jednostki pośredniczącej 204 identyfikującej wybrane połączenia. Poza tym procesor sygnalizacyjny nadaje komunikaty sterujące do innych urządzeń identyfikujących wybrane połączenia lub wybrane opcje przetwarzania. W szczególności, procesor sygnalizacyjny 202 zawiera blok koordynatora aplikacji usługowej, który określa, która usługa na platformie usługowej ma przetwarzać konkretną komórkę. Poza tym, procesor sygnalizacyjny 202 zawiera koordynator usług, który steruje koordynatorem aplikacji usługowej dla zapewnienia niewystępowania konfliktów przy przetwarzaniu różnych komórek za pomocą tej samej platformy usługowej 310 i 312 lub tej samej aplikacji usługowej na tej samej platformie usługowej 310 i 312. Koordynator usługi może stanowić bazę danych zasobów, która śledzi alokację zasobów na platformach usługowych 310 i 312 dla połączeń i zarządza alokacjami zasobów na podstawie zawartych w niej informacji. Szczegółowy opis procesora zamieszczono poniżej. Jak to objaśniono powyżej, jednostka pośrednicząca 204 dostosowuje ruch ATM do ruchu nie-atm. Jednostka pośrednicząca 204 działa zgodnie z komunikatami sterującymi otrzymywanymi od procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 206. Te komunikaty sterujące są zwykle generowane na zasadzie kolejnych wywołań i identyfikują przyporządkowanie między poziomem DS0 a identyfikatorem VPI/VCI, dla którego realizuje się pośredniczenie w informacjach użytkownika. W niektórych przypadkach jednostka pośrednicząca 204 jest skonfigurowana do implementacji cyfrowej obróbki sygnałów według poleceń komunikatów sterujących z procesora sygnalizacyjnego 202. Przykłady cyfrowej obróbki sygnału obejmują tłumienie echa, sprawdzanie ciągłości i detekcję wyzwolenia wywołania. W niektórych przypadkach jednostka pośrednicząca 204 przenosi sygnalizację między urządzeniami telekomunikacyjnymi 302 a konwerterem 314. Urządzenie telekomunikacyjne 302 i 304 może być typu ESF/SF lub ISDN CPE, platformą usługową, komutatorem, zdalnym terminalem cyfrowym lub dowolnym innym urządzeniem mogącym inicjować, przenosić lub kończyć wywołanie. Wyposażeniem CPE może być, na przykład telefon, komputer, aparat faksowy lub centrala abonencka. Platformą usługową może być na przykład platforma usług lub dowolna inna rozszerzona platforma nadająca się do przetwarzania wywołań. Zdalny terminal cyfrowy jest to urządzenie, które skupia przewody przyłączeniowe od telefonów lub innych podobnych urządzeń i przetwarza sygnały analogowe na format cyfrowy GR-303. Platformy usługowe 310 i 312 zapewniają rozszerzone usługi dla przetwarzania wywołań przy informacjach użytkownika odebranych od jednostek pośredniczących 204 i 306. Platformy usługowe 310 i 312 mogą zawierać jedną lub wiele aplikacji. Takie usługi mogą obejmować powiadamianie głosowe, usługi telefaksowe, skrzynki pocztowe, rozpoznawanie głosu, łączenie konferencyjne, karty telefoniczne, trasowanie z listą, usługi N00, jak telefon bezpłatny i połączenia 900, karty przedpłat, detekcja tonu i przekazywanie wywołań. Platformy usługowe 310 i 312 przetwarzają informacje użytkownika zgodnie z komunikatami sterującymi od procesora sygnalizacyjnego 326. Komunikat sterujący instruuje platformy usługowe 310 i 312, jak przetwarzać połączenia użytkownika i których uzyć aplikacji w platformie usługowej do przetwarzania informacji użytkownika. Platformy usługowe 310 i 312 przetwarzają informacje użytkownika, zwracają wyniki przetwarzania do procesora sy-

11 gnalizacyjnego 326 i przetworzone informacje użytkownika do jednostek pośredniczących 204 i 306 przez odpowiednie połączenia 368 i 370 dla przeniesienia do innego urządzenia sieciowego. Konwerter sygnalizacji 314 pośredniczy między jednym a drugim formatem sygnalizacji. Konwerter ten komunikuje się z procesorem sygnalizacji 202 i jednostką pośredniczącą 204 łączem 206A. Konwerter 314 pośredniczy między sygnalizacją formatu GR-303 a sygnalizacją formatu SS7. Konwerter sygnalizacji 314 wymienia sygnalizację formatu GR-303 z urządzeniami telekomunikacyjnymi 302 przez łącze 340 oraz przez jednostkę pośredniczącą 204 i łącze 356. Konwerter sygnalizacji 314 wymienia również sygnalizację SS7 procesorem sygnalizacyjnym 326 przez łącze 328. Sygnalizacja formatu GR-303 bazuje na LAPD i protokołach Q.931 ustanowionych dla sygnalizacji kanałowej formatu D ISDN. Urządzenia, które dokonują konwersji sygnalizacji kanału formatu D ISDN na format SS7 są znane. Dla specjalisty jest oczywiste, w jaki sposób takie urządzenie może być dostosowane konstrukcyjnie do przetwarzania sygnalizacji formatu GR-303 na format SS7. Konwerter sygnalizacji 314 pośredniczy również w sygnalizacji między sygnalizacją formatu ISDN a sygnalizacją formatu SS7. Konwerter sygnalizacji 314 wymienia sygnalizację kanału D z jednostką IW ISDN 334 za pośrednictwem łącza 336 i przez jednostkę pośredniczącą 204 łączem 356. W odróżnieniu od tego, konwerter sygnalizacji 314 może wymieniać sygnalizację kanału D z urządzeniami telekomunikacyjnymi 302 łączem 344 i przez jednostkę pośredniczącą 204 łączem 356. Konwerter sygnalizacji 314 wymienia sygnalizację z procesorem sygnalizacyjnym 202 przez łącze 328. Urządzenia o podstawowych właściwościach funkcjonalnych konwertera sygnalizacji 314 są znane. Dla specjalisty jest oczywisty sposób zaadaptowania tych właściwości funkcjonalnych do potrzeb wynalazku. W niektórych wykonaniach konwerter sygnalizacji 314 powinien generować i nadawać instrukcje sterujące do jednostki pośredniczącej 204 przez łącze 356 polecając jednostce pośredniczącej zbieranie sygnałów wejściowych DTMF od strony wywołującej. Odbywa się to zwykle w odpowiedzi na zestawienie komunikatu. Po zebraniu tych cyfr przez jednostkę pośredniczącą 204, konwerter sygnalizacji 314 powinien odebrać komunikat z jednostki pośredniczącej przez łącze 356, które identyfikuje cyfiy wybrane przez wywołującego. Te cyfiy powinny zostać włączone w komunikat sterujący wysyłany do procesora sygnalizacyjnego 202. Konwerter sygnalizacji 314 może również polecić jednostce pośredniczącej 204 zrealizowanie oddzwaniania wstecznego do wywołującego na końcu, który wskazuje stronie wzywającej, że strona wywoływana została zaalarmowana. W razie potrzeby może być stosowany sygnał zajętości. Konwerter sygnalizacji 314 może również nakazywać jednostce pośredniczącej 204 przekazanie numeru wywołującego stronie wywoływanej. Może to mieć zastosowanie w przypadku pracy z identyfikatorem. Połączenie krzyzowe ATM 316 jest urządzeniem zapewniającym wiele połączeń wirtualnych ATM między jednostkami pośredniczącymi 204, 306 i 308, bramą 318 i siecią ATM 320. W połączeniach ATM, połączenia wirtualne mogą być w nagłówku oznaczane jako identyfikatory VPI/VCI. Połączenie krzyżowe ATM 316 może być skonfigurowane do realizacji wielu połączeń VPW CI między urządzeniami systemu LS A. Ponizsze przykłady ilustrują możliwą konfigurację. Identyfikator VPI A może być ustanowiony do jednostki pośredniczącej 204 przez połączenie krzyżowe ATM 316 do jednostki pośredniczącej 306. Identyfikator VPI B może być ustanowiony od jednostki pośredniczącej 204 przez połączenie krzyżowe ATM 316 do jednostki pośredniczącej 308. Identyfikator VPI C może być ustanowiony od jednostki pośredniczącej 204 przez połączenie krzyżowe ATM 316 z powrotem do jednostki pośredniczącej 204. Identyfikator VPI D może być ustanowiony od jednostki pośredniczącej 204 przez połączenie krzyżowe ATM 316 do bramy 318. Identyfikator VPI E może być ustanowiony od jednostki pośredniczącej 204 przez połączenie krzyżowe ATM 316 do sieci ATM 320. Podobnie identyfikatory VPI mogą być ustanawiane między dowolnym z innych urządzeń w sieci LSA, włącznie z jednostkami pośredniczącymi 306 i 308, bramą 318 i siecią ATM 320. Dzięki temu wybór identyfikatora VPI w zasadzie wybiera połączenie wychodzące do urządzenia wyjściowego. Identyfikatory VCI można wykorzystywać do różnicowania poszczególnych wywołań na identyfikatory VPI. Połączenia DS3, DS1 i DS0 są dwukierunkowe, natomiast połączenia ATM są jednokierunkowe. Znaczy to, że połączenia dwukierunkowe zwykle będą wymagały dwóch połączeń

12 ATM - po jednym w każdym kierunku. Można to zrealizować przez przydzielenie towarzyszącego identyfikatora VPI/VCI do każdego identyfikatora VPI/VCI użytego do przekazywania wywołania. Jednostki pośredniczące można konfigurować z wywoływaniem towarzyszącego identyfikatorowi VPI/VCI w celu zapewnienia drogi powrotnej dla połączenia dwukierunkowego. W niektórych przypadkach, procesor sygnalizacyjny 202, jedna lub więcej jednostek pośredniczących 204, 306 i 308 oraz połączenie krzyżowe ATM 316 tworzą interfejs tandemowy. Na przykład procesor sygnalizacyjny 202, jednostka pośrednicząca 204, połączenie krzyżowe ATM 316, jednostka pośrednicząca 306 i jednostka pośrednicząca 308 tworzą interfejs tandemowy między urządzeniami telekomunikacyjnymi 302, urządzeniami telekomunikacyjnymi 304 i platformą usługową. Jest oczywiste, że kombinacja tych urządzeń może być dostosowana do włączenia funkcji interfejsu tandemowego do bramy 318 i sieci ATM 320 przez połączenie krzyzowe ATM 316. W pewnych wykonaniach, procesor sygnalizacyjny 202, jednostki pośredniczące 204, 306 i 308 oraz połączenie krzyżowe ATM 316 będą znajdowały się fizycznie w tym samym miejscu. Na przykład system tandemowy mógłby zajmować pojedyncze miejsce po prostu tak, jak komutator obwodów zajmuje pojedyncze miejsce. Dzięki temu system tandemowy, na przykład system przedstawiony na fig. 2, fizycznie i funkcjonalnie emuluje tandemowy komutator obwodów. Jednakowoż charakter części składowych systemu LSA 102 umożliwia w razie potrzeby rozproszenie systemu tandemowego. Na przykład w alternatywnych wykonaniach jednostki pośredniczące 204, 306, i 308 oraz połączenie krzyżowe 316 będą znajdować się fizycznie w tym samym miejscu, lecz procesor sygnalizacyjny 202 będzie zlokalizowany w miejscu odległym. Brama 318 modyfikuje identyfikatory VPI/VCI nagłówka. Ta brama 318 odbiera informacje użytkownika w komórkach ATM z przełączenia krzyżowego 316 i odbiera sygnalizację z procesora sygnalizacyjnego 202. Ponadto brama 318 odbiera zarówno sygnalizację, jak i informacje użytkownika w komórkach ATM z sieci ATM 320. Brama 318 wykorzystuje informację w sygnalizacji do zamiany identyfikatora VPI/VCI na nagłówek komórki. Kiedy brama 318 zamienia identyfikator VPI/VCI na nagłówek komórki, zmienia identyfikator dla komórek ATM zawierających informację użytkownika. Zatem brama 318 pomaga przy trasowaniu komórek ATM między siecią LSA 102 a siecią ATM 320 i między urządzeniami systemu LSA 102 na zasadzie kolejnych wywołań. Przy takiej zmianie adresowania komórek ATM, zapewnia się szerszy dostęp do innych sieci lokalnych, do sieci ATM i do sieci DCC, ponieważ adresowanie węzłowe może być zmieniane, a zatem nie jest ograniczone do niewielkiej liczby węzłów adresowych. System LSA 102 według fig. 3 działa w sposób następujący. Dowolna usługa może być wykorzystywana w dowolnym wywołaniu. Ponadto, do łączenia dowolnego wywołania można wykorzystywać dowolne urządzenie. Na przykład jednostka pośrednicząca 204, przełączenie krzyżowe ATM 316 i brama 318 mogą być wykorzystywane do łączenia wywołania od urządzeń telekomunikacyjnych 302 do sieci ATM 320. W odróżnieniu od tego, jednostka pośrednicząca 204, przełączenie krzyzowe 316 i jednostka pośrednicząca 308 mogą być wykorzystywane do łączenia wywołania od urządzeń telekomunikacyjnych 302 do platformy usługowej 312. Ponadto, jednostka pośrednicząca 204, połączenie krzyżowe ATM 316 i jednostka pośrednicząca 306 mogą być wykorzystywane do łączenia wywołania od urządzeń telekomunikacyjnych 302 do urządzeń telekomunikacyjnych 304. Tak samo, urządzenia w systemie LSA 102 można wykorzystywać do łączenia wywołań między urządzeniami telekomunikacyjnymi 304 a siecią ATM 320, między urządzeniami telekomunikacyjnymi 304 a siecią ATM 320, między urządzeniami telekomunikacyjnymi a platformą usługową 310, między urządzeniami telekomunikacyjnymi 302 a platformą usługową 312 i między innymi urządzeniami. Poza tym konwerter 314 i jednostkę pośredniczącą 204 można wykorzystywać do transportu i pośredniczenia w sygnalizacji z procesorem sygnalizacji 202. Na przykład sygnalizacja formatu ISDN i GR-303 jest dostosowywana do sygnalizacji formatu SS7 przez konwerter sygnalizacji 314. W systemie LSA 102, wyposażenie CPE ESF/SF w urządzeniach telekomunikacyjnych 302 może komunikować się z innymi urządzeniami systemowymi. W jednym z przypadków wy-

13 posażenie CPE ESF/SF inicjuje wywołanie przez połączenie 332. Wywołanie ma sygnalizację wewnątrz-pasmową. Połączenie jest poddawane konwersji przez jednostkę IW ISDN 334 na sygnalizację formatu ISDN, która jest dołączona łączem 336 do informacji użytkownika kanału trasy telekomunikacyjnej ISDN, który jest skomunikowany z połączeniem 338. Zarówno sygnalizacja, jak i informacje użytkownika są przenoszone do jednostki pośredniczącej 204. Jednostka pośrednicząca 204 przekazuje sygnalizację do konwertera sygnalizacji 314 przez łącze 356. Konwerter ten dokonuje konwersji sygnalizacji formatu ISDN do analogowej sygnalizacji formatu SS7, która jest transmitowana do procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 328. Procesor sygnalizacyjny 202 przetwarza sygnalizację w celu wyznaczenia połączenia. Procesor sygnalizacyjny 202 nadaje komunikat sterujący do jednostki pośredniczącej 204 przez wybrane połączenie 338. Na podstawie komunikatu sterującego jednostka pośrednicząca 204 dostosowuje informacje użytkownika z formatu ISDN do komórek ATM, które identyfikują wybrane połączenie 358 i transportują komórki ATM do wybranego połączenia. Wybrane ustanowione połączenie może być, na przykład połączeniem 364 do bramy 318. Urządzenia pracujące w formacie GR-303 w urządzeniach telekomunikacyjnych 302 również mogą łączyć wywołania do innych urządzeń systemu. W jednym z przykładów takie urządzenie pracujące w formacie GR-303 inicjuje wywołanie. Sygnalizacja formatu GR-303 urządzenia telekomunikacyjnego 302 jest przenoszona łączem 340 do jednostki pośredniczącej 204. Informacje użytkownika tego urządzenia są przenoszone przez połączenie 342 do jednostki pośredniczącej 204. Jednostka pośrednicząca 204 przekazuje sygnalizację do konwertera sygnalizacji 314 łączem 356. Konwerter ten dokonuje konwersji sygnalizacji na sygnalizację analogową formatu SS7, która jest transmitowana do procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 328. Procesor sygnalizacyjny 202 przetwarza sygnalizację dla określenia połączenia. Procesor sygnalizacyjny 202 transmituje komunikat sterujący do jednostki pośredniczącej 204 z wybranym połączeniem 338. Na podstawie komunikatu sterującego, jednostka pośrednicząca 204 pośredniczy w przekazywaniu informacji użytkownika z formatu GR-303 do komórek ATM identyfikujących wybrane połączenie 358 i transportuje komórki ATM wybranym połączeniem. Stamtąd połączenie krzyżowe ATM 316 trasuje komórki ATM wybranym zarezerwowanym połączeniem. Wybrane zarezerwowane połączenie może być, na przykład, połączeniem 360 do jednostki pośredniczącej 306, która prowadzi do urządzenia TDM w urządzeniach telekomunikacyjnych 304. W takim przypadku jednostka pośrednicząca 306 pośredniczy w przekazywaniu komórek ATM do wybranego połączenia DS0 wyznaczonego w komunikacie sterującym od procesora sygnalizacyjnego 202. Jednostka pośrednicząca 306 następnie transportuje sformatowane w TDM informacje użytkownika połączeniem 354 i przenosi sygnalizację łączem 352. Poza tym, wyposażenie CPE ISDN w urządzeniach telekomunikacyjnych 302 może zainicjować wywołanie. Wyposażenie CPE ISDN powinno nadać sygnalizację na łączu 344 a informacje użytkownika na kanale trasy telekomunikacyjnej, połączeniem 346. Jednostka pośrednicząca 204 odbiera zarówno sygnalizację, jak i informacje użytkownika. Jednostka pośrednicząca 204 przekazuje sygnalizację do konwertera sygnalizacji 314 łączem 356. Konwerter sygnalizacji 314 dokonuje konwersji sygnalizacji formatu ISDN na analogową sygnalizację formatu SS7, która jest przekazywana do procesora sygnalizacyjnego 202 łączem 328. Procesor sygnalizacyjny 202 przetwarza sygnalizację dla wyznaczenia połączenia. Procesor sygnalizacyjny 202 nadaje komunikat sterujący do jednostki pośredniczącej 204 przez połączenie 338. Jednostka pośrednicząca 204 pośredniczy w przekazywaniu informacji użytkownika z formatu ISDN do komórek ATM przez wybrane połączenie. Stamtąd połączenie krzyżowe ATM 316 trasuje komórki ATM w wybranym zarezerwowanym połączeniu. Wybrane zarezerwowane połączenie może być, na przykład, połączeniem 362 do jednostki pośredniczącej 308, która prowadzi do platformy usługowej 312. Jeżeli platforma jest zgodna ze standardem ATM, to nie jest potrzebne żadne dostosowanie jednostki pośredniczącej 308, która może nadawać informacje użytkownika połączeniem 370. Jeżeli platforma usługowa 312 jest urządzeniem TDM, to jednostka pośrednicząca 308 dostosowuje komórki ATM do poziomu DS0, które prowadzi do platformy usługowej.

14 Oczywiście, wywołanie może inicjować przez połączenie DS3 348 również inne urządzenie TDM lub połączenie OC Połączenie będzie obsługiwane przez jednostkę pośredniczącą 204 i procesor sygnalizacyjny 202 podobny jak w metodach opisanych powyżej. Jednakowoż, jeżeli połączenie jest transmitowane przez nośnik optyczny, jak na przykład połączenie OC-3 350, to jednostka pośrednicząca 204 może dokonać konwersji. Może się to odbyć za pomocą konwencjonalnych konwerterów optyczno-elektrycznych. Wywołania łączone z jednostki pośredniczącej 204 do urządzenia optycznego przez połączenie OC będą poddawane konwersji na format optyczny przez zastosowanie konwencjonalnego konwertera optycznego. W obu przypadkach połączenia 348 na poziom DS3, sygnalizacja i informacje użytkownika są demultipleksowane do poziomu DS0. Podobnie, połączenia do jakiegoś urządzenia w urządzeniach telekomunikacyjnych 302 połączeniem DS3 348 lub połączeniem OC-3. Przed konwersją na format optyczny, najpierw są multipleksowane z poziomu DS0 na żądany poziom DS lub OC. Figura 4 przedstawia części składowe i działanie platform usługowych 310 i 312 z fig. 3 w systemie LSA 102. Ponieważ platformy usługowe 310 i 312 są te same, to opisana zostanie tylko platforma usługowa 310. Platforma usługowa 310 zawiera usługową bazę danych 402, komputer nadrzędny 404, pierwszy procesor medialny 406 i drugi procesor medialny 408. Jednakowoż taka platforma usługowa poza innymi urządzeniami może mieć więcej lub mniej procesorów medialnych. Komputer nadrzędny 404 komunikuje się z pierwszym procesorem medialnym przez łącze 410, do drugiego procesora medialnego 408 przez łącze 412 i do usługowej bazy danych 402 przez łącze 414. Korzystne jest, jeśli łącza 410, 412 i 414 są albo siecią LAN albo magistralą danych. Procesor sygnalizacyjny 202 komunikuje się z komputerem nadrzędnym 404 przez łącze 416 i usługową bazę danych 402 przez łącze 418. Informacje użytkownika są przenoszone między elementami sieci telekomunikacyjnej po połączeniach. Jednostka pośrednicząca 204 dołącza się do urządzeń telekomunikacyjnych 302 przez różne połączenia, do pierwszego procesora medialnego 406 przez połączenie 368A, i do drugiego procesora medialnego 408 przez połączenie 368B. Komputer nadrzędny 404 jest administratorem węzła usługowego lub platformy usługowej 310. Komputer nadrzędny 404 odbiera komunikat sterujący procesora od procesora sygnalizacyjnego 202. Komunikat sterujący procesora instruuje komputer nadrzędny 404, jak należy przetwarzać informacje użytkownika, i którą aplikację należy wykorzystać w procesorach medialnych 406 i 408 do przetwarzania informacji użytkownika. Komputer nadrzędny 404 steruje przetwarzaniem informacji użytkownika w procesorach medialnych 406 i 408 i zwraca po przetwarzaniu danych wyniki do procesora sygnalizacyjnego 202 w sygnale danych komputera nadrzędnego. Komputer nadrzędny 404 może poinstruować procesory medialne 406 i zwrocie przetworzonych informacji użytkownika do jednostki pośredniczącej 204 w celu przekazania zwrotnego do urządzeń telekomunikacyjnych 302. Komputer nadrzędny 404 może również przesyłać nadrzędny komunikat sterujący do procesora sygnalizacyjnego 202 z poleceniami sterującymi, jak na przykład komunikatem zakończenia usługi lub komunikatem żądania zmiany usługi. Usługowa baza danych 402 jest scentralizowanym logicznie urządzeniem do przechowywania danych, z którego może pobierać dane procesor sygnalizacyjny 202 lub komputer nadrzędny 404. Usługowa baza danych 402 ma dwie realizacje profilu użytkownika lub urządzenia. Po pierwsze, usługowa baza danych 402 zawiera dane usługi abonamentowej i opcje przetwarzania, które wskazują usłudze, do której konkretnej komórki, urządzenia telekomunikacyjnego lub innego urządzenia ma dostęp. Po drugie, usługowa baza danych 402 zawiera dane usługi, które przechowuje w imieniu urządzenia telekomunikacyjnego lub innego urządzenia. Dane usługi zawierają takie informacje jak komunikaty głosowe, komunikaty faksowe 1poczta elektroniczna. Procesory medialne 406 i 408 zawierają aplikacje, które przetwarzają informacje użytkownika oraz realizują takie przetwarzanie jak detekcja i wybieranie tonowe. Ponadto procesory te z informacji użytkownika zbierają wszelką informację, która jest potrzebna do wyko-

15 nania aplikacji lub manipulacji informacjami użytkownika. Procesory medialne 406 i 408 uruchamiają także aplikacje, które przetwarzają głos, tony, wewnątrzpasmowe strumienie danych lub dane zewnątrzpasmowe oraz raportują wyniki przetwarzania danych do komputera nadrzędnego 404 lub procesora sygnalizacyjnego 202 w sygnale danych medialnych. W pewnych przypadkach, surowe dane z informacji użytkownika są przenoszone do komputera nadrzędnego 404 do dalszego przetwarzania. Urządzenia telekomunikacyjne 302 mogą transmitować wywołanie. Sygnalizacja wywołania jest transmitowana do procesora sygnalizacyjnego 202 tak, że procesor sygnalizacyjny 202 może trasować wywołanie do odpowiedniego urządzenia. Informacje użytkownika są transmitowane do jednostki pośredniczącej 204 w celu przetransportowania do odpowiedniej usługi, jak na przykład procesorów medialnych 406 i 408. Po przetworzeniu informacji użytkownika, są one transmitowane z procesorów medialnych 406 lub 408 przez jednostkę pośredniczącą 204 z powrotem do urządzeń telekomunikacyjnych 302. Urządzenia telekomunikacyjne 302 mogą transmitować wywołanie w wielu różnych formatach, włącznie z formatami SF, ESF, ISDN B-ISDN i GR-303, i na wielu różnych nośnikach transmisyjnych, włącznie ze zgodnymi protokółami TDM, SONET i SDH. Przechodząc do fig. 4, działanie platformy usługowej 310 umożliwia procesorowi sygnalizacyjnemu 202 sterowanie komputerem nadrzędnym 404 i procesorami medialnymi 406 i 408, które przetwarzają informację użytkownika przechodzącą przez system. Procesor sygnalizacyjny 202 wybiera połączenia w miarę potrzeby do włączenia urządzeń w system LSA 102. Wywołanie jest odbierane na platformie usługowej 310 z urządzeń telekomunikacyjnych 302. Sygnalizacja wywołania jest transmitowana od urządzenia telekomunikacyjnego 302 do procesora sygnalizacyjnego 202. Informacje użytkownika są transmitowane w komórkach ATM od urządzeń telekomunikacyjnych 302 do jednostki pośredniczącej 204. Procesor sygnalizacyjny 202 przetwarza wywołanie charakterystyczne dla sygnalizacji wywołania. Na podstawie przetwarzania parametrów wywołania, procesor sygnalizacyjny 202 określa, której usługi wywołanie wymaga, i który komputer nadrzędny i procesor medialny, oraz która aplikacja w procesorze medialnym może świadczyć usługę. Niekiedy parametry wywołania nie są wystarczające do określenia konkretnego urządzenia telekomunikacyjnego lub innego urządzenia żądającego obsługi lub do wyznaczenia konkretnej żądanej usługi. Mozę to nastąpić, na przykład, kiedy urządzenie wybiera numer 800 w celu uzyskania dostępu do usługi karty telefonicznej. W takiej sytuacji, wywołanie może nie zawierać oznaczenia urządzenia i innej informacji trasującej, która umożliwia procesorowi sygnalizacyjnemu określenie oznaczenia urządzenia. Procesor sygnalizacyjny 202 może wtedy wywołać aplikacje w procesorze sygnalizacyjnym 202 lub w procesorze medialnym 406, który może oddziaływać wzajemnie z wywołaniem w celu określenia identyfikatora urządzenia lub potrzebnej usługi. Poza tym, procesor sygnalizacyjny 202 może kierować zapytania do sygnałowego punktu kontrolnego (SCP), nie pokazanego na rysunku, lub usługowej bazy danych 402 przez łącze 418. Powinno to umożliwić procesorowi sygnalizacyjnemu 202 uzyskanie informacji o opcjach usługowych, danych usług i informacji trasującej dla wywołania w celu określenia potrzebnej kombinacji przetwarzania sygnału, bazy danych i elementów zapewniających połączenie przy realizacji usługi. Sygnalizacja wywołania jest przetwarzana zaś procesor sygnalizacyjny 202 wyznacza zasoby potrzebne do przetwarzania zapytania usługowego. Procesor sygnalizacyjny 202 nadaje wtedy komunikat sterujący procesora do wybranego komputera nadrzędnego 404 z oznaczeniem aplikacji, która będzie przetwarzać informacje użytkownika. Poza tym, na podstawie przetwarzania sygnalizacji wywołania, procesor sygnalizacyjny 202 wybiera format ISDN od jednostki pośredniczącej 204 do procesora medialnego 406 wybranego do przetwarzania informacji użytkownika. Procesor sygnalizacyjny 202 nadaje komunikat sterujący procesora do jednostki pośredniczącej 204 wyznaczając wybrane połączenie i instruując jednostkę pośredniczącą 204 co do łączenia w czasie rzeczywistym z procesorem medialnym 406 przez to połączenie i co do konwersji informacji użytkownika w jednostce pośredniczącej 204 z komórek ATM do formatu kompatybilnego z wybranym procesorem medialnym 406.

16 Jednostka pośrednicząca 204 odbiera zarówno informacje użytkownika od urządzeń telekomunikacyjnych 302 i komunikatów sterujących od procesora sygnalizacyjnego 202. Jednostka pośrednicząca 204 dokonuje konwersji komórek ATM zawierających informacje użytkownika do postaci, która jest kompatybilna z wybranym procesorem medialnym 406. Zwykle komórki ATM są poddawane konwersji do formatu TDM. Jednostka pośrednicząca 204 następnie wykorzystuje informacje otrzymane z komunikatu sterującego procesora do trasowania informacji użytkownika do wybranego procesora medialnego 406 przez wybrane połączenie. Informacje użytkownika są odbierane w wybranym procesorze medialnym 406. Ponadto, komputer nadrzędny 404 transmituje komunikat sterujący komputera nadrzędnego do procesora medialnego 406 instruując procesor medialny 406, której użyć aplikacji i podając inne komunikaty sterujące w celu sterowania przetwarzaniem informacji użytkownika. Procesor medialny 406 przetwarza informacje użytkownika zgodnie z poleceniami sterującymi z komputera nadrzędnego 404. Procesor medialny 406 następnie raportuje wyniki przetwarzania do komputera nadrzędnego 404 w sygnale procesora medialnego. Poza tym procesor medialny 406 transmituje przetworzone informacje użytkownika do jednostki pośredniczącej 204. Komputer nadrzędny 404 może ponadto obsługiwać wyniki przetwarzania. Komputer nadrzędny 404 przenosi wyniki przetwarzania, z dalszą obsługą lub bez niej, do procesora sygnalizacyjnego 202 w komunikacie sterującym komputera nadrzędnego. Komunikat sterujący komputera nadrzędnego może wymagać, by komputer nadrzędny 404 i przyporządkowany procesor medialny 406 zostały zwolnione ponieważ przetwarzanie się zakończyło, lub też żąda innej usługi lub procesora medialnego 408. Kiedy procesor sygnalizacyjny 202 odbiera komunikat sterujący komputera nadrzędnego, może skierować jednostkę pośredniczącą 204 do przenoszenia przetworzonych informacji użytkownika do urządzeń telekomunikacyjnych 302 lub do innego urządzenia telekomunikacyjnego. Poza tym, procesor sygnalizacyjny 202 może kierować jednostkę pośredniczącą 204 do przekazania przetwarzanej informacji użytkownika do innej platformy usługowej lub innego procesora medialnego 408 na tej samej platformie 310. Jeżeli przetwarzanie jest zakończone, jednostka pośrednicząca 204 otrzyma polecenie z procesora sygnalizacyjnego 202 zwolnienia połączenia do procesora medialnego, i w tym momencie nastąpi zwolnienie połączenia. Figura 5 przedstawia schemat funkcjonalny jednej z odmian wykonania multipleksera pośredniczącego 502 nadającego się do zastosowania według niniejszego wynalazku, przy czym możliwe jest wykorzystanie innych multiplekserów, które spełniają wymagania wynalazku. Multiplekser pośredniczący ATM 502 zawiera interfejs sterujący 504, interfejs OC-N/STS-N 506, interfejs DS3 508, interfejs DS1 510, interfejs DSO 512, procesor sygnałowy 514, warstwę adaptacyjną (AAL) 516, interfejs OC-M/STS-M 518 i interfejs ISDN/GR Interfejs sterujący 502 otrzymuje komunikaty sterujące od procesora sygnalizacyjnego 522. W szczególności interfejs sterujący 504 identyfikuje połączenia poziomu DSO i przypisania połączeń wirtualnych w komunikatach sterujących od procesora sygnalizacyjnego 522. Te przypisania są przekazywane do warstwy AAL 516 w celu zaimplementowania. Interfejs OC-N/STS-N 506, interfejs DS3 508, interfejs DS1 510, interfejs DSO 512 i interfejs ISDN/GR mogą przyjmować wywołania, włącznie z informacjami użytkownika, od urządzenia telekomunikacyjnego 524. Podobnie interfejs OC-M/STS-M 518 może przyjmować wywołania, włącznie z informacjami użytkownika od urządzenia telekomunikacyjnego 526. Interfejs OC-N/STS-N 506 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne sformatowane jako OC-N i sygnały sformatowane jako sygnały telekomunikacyjne STS-N i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych z formatów OC-N lub STS-N na format poziomu DS3. Interfejs DS3 508 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne w formacie poziomu DS3 i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych do formatu poziomu DS1. Interfejs DS3 508 może przyjmować formaty poziomu DS3 z interfejsu OC-N/STS-N 506 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs DS1 510 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne w formacie poziomu DS1 i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych do formatu poziomu DSO. Interfejs DS1 510 może przyjmować formaty poziomu DS1 z interfejsu DS3 508 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs DSO 512 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne w formacie poziomu DSO i realizuje interfejs do warstwy AAL 516. Interfejs ISDN/GR przyjmuje sygnały telekomunika-

17 cyjne albo w formacie ISDN, albo GR-303 i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych do formatu poziomu DSO. Poza tym każdy interfejs może nadawać sygnały w podobny sposób do urządzenia telekomunikacyjnego 524. Interfejs OC-M/STS-M jest dostosowany funkcjonalnie do przyjmowania komórek ATM od AAL 516 i do nadawania komórek ATM przez połączenie do urządzenia telekomunikacyjnego 526. Interfejs OC-M/STS-M 518 może również przyjmować komórki ATM w formacie poziomu OC lub STS i nadawać je do warstwy AAL 516. Warstwa AAL 516 zawiera zarówno podwarstwę zbieżności, jak i podwarstwę segmentacji i ponownego składania (SAR). Warstwa AAL 516 jest dostosowana funkcjonalnie do przyjmowania informacji urządzenia inicjującego wywołanie w formacie poziomu DSO z interfejsu DSO 512 i do konwersji informacji urządzenia inicjującego na komórki ATM. Warstwy AAL są znane i informację o warstwach AAL zamieszczono w dokumencie Międzynarodowej Unii Telekomunikacyjnej (ITU). Warstwa AAL 516 otrzymuje z interfejsu sterującego 504 identyfikator trasy wirtualnej (VPI) i identyfikator kanału wirtualnego (VCI). Warstwa AAL 516 otrzymuje również identyfikator poziomu DSO dla każdego wywołania (lub DSO w przypadku wywołania Nx64). Warstwa AAL 516 następnie przekazuje informację urządzenia inicjującego wywołanie między połączeniem identyfikowanym poziomu DSO a nie identyfikowanym połączeniem wirtualnym ATM. W razie potrzeby, wstecznie, do procesora sygnalizacyjnego 522 może być wysłane potwierdzenie, ze przypisania zostały zaimplementowane. Wywołania z wielokrotnymi identyfikatorami poziomu DSO 64 Kb/s (Kbps) są znane jako wywołania Nx64. W razie potrzeby warstwa AAL 516 może być konfigurowana na odbieranie komunikatów sterujących przez interfejs sterujący 504 dla Nx64 wywołań. Jak to omówiono powyżej, multiplekser pośredniczący ATM 502 obsługuje również wywołania w kierunku przeciwnym, to znaczy w kierunku od interfejsu OC-M/STS-M 518 do interfejsu DSO 512, włącznie z wywołaniami wychodzącymi z interfejsu DS1 510, interfejsu DS3 508, interfejsu OC-N/STS-N 506 i interfejsu ISDN/GR W przypadku tego ruchu telekomunikacyjnego, identyfikatory VPI/VCI już zostały wybrane i ruch był trasowany przez nie pokazane na rysunku połączenie krzyzowe. W wyniku tego, warstwa AAL 516 potrzebuje tylko zidentyfikować poziom DSO wstępnie przydzielony do identyfikatorów VPI/VCI. Można tego dokonać za pośrednictwem tablicy przeglądowej. W rozwiązaniach alternatywnych procesor sygnalizacyjny 522, może dokonać przypisania DSO-VPI/VCI przez interfejs sterujący 504 do warstwy AAL 516. Połączenia poziomu DSO są dwukierunkowe, a połączenia ATM są jednokierunkowe. Znaczy to, że w przypadku każdego poziomu DSO będą potrzebne dwa połączenia wirtualne w przeciwnych kierunkach. Dla specjalisty jest oczywiste, że w kontekście niniejszego wynalazku jest to możliwe do zrealizowania. Na przykład można stosować połączenie krzyżowe z drugim zestawem identyfikatorów VPI/VCI w kierunku przeciwnym, niż pierwotne identyfikatory VPI/VCI. W przypadku każdego wywołania, pośredniczące multipleksery ATM mogą być skonfigurowane do automatycznego przywoływania drugiego identyfikatora VPI/VCI dla zapewnienia dwukierunkowego połączenia wirtualnego dopasowanego do dwukierunkowego poziomu DSO w wywołaniu. W niektórych odmianach wykonania może być pożądane włączenie możliwości cyfrowej obróbki sygnału na poziomie DSO. Na przykład według niniejszego wynalazku cyfrowa obróbka sygnałów jest wykorzystywana do wykrywania spustowego sygnału wywołania. Może być również pożądane zastosowanie do wybranych obwodów poziomu DSO tłumienia echa lub szyfrowania. W tych odmianach wykonania procesor sygnałowy 514 byłby włączony albo oddzielnie, jak to pokazano na rysunku, albo jako część interfejsu DSO 512. Procesor sygnalizacyjny 522 powinien być skonfigurowany na nadawanie komunikatów sterujących do multipleksera pośredniczącego ATM 502 w celu zaimplementowania konkretnych właściwości na konkretnych obwodach DSO. Figura 6 przedstawia inną odmianę wykonania multipleksera pośredniczącego ATM 602, nadającego się do celów niniejszego wynalazku. Multiplekser pośredniczący ATM 602 zawiera interfejs sterujący 604, interfejs elektryczno-optyczny (E/O) STS-N 606, interfejs E3 608, interfejs El 610, interfejs E0 612, procesor sygnałowy 614 warstwę adaptacyjna ATM (AAL),

18 interfejs elektryczno-optyczny. (E/O) 618 i interfejs 620 systemu sygnalizacyjnego prywatnej sieci cyfrowej (DPNSS). interfejs sterujący 604 przyjmuje komunikaty sterujące z procesora sygnalizacyjnego 622. W szczególności, interfejs sterujący 604 identyfikuje połączenia E0 i przypisania połączeń wirtualnych w komunikatach sterujących od procesora sygnalizacyjnego 622. Te przypisania podawane są do implementacji do warstwy AAL 616. Każdy z interfejsów, interfejs STM-N E/O 606, interfejs E3 608, interfejs El 610, interfejs EE0 612 i interfejs DPNSS 620 mogą odbierać wywołania, włącznie z informacjami użytkownika, od drugiego urządzenia telekomunikacyjnego 624. Podobnie, interfejs STM-M E/0 618 może przyjmować informacje użytkownika od trzeciego urządzenia telekomunikacyjnego 626. Interfejs STM-N E/O 606 przyjmuje telekomunikacyjne sygnały elektryczne lub optyczne i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych z formatu elektrycznego STM-N lub optycznego STM-N na format poziomu E3. Interfejs E3 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych na format poziomu El. Interfejs E3 608 może przyjmować sygnały poziomu E3 z interfejsu STM-N E/O 606 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs El 610 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne w formacie poziomu El i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych na format poziomu E0. Interfejs El 610 może przyjmować sygnały poziomu El z interfejsu STM-N E/O 606 lub interfejsu E3 608 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs E0 612 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne w formacie poziomu E0 i jest interfejsem do warstwy AAL 616. Interfejs DPNSS 620 przyjmuje sygnały telekomunikacyjne w formacie DPNSS i dokonuje konwersji sygnałów telekomunikacyjnych na format poziomu E0. Ponadto, każdy interfejs może nadawać sygnały w sposób podobny, jak urządzenie telekomunikacyjne 624. Interfejs STM-M E/O 618 jest dostosowany funkcjonalnie do przyjmowania komórek ATM z warstwy AAL 616 i do nadawania komórek ATM przez połączenie do urządzenia telekomunikacyjnego 626. Interfejs STM-M E/O 618 może również przyjmować komórki w formacie STM-M E/O i nadawać do warstwy AAL 616. Warstwa AAL 616 zawiera zarówno podwarstwę zbieżności, jak i podwarstwę segmentacji i ponownego składania (SAR). Warstwa AAL 616 jest dostosowana funkcjonalnie do przyjmowania informacji urządzenia inicjującego wywołanie w formacie poziomu E0 z interfejsu E0 612 i do konwersji informacji urządzenia inicjującego wywołanie na komórki ATM. Warstwa AAL 616 otrzymuje z interfejsu sterującego 604 identyfikator trasy wirtualnej i identyfikator kanału wirtualnego dla każdego połączenia. Warstwa 616 otrzymuje również identyfikator każdej komórki. Warstwa 616 następnie przekazuje informację urządzenia inicjującego wywołanie między identyfikowanym poziomem E0, a identyfikowanym połączeniem wirtualnym ATM. W razie potrzeby, wstecznie, do procesora sygnalizacyjnego 622 może być wysłane potwierdzenie, że przypisania zostały zaimplementowane. W razie potrzeby, warstwa AAL 616 może być skonfigurowana do przyjmowania komunikatów sterujących przez interfejs sterujący 604 dla wywołań Nx64. Jak to omówiono powyżej, multiplekser pośredniczący ATM 602 obsługuje również wywołania w kierunku przeciwnym, to znaczy w kierunku od interfejsu STM-M E/O 618 do interfejsu E0 612, włącznie z wywołaniami wychodzącymi z interfejsu El 610, interfejsu E3 608, interfejsu STM-N E/O 606 i interfejsu DPNSS 620. W przypadku tego ruchu telekomunikacyjnego, identyfikatory VPI/VCI już zostały wybrane i ruch był trasowany przez nie pokazane na rysunku połączenie krzyżowe. W wyniku dla wywołania tego, warstwa AAL 616 potrzebuje tylko zidentyfikować poziom EO wstępnie przydzielony do identyfikatorów VPI/VCI. Można tego dokonać za pośrednictwem tablicy przeglądowej. W rozwiązaniach alternatywnych procesor sygnalizacyjny 622, może dokonać tego przypisania identyfikatorów VPI/VCI przez interfejs sterujący 604 do warstwy AAL 616. Połączenia poziomu E0 są dwukierunkowe a połączenia ATM są zwykle jednokierunkowe. Znaczy to, ze dla realizacji połączenia w przypadku każdego poziomu E0 będą potrzebne dwa połączenia wirtualne w przeciwnych kierunkach. Dla specjalisty jest oczywiste, ze w kontekście niniejszego wynalazku jest to możliwe do zrealizowania. Na przykład można stosować połączenie krzyzowe z drugim zestawem identyfikatorów VPI/VCI w kierunku przeciwnym, niż pierwotne identyfikatory VPI/VCI. W przypadku każdego wywołania, po-

19 średniczące multipleksery ATM mogą być skonfigurowane do automatycznego przywoływania drugiego identyfikatora VPI/VCI dla zapewnienia dwukierunkowego połączenia wirtualnego dopasowanego do dwukierunkowego poziomu EO w wywołaniu. W niektórych przypadkach może być pożądane włączenie możliwości cyfrowej obróbki sygnału na poziomie EO. Na przykład według niniejszego wynalazku cyfrowa obróbka sygnałów jest wykorzystywana do wykrywania spustowego sygnału wywołania. Może być również pożądane tłumienie echa. W tych odmianach wykonania procesor sygnałowy 614 byłby włączony albo oddzielnie, jak to pokazano na rysunku, albo jako część interfejsu EO 612. Procesor sygnalizacyjny 622 powinien być skonfigurowany na nadawanie komunikatów sterujących do multipleksera pośredniczącego ATM 602 w celu zaimplementowania konkretnych właściwości na konkretnych obwodach. Procesor sygnalizacyjny nazywa się często administratorem wywołania/połączenia (CCM), i odbiera oraz przetwarza sygnalizację wywołań telekomunikacyjnych i komunikatów sterujących do wyboru połączeń zestawiających trasy telekomunikacyjne dla wywołań. W korzystnej odmianie wykonania, administrator CCM przetwarza sygnalizację formatu SS7 w celu wybrania połączeń dla wywołania. Poza wyborem połączeń, administrator CCM wykonuje wiele innych funkcji w kontekście przetwarzania wywołania. Może nie tylko sterować trasowaniem i wybierać połączenia rzeczywiste, lecz również może weryfikować wzywających, sterować tłumikami echa, generować informację rozliczeniową, przywoływać inteligentne funkcje sieci, uzyskiwać dostęp do baz danych, administrować ruchem, i wyrównywać obciążenia sieci. Dla specjalisty jest oczywiste, w jaki sposób opisany poniżej administrator CCM można dostosować do działania w powyższych odmianach wykonania. Figura 7 przedstawia schemat blokowy procesora sygnalizacyjnego - administratora CCM. W odmianie wykonania z fig. 7, administrator CCM 702 steruje multiplekserem pośredniczącym ATM, który realizuje pośredniczenie między poziomem DSO a identyfikatorem VPI/VCI. Jednak administrator CCM w innych odmianach wykonania może sterować innymi urządzeniami telekomunikacyjnymi i połączeniami. Administrator CCM 702 zawiera platformę sygnalizacyjną 704, platformę sterującą 706 i platformę aplikacyjną 708. Każda z platform 704, 706 i 708 jest sprzężona z innymi platformami. Platforma sygnalizacyjna 704 jest sprzęgana zewnętrznie z systemami formatu SS7 - w szczególności z systemami mającymi część przekazywania komunikatów (MTP), część użytkownika ISDN (ISUP), część sterującą sygnalizacją połączenia (SCCP), część aplikacyjną sieci inteligentnej (INAP) oraz część aplikacyjną możliwości transakcyjnych (TCAP). Platforma sterująca 706 jest zewnętrznie sprzężona ze sterowaniem multipleksera, sterowaniem echa, sterowaniem zasobami, rozliczeniami i funkcjami. Platforma sygnalizacyjna 704 obejmuje funkcje poziomu MTP: 1-3, ISUP, TCAP. TCAP, SCCP i INAP, i jest dostosowana funkcjonalnie do nadawania i odbioru komunikatów formatu SS7. Funkcje ISUP, SCCP, TCAP, INAP i TCAP wykorzystują część MTP do nadawania i odbioru komunikatów formatu SS7. Razem, te funkcje nazywa się stos SS7 i są ogólnie znane. Platforma 706 składa się z różnych zewnętrznych interfejsów włącznie z interfejsem multipleksera, interfejsem echa, interfejsem zarządzania zasobami, interfejsem rozliczeniowym, i interfejsem eksploatacyjnym. Interfejs multipleksera wymienia komunikaty z przynajmniej jednym multiplekserem. Komunikaty te obejmują przypisania poziomu DSO do identyfikatora VPI/VCI, potwierdzenia i informacje statusu. Interfejs sterowania echa wymienia komunikaty z systemami sterowania echem. Komunikaty wymieniane z systemami sterowania echem mogą zawierać polecenia odblokowania lub zablokowania tłumienia echa, w konkretnych poziomach DSO, potwierdzeniach i w informacji o statusie. Interfejs sterowania zasobami wymienia komunikaty z zasobami zewnętrznymi. Przykładami takich zasobów są urządzenia do testowania ciągłości, szyfrowania, kompresji, detekcji/nadawania tonowego, detekcji głosu i powiadamiania głosowego. Komunikaty wymieniane z zasobami są poleceniami do zastosowania zasobów w poszczególnych SO-ch, potwierdzeniach i informacjach o statusie. Na przykład komunikat może polecać zasobowi

20 sprawdzanie ciągłości wykonania zapętlenia lub tonowego nadania i odbioru w przypadku sprawdzania ciągłości. Interfejs rozliczeniowy przekazuje stosowną informację rozliczeniową do systemu rozliczeniowego. Typowa informacja rozliczeniowa zawiera strony wywołania, ilość impulsów czasowych wywołania i inne właściwości specjalne mające zastosowanie w wywołaniu. Interfejs eksploatacyjny umożliwia konfigurowanie i kontrolę administratora CCM 702. Dla specjalisty jest oczywiste, jak należy sporządzić oprogramowanie dla interfejsów platformy sterującej 706. Platforma aplikacyjna 708 jest dostosowana funkcjonalnie do przetwarzania informacji sygnalizacyjnej z platformy sygnalizacyjnej 704 w celu wybierania połączeń. Identyfikatory wybranych połączeń są podawane do platformy sterującej 706 dla interfejsu multipleksera. Platforma aplikacyjna 798 jest odpowiedzialna za weryfikowanie, translację, trasowanie, sterowanie połączeniami, wyjątki, sortowanie i obsługę błędów. Poza tym dla spełnienia wymagań sterowania multipleksera, platforma aplikacyjna 708 zapewnia spełnienie również wymagań sterowania echem i sterowania zasobami w odniesieniu do odpowiedniego interfejsu platformy sterującej 706. Poza tym, platforma sterująca 708 generuje informację sygnalizacyjną dla transmisji przez platformę sygnalizacyjną 704. Informacją sygnalizacyjną mogą być komunikaty ISUP, INAP lub TCAP do zewnętrznych elementów sieci. Odnośna informacja dla każdego wywołania jest przechowywana w bloku kontroli wywołań (CCB) dla tego wywołania. Blok CCB można wykorzystywać do śledzenia i rozliczania wywołania. Platforma aplikacyjna 708 działa zwykle zgodnie z podstawowym modelem wywołania (BCM) określonym przez ITU. Przykładem jest tworzenie modelu BCM do obsługi każdego wywołania. Model BCM obejmuje proces inicjowania i proces kończenia. Platforma aplikacyjna 708 zawiera funkcję przełączania usług (SSF), która jest wykorzystywana do przywoływania funkcji sterowania usługą (SCF). Zwykle funkcja SCF zawarta jest w punkcie sterowania usługą (SCP). Funkcja SCF jest zapytywana przez komunikaty TCAP lub INAP. Procesy inicjowania i kończenia będą miały dostęp do zdalnych baz danych przez funkcje sieci inteligentnej (IN), za pośrednictwem funkcji SSF. Wymagania dotyczące oprogramowania w przypadku platformy aplikacyjnej 708 mogą być sporządzane w języku specyfikacyjno-dekryptywnym (SDL) określonym w ITU-T Z Język SDL może być poddawany konwersji na język C. W razie potrzeby do zestawienia środowiska można wprowadzić dodatkowo oprogramowanie w języku C i C++. Konfigurowanie i kontrola administratora CCM 702 może obejmować opisane powyżej oprogramowanie załadowane do komputera. Z fig. 7 widać, że platforma aplikacyjna 708 przetwarza informację sygnalizacyjną sterując licznymi systemami i umożliwiając łączenie wywołań i usługi. Sygnalizacja formatu SS7 jest wymieniana z zewnętrznymi częściami składowymi przez platformę sygnalizacyjną 704, a informacja sterująca jest wymieniana z systemami zewnętrznymi przez platformę sterującą 706. Korzystne jest, jeśli konfigurowanie i kontrola administratora CCM 702 nie jest zintegrowana z komutatorem CPU, który dołączony jest do matrycy komutacyjnej. W odróżnieniu od punktu sterowania usługą (SCP), administrator CCM 702 jest dostosowany konstrukcyjnie do przetwarzania komunikatów ISUP nienależnie od zapytań komunikatu TCAP. Komunikaty formatu SS7 są znane. Oznaczenia różnych komunikatów SS7 są ogólnie stosowane. Specjaliści znają dobrze następujące oznaczenia komunikatów: ACM Address Complété (adres pełny) Message ANM - Answer Message (komunikat potwierdzenia) BLO Blocking (blokowanie) BLA Blocking Acknowledgment (potwierdzenie blokowania) CPG Cali Progress (postęp wywołania) CRG Charge Information (informacja obciążeniowa) CGB Circuit Group Blocking (blokowanie grupy obwodów) CGBA Circuit Group Blocking (potwierdzenie blokowania Acknowledgment grupy obwodów) GRS Circuit Group Reset (wyzerowanie grupy obwodów)