Stabilizacja zewnętrzna

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Stabilizacja zewnętrzna"

Alina Dąbrowska
5 lat temu
Przeglądów:

1 Katedra i Klinika Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Akademii Medycznej w Warszawie Stabilizacja zewnętrzna dr hab. n med. Grzegorz Szczęsny

2 W wysoko rozwiniętych krajach około 3% populacji (tj w Polsce ok osób) ulega corocznie urazom wymagając pomocy lekarskiej, w tym złamaniom

3 w miejscu pracy drogowe wypadki ranni zabici

4 Leczenie złamań: 1. Zachowawcze gipsowy 2. Czynnościowe wyciąg 3. Operacyjne stabilizacja wewnętrzna: - śruby - płytki - śródszpikowe 4. Operacyjne stabilizacja zewnętrzna: - jedno/wielo-płaszczyznowe - jedno/dwu-stronne - rurowe - cyrkularne

5 Stabilizacja zewnętrzna wskazania: 1. Złamania, w których utrata kontroli nad tkankami miękkimi grozi poważnymi komplikacjami takimi jak ropienie, martwica i zaburzenia naczyniowo-nerwowe 2. Złamania, w których celowe jest stosowanie kompresji lub dystrakcji odłamów. 3. Złamania współistniejące z ciężkimi obrażeniami ogólnoustrojowymi, w których ryzyko znieczulenia operacyjnego ogranicza wskazania do stabilizacji wewnętrznej

6 Stabilizacja zewnętrzna wskazania cd...: 4. Złamania powikłane ropieniem, stawem rzekomym, zrostem opóźnionym lub brakiem zrostu. 5. Wrodzonych lub nabytych anatomicznych zaburzeń układu ruchu. 6. Artrodezy. 7. Badawcze.

7 Wskazania względne: 1. złamania miednicy 2. w zabiegach rekonstrukcyjnych po osteotomii (dzieci) 3. stabilizacja po resekcji nowotworów kości 4. złamania wymagające wtórnej rekonstrukcji naczyń i nerwów 5. w replantacjach kończyn 6. w korekcjach wrodzonych przykurczów w obrębie stawów 7. u chorych wymagających dalszej diagnostyki i leczenia, wymagających transportu 8. w uszkodzeniach aparatu więzadłowego stawu kolanowego

8 Stabilizacja zewnętrzna przeciwwskazania: 1. Brak odpowiedniego zaplecza (zespół lekarski, blok operacyjny, sprzęt itp.) 2. Współpraca chorego akceptacja metody 3. Odpowiednia higiena osobista chorego 4. Finansowanie

10 Powikłania stabilizacji zewnętrznej: Wczesne: 1. Śródoperacyjne 2. Okołooperacyjne Późne: 1. Zakażenia bakteryjne (30%) 2. Utrata stabilizacji osteoliza dookoła wkrętów 3. Destabilizacja działalność chorego

11 MALGAIGNE idea użycia stabilizatora rzepki MALGAIGNE pierwsze opisane doświadczenia - zabieg wykonany u chorego VON HEINE, Praga, 1878 po raz pierwszy użył stabilizatora zewnętrznego do leczenia złamań trzonów kości długich używając wszczepów z kości słoniowej

12 KEETLEY opisał w 1893 roku w Lancecie technikę zespalania złamań trzonów kości długich używając aparatu z metalowymi wkrętami PARKHILL Denver, bone clamp ALBIN LAMBOTTE , rozpoczął kliniczną erę stabilizacji zewnętrznej. W 1907 opublikował swój aparat do stabilizacji złamań trzonów kości długich

13 stabilizator Malgaigne

14 stabilizator Lambotte a

15 Stabilizator Parkhill'a i Lambotte'a

16 Stabilizator Hoffmanna i w modyfikacji Vidala

17 Stabilizator rurowy AO

18 Stabilizator rozciągowo dociskowy Greifensteinera

19 "Bio-roll" - Lazo-Zbikowski

21 Aparat Hiercholzera

22 Podwójna rama Vidala

23 Stabilizator Skoblina

24 Aparat Gellerta Aparat CZ-1

29 Możliwość leczeni rozległych ubytków kostnych transport kostny

30 Stabilizator ramowy o konstrukcji namiotowej R Konzala

31 Możliwości zastosowania stabilizatora do płatów przeniesionych (wędrujących) w chirurgii rekonstrukcyjnej

32 Stabilizacja stawu promieniowo - nadgarstkowego

33 Stabilizator do leczenia złamań dalszej nasady kości ramiennej

34 Stabilizator do leczenia złamań miednicy

35 System BHH MIKROMED

42 CZ-1

43 CZ-2

44 Czynnościowa metoda leczenia złamań: za pomocą szyny Grucy w modyfikacji Tylmana.

46 Właściwości biomechaniczne stabilizatorów zewnętrznych

47 Stabilizatory I generacji - stabilizacja odłamów kostnych Stabilizatory II generacji - stabilizacja odłamów kostnych, wraz z możliwością kompresji bądź dystrakcji odłamów Stabilizatory III generacji - stabilizacja odłamów kostnych wraz z możliwością kompresji bądź dystrakcji odłamów, możliwość repozycji odłamów w trakcie leczenia łatwa konfigurowalność Stabilizatory IV generacji - stabilizacja odłamów kostnych wraz z możliwością kompresji bądź dystrakcji odłamów, możliwość repozycji odłamów w trakcie leczenia, możliwość oceny postępującego zrostu

48 Dynamizacja szpary przełomu: 1. Prawo Wolfa (1892) układ beleczek kostnych ulega adaptacji w wyniku remodelowania kości w zależności od występujących obciążeń mechanicznych 2. Küntcher 3. Yasuda, Basset 4. Ekspresja genów

51 Stabilizatory z rodziny Dynastab

52 Stabilizator trzonowy DYNASTAB

76 Dynastab L (łokieć)

82 Dynastab S (skok)

92 Dynastab M (miednica)

100 Dynastab T (trzon)

101

102

103

104

105 System pomiarowy

106

107

Podobne dokumenty

Aparatura biomechaniczna

Aparatura biomechaniczna Modelowanie ortopedycznych układów biomechanicznych Człowiek- najlepsza inwestycja Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Modelowanie