Opinia do ustawy o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. (druk nr 338)

Transkrypt

1 Warszawa, dnia 10 maja 2013 r. Opinia do ustawy o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (druk nr 338) I. Cel i przedmiot ustawy Przedłożona Senatowi ustawa ma na celu całościowe uregulowanie zasad użycia i wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej w akcie rangi ustawowej. Konieczność uchwalenia przez Parlament takiego aktu prawnego wynika z wydanych przez Trybunał Konstytucyjny dwóch wyroków o sygnaturach U 5/07 oraz K 10/11, w których Trybunał stwierdził niezgodność kilku zaskarżonych rozporządzeń regulujących warunki i sposoby użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 92 ust. 1 Konstytucji. W uzasadnieniach powyższych wyroków oraz w sygnalizacji skierowanej do Sejmu Trybunał wskazał, że określenie rodzajów środków przymusu bezpośredniego oraz przesłanki użycia tych środków należą do materii ustawowej, gdyż tylko przepisy ustawy, zgodnie z art. 41 ust. 1 Konstytucji, mogą pozwalać na ingerencję w sferę wolności osobistej jednostki. W szczególności możliwość użycia broni palnej najsilniej ingeruje w chronioną konstytucyjnie wolność osobistą, a nawet nietykalność osobistą, dlatego wymaga precyzyjnego uregulowania w akcie na poziomie ustawy. Trybunał stwierdził, że zaskarżone rozporządzenia były w wielu miejscach sprzeczne z upoważnieniem ustawowym, często bez upoważnienia ustawowego wkraczały w materię zastrzeżoną dla ustaw, regulując ją samoistnie. Jednak istotą orzeczenia Trybunału było stwierdzenie wadliwości całej konstrukcji, w której ustawodawca nie odnosząc się w ustawie i w treści upoważnienia do zasadniczych kwestii, pozwalał władzy wykonawczej decydować samodzielnie o przesłankach, zasadach i trybie wkraczania przez tę władzę w wolność osobistą obywateli. ul. Wiejska 6, Warszawa, tel , fax , mandyli@nw.senat.gov.pl

2 2 Uchwalona przez Sejm ustawa reguluje w sposób kompleksowy kwestie użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej przez uprawnione podmioty, określa katalog środków przymusu bezpośredniego, przypadki używania lub wykorzystywania tych środków i broni palnej. Reguluje zasady postępowania przed i po użyciu środka przymusu lub broni oraz zasady dokumentowania ich użycia lub wykorzystania. Ustawa wskazuje żołnierzy i funkcjonariuszy 23 różnych służb, jako podmioty uprawnione do użycia i wykorzystania środków przymusu lub broni palnej. Zmiany wprowadzone w stosunku do dotychczasowych rozwiązań, w przypadku niektórych służb prezentują się następująco: 1) proponuje się rozszerzenie uprawnień policjantów o prawo do użycia pojazdu służbowego, kasku zabezpieczającego, środków przeznaczonych do pokonywania zamknięć budowlanych i innych przeszkód, w tym materiałów wybuchowych oraz środków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub olśniewających; 2) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy Straży Granicznej o prawo do użycia lub wykorzystania: konia służbowego, pojazdów służbowych, pokoju izolacyjnego, środków przeznaczonych do pokonywania zamknięć budowlanych i innych przeszkód, w tym materiałów wybuchowych oraz środków pirotechnicznych o właściwościach ogłuszających lub olśniewających; 3) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy BOR o: pociski niepenetracyjne, przedmioty przeznaczone do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej i pojazdy służbowe. Jednocześnie w ramach katalogu obecnie dostępnych BOR środków przymusu bezpośredniego rezygnuje się z kaftana bezpieczeństwa i pasa obezwładniającego; 4) proponuje się rozszerzenie uprawnień żołnierzy wojskowych organów porządkowych o: środki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i innych przeszkód, w tym materiały wybuchowe oraz środki pirotechniczne o właściwościach ogłuszających lub olśniewających. Rezygnuje się z możliwości użycia środków przymusu bezpośredniego w celu zapewnienia dyscypliny wojskowej; 5) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy ABW o: pałki służbowe, psy służbowe, pociski niepenetracyjne, przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej, pojazdy służbowe, środki przeznaczone do pokonywania zamknięć budowlanych i innych przeszkód, w tym materiały wybuchowe oraz środki

3 3 pirotechniczne o właściwościach ogłuszających lub olśniewających. Jednocześnie w ramach katalogu obecnie dostępnych funkcjonariuszom ABW środków przymusu bezpośredniego rezygnuje się z kaftana bezpieczeństwa i pasa obezwładniającego; 6) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy AW o prawo do użycia pojazdu służbowego; 7) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy CBA o: pałki służbowe, pociski niepenetracyjne, pojazdy służbowe oraz środki pirotechniczne o właściwościach ogłuszających lub olśniewających; 8) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy/żołnierzy SWW o prawo do użycia pojazdu służbowego; 9) przypadku funkcjonariuszy i żołnierzy SKW (biorąc pod uwagę katalog środków przymusu bezpośredniego, do których używania lub wykorzystywania uprawnieni są pracownicy ochrony osób i mienia), w ustawie rozszerza się ich uprawnienia o pociski niepenetracyjne i pojazd służbowy; 10) funkcjonariuszom SW w ustawie nakazuje się zrezygnować z kaftana bezpieczeństwa, siatki obezwładniającej, blokady stawu kolanowego, zasłony na twarz, środków technicznych w postaci maski albo kasku z przyłbicą, tłumiących głos lub zestawu głośnikowego, psa służbowego, urządzeń olśniewających oraz przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej; 11) proponuje się rozszerzenie uprawnień funkcjonariuszy Służby Celnej o prawo do używania lub wykorzystywania pojazdów służbowych. Większość pozostałych służb została uprawniona do używania i wykorzystywania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej. II. Przebieg prac legislacyjnych Przekazana Senatowi ustawa o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej została uchwalona przez Sejm na 38. posiedzeniu w dniu 19 kwietnia 2013 r. Projekt będący przedłożeniem rządowym (druk sejmowy nr 1140), był przedmiotem prac sejmowej Komisji Spraw Wewnętrznych, która wprowadziła do niego szereg zmian. W trakcie drugiego czytania zgłoszono 15 poprawek, które Sejm częściowo uwzględnił w trzecim czytaniu.

4 4 III. Uwagi szczegółowe i propozycje poprawek: 1) zdefiniowane wyrażenie powinno być użyte w takiej formie, w jakiej jest stosowane w przepisach uchwalonej ustawy. w art. 4w pkt 2 wyraz doprowadzaniu zastępuje się wyrazem doprowadzeniu ; 2) ustawa definiuje dwa sposoby zastosowania broni palnej, jako użycie i wykorzystanie. Należy domyślać się, że w obu przypadkach broń palna jest zaopatrzona w pociski penetracyjne. Wskazuje na to wymienienie w art. 12 ust. 1 pkt 11 pocisków niepenetracyjnych, jako osobnego środka przymusu bezpośredniego. Definicja wykorzystania broni palnej nie zawiera jednak doprecyzowania wskazującego, jaki rodzaj pocisków zostanie zastosowany w takim przypadku. Powoduje to wątpliwość czy zastosowanie pocisku niepenetracyjnego w broni palnej jest zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego czy wykorzystaniem broni palnej. Kwestia ta jest istotna z powodu zróżnicowania zasad obowiązujących osoby stosujące broń palną i osoby stosujące środek przymusu bezpośredniego w postaci pocisku niepenetracyjnego. w art. 4 w pkt 10 po wyrazach oddanie strzału dodaje się wyrazy z zastosowaniem amunicji penetracyjnej ; 3) wymagają przeredagowania przepisy art. 9 ustawy, dotyczące stosowania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej wobec kobiet w ciąży, nieletnich, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat oraz wobec osób o widocznej niepełnosprawności. Użyte w przedmiotowych przepisach sformułowania są niejasne (ust. 3) oraz eksponują wyjątek polegający na możliwości użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej wobec wskazanych osób, przed zasadą, która takiego użycia zakazuje. art. 9 otrzymuje brzmienie: Art Wobec kobiet o widocznej ciąży, osób których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat oraz wobec osób o widocznej niepełnosprawności można użyć wyłącznie siły fizycznej w postaci technik obezwładnienia. 2. Wyjątkowej sytuacji, gdy zachodzi konieczność odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub innej osoby, a użycie siły

5 5 fizycznej wobec osoby, o której mowa w ust. 1 jest niewystarczające, uprawniony może użyć innych środków przymusu bezpośredniego albo użyć lub wykorzystać broń palną. 3. Użycie środka przymusu bezpośredniego albo użycie lub wykorzystanie broni palnej w sytuacji, o której mowa w ust. 2, następuje z uwzględnieniem ich właściwości oraz stanu osoby, wobec której mają być użyte lub wykorzystane. ; 4) należy zwrócić uwagę na istotną lukę, która ujawni się po wejściu w życie nowej ustawy, a która jest związana z organizacją policyjnych izb dziecka. Policyjne izby dziecka funkcjonują na podstawie ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 stycznia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad pobytu nieletnich w policyjnych izbach dziecka. Mimo braku odpowiedniego upoważnienia ustawowego rozporządzenie uprawnia policjantów do umieszczenia nieletniego w pomieszczeniu izolacyjnym, nie określając maksymalnego czasu stosowania tego środka, środka nieznanego obecnie uchwalanej ustawie. Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji zostało wydane 30 października 2012 r. Zarządzenie nr 134 Komendanta Głównego Policji, w sprawie metod i form wykonywania zadań w policyjnej izbie dziecka. W policyjnych izbach dziecka pełnią służbę policjanci, którzy przeszli odpowiednie szkolenie i to oni sprawują funkcje dyżurnych i wychowawców. Wykraczając poza upoważnienie ustawowe Zarządzenie stanowi w 27 w ust. 2, że policjanci pełniący służbę w izbie mogą podejmować wobec nieletniego wzmożone środki ostrożności, które polegają na użyciu środków przymusu bezpośredniego lub umieszczeniu nieletniego w izolatce sanitarnej lub pokoju izolacyjnym. Przepisy chroniące nieletnich zawarte w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich nie obejmują nieletnich umieszczonych w policyjnych izbach dziecka. Określają one wyłącznie użycie środków przymusu bezpośredniego wobec nieletnich przebywających w zakładzie poprawczym, schronisku dla nieletnich oraz w młodzieżowym ośrodku wychowawczym i stanowią, że wobec tych nieletnich można stosować wyłącznie siłę fizyczną, a w wyjątkowych przypadkach kaftan bezpieczeństwa, pas obezwładniający lub izbę izolacyjną.

6 6 Brak uregulowania w tym miejscu zasad użycia środków przymusu bezpośredniego wobec nieletnich przebywających w policyjnej izbie dziecka skutkuje ich brakiem w ogóle. Oznacza to nierówne traktowanie poszczególnych grup nieletnich, przy czym należy mieć również na uwadze fakt, że w policyjnych izbach dziecka przebywają często osoby, wobec których nie zapadły jeszcze jakiekolwiek orzeczenia sądów, co do których zachodzi dopiero uzasadnione podejrzenie, że popełniły czyn karalny albo których tożsamości nie można ustalić. Wobec tego, że inne są podmioty uprawnione do stosowania środków przymusu bezpośredniego wobec umieszczonych w policyjnej izbie dziecka (policjanci) i w pozostałych zakładach (pracownicy) i inne podstawy ich stosowania, konieczne jest uzupełnienie uchwalanej obecnie ustawy o przepisy wskazujące, jakie środki przymusu bezpośredniego mogą stosować policjanci wobec nieletnich przebywających w policyjnych izbach dziecka. Należy też wziąć pod uwagę fakt, że policjanci nie mogą stosować środków określonych w art. 12 ust. 1 pkt 14-16, więc wątpliwe jest ich uprawnienie do umieszczania nieletnich w izbie izolacyjnej albo w ogóle nieznanych ustawie: pomieszczeniu izolacyjnym, izolatce sanitarnej lub pokoju izolacyjnym (ustawa dopuszcza pokój izolacyjny, jako środek stosowany wobec cudzoziemców). po art. 10 dodaje się art. 10a w brzmieniu: Art. 10a. 1. Wobec nieletniego przebywającego w policyjnej izbie dziecka, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1-3, 8, 10 i uprawniony może użyć wyłącznie siły fizycznej. 2. W wyjątkowej sytuacji, gdy zachodzi konieczność odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie uprawnionego lub innej osoby albo przeciwdziałania autoagresji nieletniego, a użycie siły fizycznej jest niewystarczające, uprawniony może użyć środka przymusu bezpośredniego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lub 4. ; 5) art. 10 wprowadza istotny przepis gwarancyjny dla uprawnionych, który przyznaje im prawo do pomocy psychologicznej lub prawnej w przypadku, gdy w wyniku użycia środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby albo nastąpiło zranienie jakiejś osoby w wyniku użycia broni palnej. Ponieważ użycie i wykorzystanie broni palnej oraz użycie i wykorzystanie środka przymusu bezpośredniego zostały w ustawie wyraźnie

7 7 wyodrębnione, tak sformułowany przepis przyznaje pomoc wyłącznie tym uprawnionym, którzy będą twierdzić, że z broni palnej oddawali strzał w kierunku osoby. Uprawnieni twierdzący, że strzelali w innym kierunku, bądź wykorzystujący środek przymusu bezpośredniego (np. śmierć osoby w wyniku zablokowania pojazdu) będą pomocy pozbawieni. Jednocześnie w ust. 2 ustawa wspomina o wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej. W tej sytuacji należy wyjaśnić rozbieżności pomiędzy jednostkami redakcyjnymi w ramach art. 10 i ewentualnie uzupełnić przepisy w sposób wskazany w poprawce. art. 10 dwukrotnie w ust. 1 i w ust. 2 po wyrazach w wyniku użycia dodaje się wyrazy lub wykorzystania ; 6) w art. 13, który uprawnia do prewencyjnego użycia środków przymusu bezpośredniego ustawa zezwala na użycie środków w postaci: siły fizycznej w postaci technik transportowych, wszystkich rodzajów kajdanek, kaftana bezpieczeństwa, pasa obezwładniającego oraz kasku zabezpieczającego. Przepis jest skierowany do wszystkich uprawnionych, z wyjątkiem wskazanych w ust. 2. Problemem jest to, że nie wszystkie podmioty posiadają w ramach swoich uprawnień, określonych w odrębnych ustawach, możliwość stosowania wszystkich środków przymusu wskazanych w art. 13, oraz nie są też w nie fizycznie zaopatrzone, pomimo posiadania uprawnień do doprowadzania i konwojowania (inspektorzy i pracownicy kontroli skarbowej, pracownicy ochrony, strażnicy straży gminnych (miejskich), funkcjonariusze BOR, Straży Marszałkowkiej, ABW, AW, żołnierze ŻW). 7) przepisy art. 14 do 17, które regulują zasady użycia środków przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek, kaftana bezpieczeństwa, pasa obezwładniającego i kasku zabezpieczającego i wskazują odpowiednie przepisy art. 11 określające przypadki kiedy ich użycie jest dopuszczalne. Przepisy te nie uwzględniają jednak użycia prewencyjnego, o którym mowa w art. 13. Stąd potrzeba uzupełnienia przepisów art o dodanie przypadku, o którym mowa w art. 13. w art w ust. 1 na końcu dodaje się wyrazy oraz w art. 13 ;

8 8 8) przepis art. 16 reguluje zasady użycia środków przymusu bezpośredniego w postaci kaftana bezpieczeństwa i pasa obezwładniającego. Wobec tego, że użycie tych środków jest w wyjątkowych sytuacjach dopuszczalne również wobec nieletnich, ustawa gwarantuje nieletnim dodatkową ochronę w postaci obowiązku zapewnienia im niezwłocznie pomocy medycznej. Ponieważ podobne zasady użycia środków przymusu bezpośredniego dotyczą kobiet będących w ciąży, wobec których użycie tego rodzaju środków przymusu ma szczególny charakter wydaje się zasadne dodanie obowiązku zapewnienia pomocy medycznej również kobietom w ciąży. w art. 16 w ust. 5 wyrazy należy zapewnić mu niezwłocznie zastępuje się wyrazami lub kobiety ciężarnej, osobie tej należy niezwłocznie zapewnić ; 9) w art. 25 w ust. 4 reguluje się zasady użycia paralizatora elektrycznego. Jako okolicę chronioną wskazuje się jedynie głowę, podczas gdy dotychczasowe regulacje wskazywały na okolice serca. Za problematyczne można uznać użycie tego rodzaju środka na brzuch kobiety w ciąży, ze względu na ryzyko, jakie takie zastosowanie może nieść dla nienarodzonego dziecka; 10) w art. 26 ustawa reguluje zasady użycia środka przymusu bezpośredniego w postaci celi zabezpieczającej. W ust. 4 tegoż artykułu przepis stanowi, że w przypadku braku możliwości umieszczenia osoby pozbawionej wolności w celi zabezpieczającej można tę osobę umieścić w innym pomieszczeniu zapewniającym odosobnienie. Ustawa uprawnia Ministra Sprawiedliwości do określenia, w drodze rozporządzenia, jakie warunki powinna spełniać cela zabezpieczająca, jednak pomieszczenie, o którym mowa w ust. 4, nie musi spełniać żadnych warunków z wyjątkiem zapewnienia odosobnienia. Stąd propozycja poprawki zawarta poniżej. w art. 26 w ust. 4 na końcu dodaje się wyrazy, nienaruszającym godności człowieka ; 11) w art. 40 ustawa nakłada na dyrektorów placówek, w których pozostają nieletni obowiązek informowania sądu rodzinnego o każdym przypadku użycia środka przymusu bezpośredniego wobec nieletniego. Ustawa pomija nieletnich pozostających w policyjnych izbach dziecka, mimo, że ci nieletni także pozostają pod nadzorem sędziego rodzinnego, zgodnie z art. 41 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich.

9 9 art. 40 wyrazy albo schronisku dla nieletnich dyrektor placówki zastępuje się wyrazami, schronisku dla nieletnich albo w policyjnej izbie dziecka, dyrektor placówki albo kierownik izby ; 12) w art. 45 ustawa posługuje się wymiennie wyrażeniem "inny niebezpieczny przedmiot" albo "inny podobnie niebezpieczny przedmiot". Należy dokonać ujednolicenia terminologii ustawy w tym zakresie, tym bardziej, że dokonywana przez uprawnionego ocena czy dany przedmiot jest niebezpieczny czy podobnie niebezpieczny do broni odbywać się będzie w okolicznościach mogących skutkować użyciem broni palnej; 13) w art. 45 w pkt 4 w lit. c w zdaniu wstępnym wyraz przygotowywania zastępuje się wyrazami przygotowania do ; 14) w art. 57 ustawy znowelizowane zostały przepisy ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich. Najistotniejsze zmiany dotyczą art. 95a, który określa zasady użycia środków przymusu bezpośredniego wobec nieletnich przebywających w zakładach poprawczych, schroniskach dla nieletnich oraz w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych. W 1 wskazany został katalog środków, które mogą być użyte wobec nieletniego w razie bezskuteczności środków oddziaływania psychologicznopedagogicznego; w 2 stwierdza się, że trzy spośród tych środków mogą być użyte wyłącznie w przypadku targnięcia się nieletniego na życie lub zdrowie własne albo innej osoby. Oznacza to, że w przypadku określonym w 1 użyta może być jedynie siła fizyczna, a pozostałe środki w przypadkach określonych w 2. W świetle powyższego, przepisy 1 i 2 art. 95a powinny zostać przeredagowane, tak aby w sposób czytelny dostosować środki przymusu do okoliczności uzasadniających ich stosowanie. w art. 57 w pkt 2, w art. 95a 1 i 2 otrzymują brzmienie: 1. W razie bezskuteczności środków oddziaływania psychologiczno-pedagogicznego, w przypadkach, o których mowa w art. 11 pkt 1 3, 8, 10 i ustawy z dnia 19 kwietnia 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz...), wobec nieletniego umieszczonego w zakładzie poprawczym, schronisku dla nieletnich lub w młodzieżowym ośrodku wychowawczym można użyć środka przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej.

10 10 2. Wobec nieletniego umieszczonego w zakładzie poprawczym lub schronisku dla nieletnich, gdy użycie siły fizycznej jest niewystarczające, w przypadku usiłowania targnięcia się tego nieletniego na życie lub zdrowie własne albo innej osoby można użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3, 4 lub 15 ustawy z dnia 19 kwietnia 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. ; 15) w art. 58 w pkt 2 w lit. c wyrazy przepisy o Policji zastępuje się wyrazami przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, z późn. zm.) ; 16) w art. 58 w pkt 2 w lit. f, w ust. 10 wyrazy,w drodze rozporządzenia, określa zastępuje się wyrazami określi, w drodze rozporządzenia, ; 17) w art. 58 w pkt 2 w lit. f, w ust. 10 w pkt 2 skreśla się wyrazy, gazowej i ; 18) na gruncie uchwalanej ustawy, w przypadku niezgodnego z ustawą zastosowania środka przymusu bezpośredniego przez policjanta zwraca uwagę brak ścieżki, która dawałaby prawo osobie uważającej się za pokrzywdzoną, dochodzenia swych praw. Ustawy dotyczące pozostałych służb zawierają takie przepisy (zwłaszcza ustawa o strażach gminnych) dlatego należy rozważyć potrzebę zawarcia odpowiedniego przepisu również w ustawie o Policji. w art. 59 w pkt 1, w art. 16 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu: 2a. Na sposób użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej przysługuje zażalenie do prokuratora właściwego ze względu na miejsce zdarzenia. ; 19) w art. 62 w pkt 2, w ust. 3 w pkt 2 skreśla się wyrazy w postaci kajdanek zakładanych na ręce, pałki służbowej, ręcznych miotaczy substancji obezwładniających i przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej ; 20) w art. 63 w pkt 1 w lit. d wyrazy przepisy o Policji zastępuje się wyrazami przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, z późn. zm.) ;

11 11 21) w art. 65: a) w pkt 1 w lit. a, w ust. 1 w pkt 3 wyrazy w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji zastępuje się wyrazami w granicach oraz poza granicami obiektów i obszarów chronionych, w celu niezwłocznego doprowadzenia tych osób do jednostki Policji, b) pkt 2 otrzymuje brzmienie: 2) uchyla się art. 37; 22) w art. 66 w pkt 5, w art. 14h wyraz rejestrowania zastępuje się wyrazem ewidencjonowania ; 23) w art. 70 w pkt 4, w art. 43 wyrazy oddania tych osób Policji zastępuje się wyrazami doprowadzenia tych osób do jednostki Policji ; 24) w art. 71 w pkt 2 w lit. b, w ust. 3c wyrazy użyć broń palną zastępuje się wyrazami użyć broni palnej ; 25) w art. 73 w pkt 1 w lit. b, w ust. 7 wyrazy przepisy o Policji zastępuje się wyrazami przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687, z późn. zm.) ; 26) w art. 83 dodaje się pkt 1a w brzmieniu: 1a) art. 18 ust. 8 ustawy zmienianej w art. 59 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 18 ust. 8 ustawy zmienianej w art. 59, w brzmieniu nadanym niniejsza ustawą,. Główny legislator Beata Mandylis