Wniosek DECYZJA RADY

Transkrypt

1 KOMISJA EUROPEJSKA Bruksela, dnia r. COM(2015) 305 final 2015/0136 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie w imieniu Unii Europejskiej protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych, oraz przystąpienia do niego, w odniesieniu do aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych PL PL

2 UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU 1.1. Wprowadzenie Odpowiedzialność i odszkodowania za szkody wynikające z określonych rodzajów działalności żeglugowej uregulowane są na szczeblu międzynarodowym szeregiem konwencji Międzynarodowej Organizacji Morskiej (zwanych dalej konwencjami IMO ), które opierają się na tych samych podstawowych zasadach. Zasady te są następujące: obiektywna odpowiedzialność armatora, obowiązkowe ubezpieczenie na pokrycie szkód wyrządzonych osobom trzecim, prawo poszkodowanego do wystąpienia z roszczeniem bezpośrednim wobec ubezpieczyciela, ograniczenie odpowiedzialności, a w przypadku ropy naftowej oraz substancji niebezpiecznych i szkodliwych (zwanych dalej SNS ) specjalny fundusz kompensacyjny na wypłatę odszkodowań, w przypadku gdy szkody przekraczają limit odpowiedzialności właściciela statku. Międzynarodowa konwencja o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (zwana dalej konwencją SNS z 1996 r. ) jest ostatnią z konwencji IMO dotyczących odpowiedzialności, która aby wejść w życie, nadal oczekuje na ratyfikację przez państwa. Jest ona ważnym elementem międzynarodowego systemu odpowiedzialności w zakresie transportu morskiego, w szczególności dlatego, że transport SNS, w tym skroplonego gazu ziemnego (LNG) i gazu płynnego (LPG), drogą morską jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną handlu mającą znaczny udział w sektorze transportu morskiego. Protokół z 2010 r. (zwany dalej protokołem z 2010 r. ) do konwencji SNS z 1996 r. zawiera zmiany konieczne do rozwiązania problemów zidentyfikowanych w konwencji SNS z 1996 r. Protokół z 2010 r. i postanowienia konwencji, zmienionej protokołem, mają być odczytywane, interpretowane i stosowane łącznie jako jeden instrument, zgodnie z art. 2 i 18 protokołu. Skonsolidowany tekst protokołu został przygotowany przez sekretariat IMO i zatwierdzony w 2011 r. na 98. posiedzeniu Komitetu Prawnego IMO i zwany jest dalej konwencją SNS z 2010 r.. Po wejściu w życie protokołu do konwencji z 2010 r., konwencja SNS w brzmieniu z 2010 r. będzie funkcjonować jako jeden skonsolidowany instrument. Zgodnie z art. 20 ust. 8 protokołu (art. 45 ust. 8 konwencji SNS z 2010 r.) podpisanie, ratyfikacja lub przyjęcie protokołu z 2010 r. przez państwo unieważnia uprzednie podpisanie lub ratyfikację przez dane państwo w konwencji SNS z 1996 r. Ani konwencja SNS z 1996 r., ani protokół z 2010 r. do konwencji SNS nie weszły w życie. Umawiające się strony dotychczas nie przystąpiły do przedmiotowego protokołu. Należy zauważyć, że wyrażeniu woli na związanie się protokołem z 2010 r. musi towarzyszyć przekazanie danych na temat całkowitej ilości ładunku będącego podstawą wpłaty przyjętego w ciągu poprzedniego roku kalendarzowego zgodnie z jego art. 20 ust. 4 (art. 45 ust. 4 konwencji SNS z 2010 r.). Ten warunek wstępny jest głównym powodem, dla którego żadne z państw nie ratyfikowało jeszcze konwencji. W następstwie przyjęcia na forum IMO protokołu z 2010 r. do konwencji SNS, grupa państw przy wsparciu sekretariatu Międzynarodowego Funduszu Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami (zwanego dalej PL 2 PL

3 funduszem IOPC ) opracowała zestaw wytycznych dotyczących sprawozdawczości ładunku SNS będącego podstawą wpłaty. Wytyczne te zostały zatwierdzone przez Komitet Prawny IMO na jego 100. sesji w dniu 19 kwietnia 2013 r. 1, odnosząc się w ten sposób do głównej praktycznej trudności z ratyfikacją konwencji. Na 101. sesji Komitetu Prawnego IMO utworzono grupę korespondencyjną SNS do pomocy państwom przy ustanawianiu procedur wdrażania konwencji, w szczególności w odniesieniu do zgłaszania ładunku SNS będącego podstawą wpłaty, aby utorować drogę do ratyfikacji. Kilka państw członkowskich UE i Komisja Europejska są członkami tej grupy Kompetencja UE i konsekwencje dla UE Zgodnie z zasadami dotyczącymi zewnętrznej kompetencji Unii określonymi w art. 3 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) protokół z 2010 r. oraz przyszła konwencja SNS z 2010 r. podlegają wyłącznej kompetencji Unii, ponieważ wpływają na wspólne zasady Unii i zmieniają ich zakres. Jak przedstawiono w sekcji 1.4 niniejszego uzasadnienia, zawarcie protokołu z 2010 r. do konwencji będzie miało wpływ na zakres i przepisy dyrektywy 2004/35/WE w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu 2. Ponadto z powodów wyszczególnionych w sekcji 1.5 poniżej, zawarcie protokołu z 2010 r. będzie miało wpływ na zasady określone w rozporządzeniu (UE) nr 1215/2012 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona rozporządzenia Bruksela I) 3. Wspominane pokrywanie się postanowień zmienionej konwencji i przepisów Unii dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych stanowi również podstawę prawną decyzji Rady 2002/971/WE upoważniającej państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do ratyfikowania konwencji SNS z 1996 r. lub przystąpienia do niej 4. Jednak jak ustalono we wprowadzeniu, protokół z 2010 r. zmienił konwencję SNS z 1996 r. a konwencja SNS z 2010 r. jest skonsolidowanym instrumentem wynikającym z tej zmiany. W związku z tym wpływ konwencji SNS z 2010 r. na przepisy UE należy oceniać w świetle zmian w porządku prawnym Unii od czasu przyjęcia decyzji Rady 2002/971/WE. Wyłączna kompetencja Unii do zawarcia protokołu z 2010 r. nie może zostać wykonana przez samą Unię jako odrębną osobę prawną, ponieważ ani tekst konwencji ani protokołu nie zawierają klauzuli REIO (klauzuli o regionalnej organizacji integracji gospodarczej). Zobowiązuje to państwa członkowskie do zawarcia tej umowy międzynarodowej w imieniu Unii. W związku z tym, że protokół z 2010 r. dotyczy kwestii wchodzących w zakres wyłącznej kompetencji UE, państwa członkowskie nie mogą niezależnie podjąć decyzji o jego podpisaniu i ratyfikacji. Mogą tego dokonać wyłącznie w imieniu Unii, na podstawie upoważnienia Rady i po IMO LEG 100. sesja LEG 100/14, Sprawozdanie Komitetu Prawnego z przebiegu jego setnej sesji, s. 5-6; LEG 100/3 prezentacja Kanady pt. Monitorowanie wykonania protokołu SNS z 2010 r., załącznik 2 Wytyczne dotyczące sprawozdawczości w sprawie przekazywania danych na temat całkowitej ilości ładunku SNS będącego podstawą wpłaty. Dz.U. L 143 z , s. 56. Dz.U. L 351 z , s. 1. Decyzja Rady 2002/971/WE z dnia 18 listopada 2002 r. upoważniająca państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do ratyfikowania lub przystąpienia do Międzynarodowej Konwencji w sprawie Odpowiedzialności i Rekompensaty za Szkody Związane z Przewozem Morzem Substancji Niebezpiecznych i Szkodliwych z 1996 r. (Konwencja SNS) (Dz.U. L 337 z , s. 55). PL 3 PL

4 wyrażeniu zgody przez Parlament Europejski na wniosek Komisji, zgodnie z art. 218 ust. 6 lit. a) TFUE Szczegóły konwencji Protokół z 2010 r., a tym samym skonsolidowana konwencja SNS z 2010 r., wejdzie w życie 18 miesięcy po dniu, w którym zostanie on ratyfikowany przez co najmniej 12 państw, w tym cztery państwa posiadające nie mniej niż 2 miliony jednostek tonażowych brutto każde, i odpowiednie dane na temat ładunku będącego podstawą wpłaty, w zależności od przypadku, wykazujące co najmniej 40 mln ton ładunku będącego podstawą wpłaty na konto ogólne SNS otrzymane ogółem w tych państwach w poprzednim roku kalendarzowym zostaną przekazane sekretarzowi generalnemu IMO. Warunki wejścia w życie były takie same w przypadku konwencji SNS z 1996 r. Główne zmiany w konwencji SNS z 2010 r. w stosunku do konwencji SNS z 1996 r. są następujące: a) wyłączenie pakowanych SNS z definicji ładunku będącego podstawą wpłaty do funduszu SNS, przy jednoczesnym objęciu szkód spowodowanych przez pakowane SNS dwustopniowym systemem odszkodowań ustanowionym w konwencji (art. 1 ust. 10 konwencji SNS z 2010 r.); b) zwiększenie limitów odpowiedzialności właściciela statku dla statków przewożących pakowane SNS, aby w większym stopniu uwzględnić wyłączenie pakowanych SNS z zakresu ładunku będącego podstawą wpłaty do funduszu SNS (art. 9 ust. 1 lit. b) konwencji SNS z 2010 r.); c) nałożenie na fizycznego odbiorcę LNG odpowiedzialności za wpłatę odpowiednich składek do funduszu SNS, o ile nie ma innej umowy pomiędzy właścicielem tytułu prawnego i odbiorcą (art. 19 ust. 1a konwencji SNS z 2010 r.); d) uzależnienie wypłaty odszkodowań z funduszu SNS w przypadku incydentów objętych ubezpieczeniem od wypełnienia przez zainteresowane państwo obowiązku złożenia sprawozdań na temat ładunków będących podstawą wpłaty dla wszystkich lat poprzedzających zdarzenie (art. 21a ust. 2 konwencji SNS z 2010 r. Zmiany te znoszą główne bariery, które blokowały proces ratyfikacji konwencji SNS z 1996 r. Zakres: Konwencja SNS z 2010 r. ma zastosowanie do roszczeń w odniesieniu do szkód powstałych w wyniku przewozu morzem SNS, z wyjątkiem roszczeń wynikających z umów przewozu towarów lub pasażerów. Szkody, których dotyczy konwencja, obejmują wszelkie szkody powstałe na terytorium, w tym na morzu terytorialnym państwa-strony, szkody wyrządzone środowisku naturalnemu w wyłącznej strefie ekonomicznej państwa-strony, wszelkie szkody inne niż szkody wyrządzone środowisku naturalnemu spowodowane poza terytorium lub morzem terytorialnym państwa-strony przez statek zarejestrowany w państwie-stronie, a także wszelkie środki zapobiegawcze podjęte w celu zminimalizowania wyżej wymienionych rodzajów szkód. Okręty wojenne lub inne okręty będące w posiadaniu państwa lub przez nie obsługiwane wykorzystywane do celów niehandlowych są wyłączone z zakresu stosowania konwencji, chyba że zainteresowane państwo postanowi inaczej. Ponadto państwo może wyłączyć z zakresu tej konwencji statki o pojemności brutto poniżej 200 ton przewożące wyłącznie pakowane SNS, które odbywają rejsy między portami lub obiektami danego państwa. Ten ostatni wyjątek PL 4 PL

5 możne mieć zastosowanie również między dwoma sąsiadującymi państwami na wyraźną zgodę obu tych państw. Takie wyłączenia dotyczące jednego państwa lub dwóch sąsiadujących państw muszą zostać odpowiednio zgłoszone IMO. Główne aspekty odpowiedzialności i odszkodowań: Konwencja SNS z 2010 r. ustanawia odpowiedzialność na zasadzie ryzyka właściciela statku transportującego SNS za wszelkie szkody wynikające z incydentu związanego z przewozem SNS drogą morską na tym statku. Istnieją ograniczone wyjątki od odpowiedzialności właściciela statku i ciężar dowodu umożliwiającego ich zastosowanie spoczywa na właścicielu. Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka wiąże się ze zobowiązaniem właściciela do posiadania ubezpieczenia lub innego zabezpieczenia finansowego na pokrycie zobowiązań wynikających ze szkody na mocy konwencji. Państwa-strony muszą poświadczyć posiadanie takiego ubezpieczenia lub zabezpieczenia finansowego zgodnie z konwencją. Aby odpowiedzialność na zasadzie ryzyka i wymogi obowiązkowego ubezpieczenia były wspierane przez zainteresowany sektor, w konwencji przewidziano także prawo do ograniczenia odpowiedzialności właściciela odpowiednio do 100 mln jednostek rozliczeniowych dla SNS przewożonych luzem oraz 115 mln jednostek rozliczeniowych dla pakowanych SNS. Ponadto podobnie jak w przypadku wszystkich konwencji dotyczących odpowiedzialności w zakresie transportu morskiego, istnieje klauzula zakazująca występowania z roszczeniem wobec właściciela statku za szkody objęte zakresem sformułowana konwencji SNS z 2010 r. inaczej niż zgodnie z niniejszą konwencją. Największym wkładem tej konwencji do międzynarodowego systemu odpowiedzialności i odszkodowań z tytułu wypadków spowodowanych przez działalność żeglugową, a w szczególności przez handel SNS drogą morską jest utworzenie specjalnego funduszu kompensacyjnego. Celem funduszu SNS jest wypłata odszkodowania każdej osobie, która poniosła szkodę w związku z transportem SNS drogą morską, o ile taka osoba nie mogła otrzymać pełnej i wystarczającej rekompensaty za szkodę od właściciela statku i jego ubezpieczyciela. To ostatnie uchybienie może wynikać z różnych okoliczności, a mianowicie braku odpowiedzialności właściciela statku, niezdolności właściciela statku i jego ubezpieczyciela do pełnego zaspokojenia roszczeń lub wysokości szkód przekraczającej limit odpowiedzialności właściciela statku. Całkowita kwota odszkodowań dostępnych w tym dwustopniowym systemie wynosi 250 mln jednostek rozliczeniowych (około 310 mln EUR według dzisiejszych kursów wymiany walut). Aby kwota ta była dostępna, w konwencji SNS z 2010 r. ustanowiono skomplikowany system składek wpłacanych do funduszu SNS przez osoby otrzymujące SNS w każdym państwie-stronie. Państwa-strony są z kolei odpowiedzialne za dokładność, terminowość i regularność sprawozdań dotyczących ładunku będącego podstawą wpłaty do funduszu SNS; przy czym państwo może również podjąć decyzję, że będzie samo, zamiast odbiorców SNS, wpłacać należne składki do funduszu. Roszczenia i wnoszenie spraw do sądów państwa-strony: Konwencja SNS z 2010 r. zawiera przepisy dotyczące właściwości sądów państw-stron w zakresie roszczeń wnoszonych przez osoby, które doznały szkody objętej konwencją, przeciwko właścicielowi lub jego ubezpieczycielowi lub przeciwko funduszowi SNS. Uznawanie i wykonywanie wyroków wydanych przez sądy państw-stron jest również objęte konwencją. Elementy te, które pozostały w niezmienionej formie z konwencji SNS z PL 5 PL

6 1996 r., mają na celu zagwarantowanie, by ofiary wypadków objętych konwencją mogły korzystać z jasnych zasad proceduralnych i pewności prawa w celu bardziej skutecznego dochodzenia roszczeń Skutki dla dyrektywy 2004/35/WE Od 2004 r. dyrektywa 2004/35/WE jest obowiązującym prawem UE w zakresie odpowiedzialności podmiotów gospodarczych prowadzących działalność zawodową, w tym operatorów żeglugi, w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu na terytorium i wodach podlegających jurysdykcji państw członkowskich. Zarówno zakres konwencji SNS z 1996 r. jak i konwencji SNS z 2010 r. pokrywają się z zakresem dyrektywy w odniesieniu do: (i) szkody w środowisku wyrządzonej na terytorium, w tym na morzu terytorialnym, państwa-strony (art. 3 lit. a) konwencji SNS z 2010 r.), (ii) szkody wyrządzonej przez zanieczyszczenie środowiska w wyłącznej strefie ekonomicznej lub obszarze równoważnym (do 200 mil morskich od linii podstawowych) państwa-strony (art. 3 lit. b) konwencji SNS z 2010 r.), oraz (iii) wszelkich środków podejmowanych w celu zapobieżenia takiej szkodzie lub ograniczenia jej (art. 3 lit. d) konwencji SNS z 2010 r.). Odpowiednimi przepisami dyrektywy są art. 2 ust. 1 w sprawie definicji szkód wyrządzonych środowisku naturalnemu oraz art. 2 ust. 10 w sprawie definicji środków zapobiegawczych, w połączeniu z art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2008/56/WE ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego 5 i art. 1 ust. 1 dyrektywy ptasiej 79/409/EWG 6 oraz art. 2 ust. 1 dyrektywy siedliskowej 92/43/EWG 7, o których mowa w Wytycznych Komisji dotyczących utworzenia sieci Natura 2000 w środowisku morskim stosowanie dyrektywy siedliskowej i dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa 8. Definicje szkody wyrządzonej środowisku naturalnemu w konwencji i w dyrektywie 2004/35/WE, mimo że w dużej mierze się pokrywają, nie są identyczne. Oczekuje się jednak, że w praktyce konwencja będzie miała na celu równie wysokie standardy zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu, jak dyrektywa. Ze względu na pokrywanie się zakresu dyrektywy 2004/35/WE i konwencji SNS z 2010 r. oczywiste jest, że zawarcie protokołu z 2010 r., zmieniającego konwencję SNS z 1996 r., i powodującego powstanie nowego tekstu przepisów prawnych (tj. konwencji SNS z 2010 r.) ma wpływ na obowiązujące przepisy unijne. Bardziej konkretnie, dyrektywa 2004/35/WE wyraźnie odnosi się do konwencji SNS z 1996 r. z wyłączeniem z zakresu dyrektywy wszelkich szkód wynikających ze zdarzenia, za które odpowiedzialność jest objęta zakresem stosowania tej konwencji, włącznie z jej przyszłymi zmianami, pod warunkiem że konwencja weszła w życie w danym państwie członkowskim (art. 4 ust. 2 i załącznik IV do dyrektywy 2004/35/WE). Celem tego jest umożliwienie, aby specjalistyczne międzynarodowe systemy obejmujące odpowiedzialność cywilną dotyczącą określonej działalności zawodowej miały pierwszeństwo wobec dyrektywy, ponieważ uważa się, że są one bardziej skuteczne w przyznawaniu niezwłocznych i odpowiednich odszkodowań za szkody wyrządzone środowisku naturalnemu i są lepiej dostosowane do charakteru Dz.U. L 164 z , s. 19. Dyrektywa Rady 79/409/EWG w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103 z , s. 1). Dyrektywa Rady 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z , s. 7). PL 6 PL

7 tego rodzaju działalności zawodowej. Protokół z 2010 r., jako zmiana konwencji z 1996 r., objęty jest tym wyłączeniem z zakresu dyrektywy 2004/35/WE; tym samym, jasne jest, że ratyfikacja lub przystąpienie do konwencji będą miały wpływ na zakres obowiązujących przepisów UE. Oprócz istotnego pokrywania się przepisów konwencji i dyrektywy, istnieje również kluczowy konflikt, który określa wpływ postanowień konwencji na przepisy unijne. Artykuł 7 ust. 4 konwencji SNS (w brzmieniu konwencji zarówno z1996, jak i 2010 r.) wyklucza wszelkie roszczenia za szkody przeciwko właścicielowi statku w inny sposób lub na innym poziomie niż jest to przewidziane na mocy konwencji. Oznacza to, że dyrektywy nie można stosować dodatkowo do konwencji w zakresie dotyczącym odpowiedzialności właściciela statku za szkody związane z SNS; a co za tym idzie konwencja ogranicza zakres dyrektywy, co jest istotne dla celów zawarcia przez państwa członkowskie protokołu z 2010 r Skutki dla rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (wersja przekształcona rozporządzenia (WE) nr 44/2001 Bruksela I) Rozdział IV konwencji HNS z 2010 r. ustanawia zasady postępowania mające zastosowanie do roszczeń i wnoszenia spraw na mocy konwencji przed sądami państw-stron. W szczególności art. 38, 39 i 40 konwencji określają zasady dotyczące właściwości sądów, a także uznawania i wykonywania orzeczeń. Artykuły te są identyczne z art. 38, 39 i 40 konwencji SNS z 1996 r., które były podstawą prawną wyłącznej kompetencji Wspólnoty uzasadniającej decyzję Rady 2002/971/WE. Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 określa zasady dotyczące jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych między państwami członkowskimi UE i wyżej wymienione postanowienia konwencji jeśliby weszła ona w życie będą miały wpływ na przepisy tego rozporządzenia. Wniosek dotyczący decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania w interesie Wspólnoty Europejskiej Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (konwencji SNS), COM(2001) 674 final 9, zawiera szczegółowe informacje i wyjaśnienia dotyczące nakładania się rozdziału IV konwencji i rozporządzenia Bruksela I (rozporządzenie (WE) nr 44/ ). Ponadto art. 37, 41 i 42 w rozdziale IV konwencji SNS z 2010 r. mają charakter uzupełniający i jako takie nie mogą funkcjonować samodzielne ani być stosowane odrębnie od innych postanowień konwencji. Co za tym idzie wyłączna kompetencja Unii obejmuje rozdział IV konwencji jako całość. Zgodnie z załączonym do Traktatów protokołem nr w sprawie stanowiska Danii należy oddzielnie zająć się szczególnym stanowiskiem Danii w odniesieniu do rozdziału IV konwencji. Dania jest wyłączona z zakresu stosowania tytułu V części trzeciej TFUE i w związku z tym nie uczestniczy w przyjęciu proponowanej decyzji Rady w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie w imieniu Unii Europejskiej protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji Dz.U. C 51E z , s Dz.U. L 12 z , s. 1. Dz.U. C 326 z , s PL 7 PL

8 niebezpiecznych i szkodliwych w odniesieniu do aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych i przystąpienia do niego Podsumowanie Przyjęcie i wejście w życie międzynarodowych przepisów dotyczących odpowiedzialności pozaumownej za szkody powstałe w wyniku przewozu morzem SNS ma kluczowe znaczenie ze względu na znaczny udział, jaki ma ładunek SNS w sektorze morskiego transportu towarowego na całym świecie. Na podstawie doświadczeń z podobnymi międzynarodowymi systemami regulującymi odpowiedzialność za szkody spowodowane przez inne rodzaje działalności żeglugowej, takie jak transport ropy naftowej tankowcami, IMO przyjęła tę międzynarodową umowę, zmienioną protokołem SNS z 2010 r., aby uzupełnić system konwencji dotyczących odpowiedzialności w zakresie transportu morskiego specjalnym instrumentem ustanawiającym również nowy fundusz odszkodowań obejmujący szkody związane z SNS. Na podstawie decyzji Rady 2002/971/WE państwa członkowskie zostały upoważnione do ratyfikacji konwencji SNS z 1996 r. Protokół z 2010 r. zmieniający konwencję musi również być przedmiotem nowej decyzji Rady zgodnie z Traktatami i przy uwzględnieniu zmian w prawie unijnym od 2002 r. Protokół z 2010 r. prowadzi do ustanowienia nowej umowy międzynarodowej (zob. w szczególności art. 45 ust. 8 skonsolidowanego tekstu konwencji SNS z 2010 r.). W rezultacie poprzez ratyfikację protokołu z 2010 r. lub przystąpienie do niego Unia zezwala państwom członkowskim na stosowanie konwencji SNS z 2010 r. nie tylko w odniesieniu do kwestii objętych tym protokołem, lecz również w odniesieniu do wszystkich innych kwestii objętych zmienionym tekstem konwencji SNS z 2010 r. W związku z powyższym Komisja proponuje przyjęcie dwóch odrębnych decyzji Rady w sprawie ratyfikacji protokołu z 2010 r. i przystąpienia do niego przez państwa członkowskie w imieniu Unii, aby zagwarantować realizację celów Traktatów zapisanych w dyrektywie 2004/35/WE i rozporządzeniu (UE) nr 1215/2012 oraz zgodność z przepisami protokołu 22. W odniesieniu do wyżej wymienionego rozporządzenia, a w szczególności w odniesieniu do zasad dotyczących uznawania i wykonywania orzeczeń wydanych przez sądy państwa członkowskiego, państwa członkowskie są zobowiązane do wydania odpowiedniej deklaracji, jak jest to określone w załączniku do proponowanej decyzji Rady, przy ratyfikacji protokołu z 2010 r. lub przystąpieniu do niego, która będzie gwarantowała dalsze stosowanie zasad dotyczących uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych określonych w rozporządzeniu (UE) nr 1215/2012 przy uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń wydanych przez sąd jednego państwa członkowskiego w innym państwie członkowskim. Deklaracja ta powinna również obejmować inne właściwe przepisy Unii w tej dziedzinie, w szczególności konwencję z Lugano o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych z dnia 30 października 2007 r Dz.U. L 339 z , s. 3. PL 8 PL

9 2. WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW Na tym etapie procedury nie jest wymagana żadna formalna ocena skutków, gdyż zakres działania UE jest już ograniczony wynikiem negocjacji w sprawie międzynarodowego instrumentu. Przeanalizowano jednak i porównano kilka wariantów: (1) Niepodejmowanie działań Obecnie, ponieważ konwencja SNS nie weszła w życie, do odpowiedzialności wynikającej z wszelkich wypadków spowodowanych przez statek przewożący SNS na morzu w UE zastosowanie ma dyrektywa 2004/35/WE. Oznacza to, że zastosowanie ma definicja szkody wyrządzonej środowisku naturalnemu określona w tej dyrektywie w połączeniu z prawem właściciela statku do ograniczenia swojej odpowiedzialności zgodnie z Międzynarodową konwencją o ograniczeniu odpowiedzialności za roszczenia morskie z 1976 r. z późniejszymi zmianami (zwanej dalej LLMC ), zgodnie z art. 4 ust. 3 tej dyrektywy. Prawo właściciela statku do ograniczenia własnej odpowiedzialności do ogólnych limitów odpowiedzialności ustanowionych w LLMC ma ograniczone wyjątki, a mianowicie zamiar spowodowania takiej szkody lub lekkomyślność. Limity odpowiedzialności na podstawie LLMC są niższe od ustanowionych w art. 9 konwencji SNS z 2010 r. Z uwagi na brak funduszu odszkodowań, takiego jak ustanowiony w rozdziale III konwencji SNS z 2010 r., obecnie w dyrektywie nie przewidziano żadnych instrumentów gwarantujących odszkodowanie dla ofiar (np. rybaków, społeczności lokalnych) zanieczyszczeń SNS na morzu, powyżej limitów odpowiedzialności właściciela statku. Ponadto w istniejących ramach prawnych brak jest wymogu obowiązkowego ubezpieczenia, podczas gdy art. 12 konwencji SNS z 2010 r. szczegółowo określa ten obowiązek właścicieli statków, w połączeniu z prawem osób poszkodowanych do bezpośredniego wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym do ubezpieczyciela (art. 12 ust. 8). Ponadto w dyrektywie 2004/35/WE współprawodawcy unijni zdecydowali się na zapewnienie zwolnienia na rzecz międzynarodowego systemu odpowiedzialności za działalność żeglugową we wszystkich odpowiednich konwencjach, w tym w konwencji SNS, i zwolnienie incydentów objętych zakresem międzynarodowych konwencji z zakresu tej dyrektywy. W przypadku niepodjęcia żadnych działań na szczeblu UE, by umożliwić państwom członkowskim ratyfikację protokołu SNS z 2010 r. lub przystąpienie do niego, aby ostatnia konwencja IMO dotycząca odpowiedzialności mogła wejść w życie, rozbieżności między międzynarodowym i unijnym systemem odpowiedzialności za działalność żeglugową ulegną krystalizacji kosztem pewności prawa oraz jednolitości norm mających zastosowanie m.in. do szkód wyrządzonych środowisku naturalnemu w wyniku przewozu SNS drogą morską. (2) Dostosowanie konwencji SNS do unijnego dorobku prawnego Dyrektywa 2004/35/WE nie pokrywa się w pełni z konwencją SNS z 2010 r. w odniesieniu do definicji szkód wyrządzonych środowisku naturalnemu. Mianowicie definicja w dyrektywie jest szersza i obejmuje więcej rodzajów środków zaradczych, w tym podstawowe środki zaradcze przywracające początkowy stan zasobów naturalnych, które doznały uszczerbku, w tym w razie potrzeby środki uzupełniające i kompensacyjne, jeżeli nie można przywrócić początkowego stanu zasobów naturalnych i odpowiednie odszkodowania za przejściowe straty w zasobach (takie środki nie obejmują nigdy rekompensat finansowych, ale zawsze środki zmierzające PL 9 PL

10 do poprawy stanu zasobów naturalnych na stanowisku, które doznało uszczerbku lub na stanowisku znajdującym się w pobliżu). W związku z tym można by opowiedzieć się za możliwością zmiany konwencji prowadzącą do pokrycia się jej z przepisami dyrektywy. Osiągnięcie wystarczającego poparcia wśród państw-stron IMO jest jednak bardzo mało prawdopodobne, zwłaszcza w związku z trudnościami, które trzeba było pokonać przed uzgodnieniem aktualnej wersji konwencji. Ponadto definicja szkody spowodowanej zanieczyszczeniem na mocy konwencji została starannie opracowana zgodnie z innymi istniejącymi systemami odpowiedzialności za wypadki na morzu spowodowane podczas różnych rodzajów działalności żeglugowej (np. Międzynarodowa konwencja o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami z 1992 r., Międzynarodowa konwencja o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi z 2001 r.). Zmiana tej definicji w konwencji SNS z 2010 r. mogłaby poważnie naruszyć równowagę między różnymi sektorami żeglugi i spotkałaby się powszechnym oporem na forum IMO. (3) Dodanie klauzuli rozdzielności w konwencji SNS oraz późniejsza zmiana dyrektywy 2004/35/WE Można by również zbadać możliwość zmiany konwencji w celu umieszczenia w niej klauzuli rozdzielności, aby zapewnić, że kiedy państwa członkowskie stają się stronami konwencji, zasady prawa Unii nadal regulują szczególne stosunki między UE i jej państwami członkowskimi. W odniesieniu do państw trzecich zobowiązania na mocy konwencji pozostałyby niezmienione. Akceptując taką klauzulę rozdzielności, wszystkie strony konwencji (w tym państwa niebędące członkami UE) zgodziłyby się, że UE i jej państwa członkowskie będą stosować prawo UE w stosunkach między sobą w zakresie, w którym reguluje ono również przedmiot konwencji. Do tej możliwości zastosowanie ma jednak to samo uzasadnienie, co opisane powyżej, co oznacza, że nie jest to realistyczna opcja, w którą mogą zaangażować się państwa członkowskie w imieniu Unii na forum IMO. Ponadto taka klauzula wymagałaby zmiany dyrektywy 2004/35/WE w celu złagodzenia wyłączenia mającego zastosowanie do szkody powstałej na skutek zdarzeń objętych zakresem konwencji SNS z zakresu dyrektywy. Dyrektywa traktuje jednak na równi wszystkie konwencje dotyczące odpowiedzialności w zakresie transportu morskiego wymienione w jej załączniku IV. W związku z tym wprowadzenie innej zasady dla jednej z tych konwencji byłoby sprzeczne z duchem samej dyrektywy, w szczególności w sytuacji, w której wszystkie konwencje IMO dotyczące odpowiedzialności były interpretowane na takich samych zasadach w celu ustanowienia ścisłych ram odpowiedzialności właściciela statku w połączeniu z obowiązkowym ubezpieczeniem oraz dostępnością wystarczających funduszy na rekompensatę za szkody spowodowane zanieczyszczeniem wynikającym z incydentu żeglugowego. (4) Ratyfikacja protokołu SNS z 2010 r. Zawarcie protokołu z 2010 r. do konwencji SNS zapewni jednakowe stosowanie przepisów dotyczących odpowiedzialności i odszkodowań w związku z wypadkami spowodowanymi przez statki przewożące SNS drogą morską w całej UE. Ponadto zapewni dostępność wystarczających funduszy na odszkodowania dla ofiar tych wypadków. Zastosowanie do tego celu międzynarodowego systemu, raczej niż PL 10 PL

11 rozwiązań regionalnych, lepiej odpowiada naturze żeglugi jako branży o zasięgu ogólnoświatowym i transgranicznym skutkom, bardzo prawdopodobnym przy tego rodzaju wypadkach. W związku z tym stwierdzono, że niniejszy wniosek dotyczący decyzji upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania protokołu SNS z 2010 r., a co za tym idzie wyrażenia zgody na związanie się skonsolidowanym tekstem konwencji SNS z 2010 r., jest najlepszym kierunkiem działania. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU Jak już wspomniano we wprowadzeniu, podpisanie, ratyfikacja lub przyjęcie protokołu z 2010 r. przez państwo unieważnia uprzednie podpisanie lub ratyfikację przez to państwo konwencji SNS z 1996 r. Państwa ratyfikujące protokół wyrażają zgodę na związanie się skonsolidowanym tekstem konwencji SNS z 2010 r., jako jednym skonsolidowanym instrumentem konwencji, który będzie obowiązywał po wejściu w życie protokołu z 2010 r. Proponowane decyzje Rady upoważnią zatem państwa członkowskie do ratyfikacji lub przystąpienia w imieniu Unii do protokołu SNS z 2010 r., a co za tym idzie związania się postanowieniami konwencji SNS z 2010 r. Proponowane decyzje Rady opierają się na art. 218 ust. 6 TFUE, w związku z, z jednej strony, art. 81 TFUE stanowiącym główną podstawę prawną prawodawstwa UE w odniesieniu do współpracy sądowej w sprawach cywilnych odnoszącej się do zasad mających zastosowanie do roszczeń i wnoszenia spraw na mocy rozdziału IV konwencji SNS z 2010 r. i, z drugiej strony, art. 192 TFUE, który stanowi główną podstawę prawną prawodawstwa UE w odniesieniu do ochrony środowiska. Cele konwencji SNS z 2010 r. są ze sobą nierozerwalnie związane, przy czym żaden z nich nie jest drugorzędny ani pośredni w stosunku do drugiego. Pojedyncza decyzja nie może zostać przyjęta na podwójnej podstawie prawnej, w przypadku gdy procedury wymagane przez obie podstawy prawne są ze sobą niespójne 13. Jest tak w niniejszym przypadku z uwagi na fakt, że kwestie związane ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach cywilnych nie są wiążące dla Danii, co prowadzi do różnic pod względem prawa głosu w Radzie. W związku z tym potrzebne są dwie odrębne decyzje Rady. Obie decyzje są skonstruowane w podobny sposób. Ich art. 1 upoważnia państwa członkowskie do ratyfikowania protokołu z 2010 r. do konwencji SNS lub przystąpienia do niego w imieniu Unii do ze względu na fakt, że UE nie może stać się stroną takiej konwencji. Wspólny art. 2 zobowiązuje państwa członkowskie do wyrażenia zgody na związanie się protokołem z 2010 r. w terminie dwóch lat od wejścia w życie tej decyzji. Szybkie przystąpienie do protokołu z 2010 r. przez wszystkie państwa członkowskie UE umożliwi osiągnięcie wartości progowych niezbędnych do jego wejścia w życie, dotyczących zarówno wymaganej liczby państw członkowskich IMO, jak i łącznej liczby statków (12 państw, w tym 4 posiadające nie mniej niż 2 miliony jednostek tonażowych brutto każde). Co ważniejsze, ratyfikacja w określonym terminie uniemożliwi uzyskanie przewagi konkurencyjnej przez państwa członkowskie, które opóźniają swoje przystąpienie do protokołu z 2010 r., a zatem konwencji SNS z Zob. niedawny wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 czerwca 2014 r., sprawa C-377/12, pkt 34. PL 11 PL

12 r., kosztem dostępności takich samych środków zaradczych dla stron, które poniosły szkodę w wyniku incydentów związanych z SNS na morzu. Wymiana informacji i najlepszych praktyk będzie szczególnie przydatna w procesie ratyfikacji lub przystąpienia, zwłaszcza w odniesieniu do sprawozdań dotyczących ładunku będącego podstawą wpłaty na podstawie konwencji. Artykuł 3 proponowanej decyzji Rady wyłączający aspekty związane ze współpracą sądową w sprawach cywilnych nakłada na państwa członkowskie obowiązek dokonania odniesienia na piśmie do obu decyzji Rady przy składaniu dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia do protokołu z 2010 r. Artykuł 3 proponowanej decyzji Rady dotyczący aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych odnosi się do deklaracji, którą państwa członkowskie mają obowiązek złożyć, wyrażając zgodę na związanie się protokołem z 2010 r., w sprawie uznawania i wykonywania orzeczeń, ze względu na wyłączną kompetencję Unii w tych kwestiach. Deklaracja ta jest podobna do deklaracji zawartej w art. 2 decyzji Rady 2002/971/WE. Wspólny art. 4 określa daty wejścia w życie proponowanych decyzji Rady. We wspólnym art. 5 wyjaśniono, że celem decyzji jest upoważnienie państw członkowskich do związania się protokołem z 2010 r. w imieniu Unii, decyzje te są do nich skierowane zgodnie z Traktatami. 4. WPŁYW NA BUDŻET Brak PL 12 PL

13 2015/0136 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie w imieniu Unii Europejskiej protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych, oraz przystąpienia do niego, w odniesieniu do aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 81 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a) ppkt (v), uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego 14,a także mając na uwadze, co następuje: (1) Międzynarodowa konwencja o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (zwana dalej konwencją SNS z 1996 r. ) ma na celu zagwarantowanie odpowiedniej, niezwłocznych i skutecznych odszkodowań dla osób, które ponoszą szkodę spowodowaną wyciekami substancji niebezpiecznych i szkodliwych podczas ich przewozu morzem. Konwencja SNS z 1996 r. wypełniła istotną lukę w międzynarodowych uregulowaniach dotyczących odpowiedzialności za zanieczyszczenie mórz. (2) W 2002 r. Rada przyjęła decyzję Rady 2002/971/WE 15 upoważniającą państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do ratyfikowania konwencji SNS z 1996 r. lub przystąpienia do niej. Decyzja 2002/971/WE zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia kroków koniecznych do ratyfikowania konwencji SNS z 1996 r. lub przystąpienia do niej przed dniem 30 czerwca 2006 r. Następnie cztery państwa członkowskie ratyfikowały tę konwencję. Konwencja SNS z 1996 r. nigdy nie weszła w życie. (3) Konwencja SNS z 1996 r. została zmieniona protokołem z 2010 r. Zgodnie z art. 2 i 18 ust. 1 protokołu z 2010 r., protokół z 2010 r. i konwencja SNS z 1996 r. mają być odczytywane, interpretowane i stosowane łącznie jako jeden instrument, w stosunkach między stronami protokołu z 2010 r. (4) Skonsolidowany tekst protokołu z 2010 r. i konwencji SNS z 1996 r. (zwany dalej konwencją SNS z 2010 r. ) został przygotowany przez sekretariat Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) i zatwierdzony przez Komitet Prawny IMO na jego Dz.U. C 326 z , s. 47. Decyzja Rady 2002/971/WE z dnia 18 listopada 2002 r. upoważniająca państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do ratyfikowania lub przystąpienia do Międzynarodowej konwencji w sprawie odpowiedzialności i rekompensaty za szkody związane z przewozem morzem substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (Konwencji SNS) (Dz.U. L 337 z , s. 55). PL 13 PL

14 posiedzeniu. Konwencja SNS z 2010 r. nie jest instrumentem otwartym do podpisu lub ratyfikacji. Konwencja SNS z 2010 r. wejdzie w życie po wejściu w życie protokołu z 2010 r. w państwach członkowskich. (5) Wyrażenie przez państwo zgody na związanie się protokołem z 2010 r. unieważnia wszelkie uprzednie wyrażenie zgody przez to państwo na związanie się konwencją SNS z 1996 r., zgodnie z art. 20 ust. 8 protokołu (art. 45 ust. 8 konwencji SNS z 2010 r.). W rezultacie państwa będące umawiającymi się stronami konwencji SNS z 1996 r. przestaną nimi być w chwili wyrażenia przez nie zgody na związanie się protokołem z 2010 r. zgodnie z art. 20 tego protokołu, a w szczególności jego ust. 2, 3 i 4. (6) Konwencja SNS z 2010 r., jak miało to miejsce w przypadku jej poprzedniczki, ma szczególne znaczenie dla interesów Unii i jej państw członkowskich, ponieważ przewiduje lepszą ochronę środowiska i ofiar szkód wynikających z zanieczyszczenia morza SNS, na mocy międzynarodowych uregulowań w sprawie odpowiedzialności za zanieczyszczenie mórz, zgodnie z przyjętą w 1982 r. Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza. (7) Aby państwa mogły stać się umawiającymi się stronami protokołu z 2010 r., a tym samym konwencji SNS z 2010 r., muszą przedłożyć sekretarzowi generalnemu IMO, w tym samym czasie co dokument potwierdzający ich zgodę, stosowne dane dotyczące całkowitych ilości ładunku będącego podstawą wpłaty na podstawie konwencji SNS z 2010 r. w poprzednim roku kalendarzowym, zgodnie z jej art. 20 ust. 4. W tym celu wymagane jest, by państwa ustanowiły system sprawozdań dotyczących ładunku będącego podstawą wpłaty, zanim wyrażą zgodę na związanie się protokołem z 2010 r. (8) Artykuły 38, 39 i 40 konwencji SNS z 2010 r. wpływają na wtórne prawo Unii dotyczące jurysdykcji i uznawania oraz wykonywania orzeczeń sądowych, jak ustanowiono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/ (wersja przekształcona rozporządzenia Bruksela I). (9) Dlatego też Unia posiada wyłączną kompetencję w odniesieniu do art. 38, 39 i 40 konwencji SNS z 2010 r. w zakresie, w jakim konwencja ta dotyczy przepisów ustanowionych w rozporządzeniu (UE) nr 1215/2012. Ponadto art. 37, 41 i 42 w rozdziale IV konwencji SNS z 2010 r. mają charakter uzupełniający do przepisów prawa materialnego i jako takie nie mogą funkcjonować samodzielne ani być stosowane odrębnie od innych postanowień konwencji. Co za tym idzie wyłączna kompetencja Unii obejmuje rozdział IV konwencji jako całość. (10) Wymiana informacji i najlepszych praktyk między państwami członkowskimi na temat procedur prowadzących do ratyfikacji lub przystąpienia do protokołu z 2010 r. może pomóc państwom członkowskim w ich wysiłkach zmierzających do utworzenia funkcjonalnego systemu sprawozdawczości w odniesieniu do ładunku SNS będącego podstawą wpłaty na podstawie konwencji SNS z 2010 r. (11) Tak jak miało to miejsce w przypadku konwencji SNS z 1996 r. tylko suwerenne państwo może być stroną protokołu z 2010 r. wobec braku klauzuli dotyczącej regionalnej organizacji integracji gospodarczej (REIO). W związku z tym w chwili obecnej nie jest jest możliwe, aby Unia ratyfikowała protokół z 2010 r., a tym samym 16 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona), (Dz.U. L 351 z , s. 1). PL 14 PL

15 konwencję SNS z 2010 r., lub do nich przystąpiła. Jednak zasada lojalnej współpracy zobowiązuje państwa członkowskie i Unię na mocy Traktatów do realizacji celów Unii w obszarze ochrony środowiska naturalnego i współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych. W tym przypadku zobowiązuje ona państwa członkowskie do dążenia do przystąpienia Unii do tej konwencji i dołożenia wszelkich starań, aby zrealizować ten cel. (12) Ratyfikacja protokołu z 2010 r. przez wszystkie państwa członkowskie w określonych ramach czasowych powinna zagwarantować równe szanse dla wszystkich zainteresowanych podmiotów, których dotyczy stosowanie konwencji HNS z 2010 r., i uniemożliwić uzyskanie przewagi konkurencyjnej przez państwa członkowskie, które opóźniają swoje przystąpienie do tego protokołu. (13) Państwa członkowskie powinny zatem zostać upoważnione do ratyfikowania protokołu z 2010 r. lub przystąpienia do niego, w odniesieniu do aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych. Postanowienia konwencji wchodzące w zakres kompetencji przyznanych Unii, inne niż przepisy odnoszące się do współpracy sądowej w sprawach cywilnych, będą przedmiotem decyzji przyjętej równolegle z niniejszą decyzją 17. (14) Przy ratyfikacji protokołu z 2010 r. lub przystąpieniu do niego państwa członkowskie muszą złożyć deklarację w sprawie uznawania i wykonywania orzeczeń objętych zakresem konwencji SNS z 2010 r. (15) Zjednoczone Królestwo i Irlandia są związane rozporządzeniem (UE) nr 1215/2012 i dlatego w pełni uczestniczą w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji. (16) Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu w sprawie stanowiska Danii 18 załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym nie jest nią związana ani jej nie stosuje. PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: Artykuł 1 Niniejszym upoważnia się państwa członkowskie odpowiednio do ratyfikowania protokołu z 2010 r. lub przystąpienia do niego w imieniu Unii, w odniesieniu do aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych, z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 2, 3 i 4 niniejszej decyzji. Artykuł 2 1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki w celu złożenia aktów ratyfikacji lub przystąpienia do protokołu z 2010 r. bezzwłocznie, a w każdym razie nie później niż w ciągu dwóch lat od dnia wejścia w życie niniejszej decyzji. 2. Państwa członkowskie zawiadamiają Radę i Komisję, w ciągu roku od dnia wejścia w życie niniejszej decyzji, o przewidywanej dacie zakończenia ich procedur ratyfikacji lub przystąpienia Dz.U. L Protokół nr 22 w sprawie stanowiska Danii (Dz.U. C 326 z , s. 299). PL 15 PL

16 3. Państwa członkowskie dążą do wymiany informacji na temat zaawansowania swoich procedur ratyfikacji lub przystąpienia, w szczególności poprzez utworzenie systemu sprawozdawczości ładunku będącego podstawą wpłaty w ramach protokołu z 2010 r. Artykuł 3 Przy ratyfikacji protokołu z 2010 r. lub przystąpieniu do niego państwa członkowskie składają również deklarację określoną w załączniku do niniejszej decyzji. Artykuł 4 Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Artykuł 5 Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami. Sporządzono w Brukseli dnia r. W imieniu Rady Przewodniczący PL 16 PL