WESOŁE PRZEDSZKOLE MIESIECZNIK PRZEZNACZONY DLA DZIECI PRZEDSZKOLNYCH I RODZICÓW MIESIĄC. MARZEC 2015 r.

Transkrypt

1 WESOŁE PRZEDSZKOLE MIESIECZNIK PRZEZNACZONY DLA DZIECI PRZEDSZKOLNYCH I RODZICÓW MIESIĄC MARZEC 2015 r.

2 PRZEDSZKOLE SAMORZĄDOWE W RAJSKU Kto naprawi szkodę I. Salach Po południu pani Hania rozdała dzieciom ulubione zabawki. Każdy bawił się tym, co go najbardziej interesowało. Kasia usiadła w kąciku dla lalek, przytuliła małą laleczkę i zaśpiewała jej kołysankę. - Co robisz? zapytała Ola. - Bawię się lalą, jestem jej mamą. Musisz mówić cichutko, bo ona chce spać odpowiedziała Kasia. - Daj mi ją, też potrafię usypiać lale zaproponowała Ola. - Weź sobie drugą, ta jest moja nie zgodziła się dziewczynka. - Ja chcę tą, daj! I Ola mocno szarpnęła lalkę. - No i co zrobiłaś!? rozpłakała się Kasia. Ola była przerażona. Szarpnęła lalkę tak mocno, że wyrwała jej rękę. - Co się stało Olu? do dziewczynek podeszła pani. - Chciałam się tylko bawić lalką i zdarzył się wypadek zaczęła Ola. - Ona mi zabrała lalkę i wyrwała jej rękę wyjaśniła Kasia płacząc. - Chciałam się tylko pobawić Ola próbowała się wytłumaczyć. - Trzeba było wziąć drugą lalkę, przecież wiesz, ze nie wolno innym zabierać zabawek tłumaczyła pani Hania Teraz Kasi jest bardzo przykro. Proszę oto naprawiona lalka. Ola podała zabawkę Kasi: - Przepraszam, już nie zrobię jej krzywdy. Możesz ją wziąć, przecież ty jesteś jej mamą. Pewnie ciebie lubi bardziej niż mnie. - Jeżeli chcesz to będziesz jej ciocią uśmiechnęła się Kasia Możesz ją utulić do snu, jeśli masz ochotę. W kąciku lalek zapanowała zgoda. Pani Hania odeszła zadowolona z uśmiechem na twarzy. A tu nagle z drugiego końca sali słychać krzyk: - Zniszczyłeś mój dom, taki duży, tyle pracy! szlochał Piotruś - Ładne rzeczy! Pawełku dlaczego przeszkadzasz koledze? rozgniewała się pani Spójrz ile szkody wyrządziłeś? - Ja tez chcę bawić się klockami buzia Pawełka skrzywiła się od płaczu. - Tylko nie płaczcie zawołała pani pogódźcie się i zacznijcie wspólnie budować dom. Jeżeli zabierzecie się razem do pracy, to zbudujecie ogromny dom. No jak? Chłopcy ocierali łzy i ochoczo zabrali się do zabawy. A pani Hania odetchnęła zadowolona:

3 - Wszyscy pogodzeni, bawią się razem, nikt nikomu nie dokucza. Chciałabym żebyście żyli z kolegami w zgodzie, wtedy każdy z was będzie się czuł dobrze w przedszkolu. Dzieci uśmiechnęły się wesoło do pani.

4

5

6

7

8 Narysuj tyle kropek ile jest zwierząt?

9 Połącz kropki, pokoloruj?

10

11 Policz, ile jest baranków, pisanek, koszyczków, narysuj odpowiednia ilość kropek. Pokoloruj obrazki.

12 KĄCIK DLA RODZICÓW Uczymy dziecko odpowiedzialności Zobowiązuję się oceniać samego siebie według rzeczywistej wartości i ważności i być zawsze odpowiedzialnym tak za siebie, jak i za moje działania wobec innych ludzi Powyższy cytat z deklaracji członkowskiej Kalifornijskiego Komitetu na rzecz promocji szacunku do samego siebie zachęca do bycia odpowiedzialnym za siebie i innych. jednak jak nauczyć dzieci odpowiedzialności w dzisiejszych czasach? Ostatnio bardzo dużo się mówi o tym, że dzieci i młodzież dopuszczają się aktów przemocy. Nie chodzi tylko i wyłącznie o przemoc fizyczną, ale również o wulgaryzmy, zastraszanie, nietolerancję czy też wandalizm, winą obarcza się często nauczycieli, a tak naprawdę nie wszystkie przyczyny negatywnych zachowań związane są ze szkołą. Źródła należy częściowo szukać w funkcjonowaniu rodziny. Jednym z najważniejszych zadań rodziców i wychowawców jest nauczenie dziecka odpowiedzialności, uświadomienie mu, że każdy czyn pociąga za sobą określone konsekwencje. Przede wszystkim należy wymagać od dziecka odpowiedzialności adekwatnie do wieku i pozwolić mu czasem spróbować gorzkich owoców niewłaściwego postępowania. Każdy rodzic chciałby, aby jego dziecko było jak najwcześniej odpowiedzialne i ponosiło konsekwencje za swoje czyny. Niestety, zdolność ta nie jest taka łatwa do osiągnięcia. Ważne jest zatem powierzanie dziecku w wieku przedszkolnym takich obowiązków, które mogą sprawić mu przyjemność i dzięki którym może się również czegoś nauczyć, na przykład: samodzielne mycie rąk, zębów posługiwanie się sztućcami samodzielne ubieranie uczestniczenie w niektórych pracach porządkowych sprzątanie swojego pokoju ścielenie łóżka nakrywanie do stołu wynoszenie śmieci, itp. Czasami będzie to orka na ugorze, ale nie wyręczajmy swoich pociech z powierzonych im obowiązków. Zapominamy również, jak ważną rolę spełnia akceptacja. Dziecko akceptowane uczy się też akceptować i zdobywać poczucie własnej wartości. Staje się samodzielne, konstruktywnie radzi sobie ze zwykłym rozczarowaniem oraz cierpieniem wieku dziecięcego i młodzieńczego. Dziecko musi czuć, że jest kochane. Możemy nagradzać jego właściwe zachowania i niekoniecznie musi to być nagroda rzeczowa, wystarczy dobre słowo. Nigdy nie poniżajmy dziecka, bo wtedy czuje się ono winne, odczuwa niesprawiedliwość i reaguje przekornie. Przedszkole także bierze czynny udział w uczeniu odpowiedzialności. Bardzo ważne jest jednak to, aby rodzice, wychowawcy i nauczyciele pozostawali ze sobą w stałym kontakcie, aby móc wspólnie ustalić najważniejsze potrzeby dziecka i znaleźć właściwe metody wychowawcze. Przedszkole jest nie tylko terenem

13 zdobywania informacji i umiejętności, ale również miejscem kształcenia woli, charakteru i osobowości dziecka. Główne zalecenia w zakresie egzekwowania obowiązków sprowadzają się do następujących wskazań: - sprawić, by obowiązki zyskały na znaczeniu w życiu całej rodziny należy starać się w miarę obiektywnie ocenić możliwości dziecka, nie wymagać niezwykłych osiągnięć, ale systematyczności i pilności należy skorelować aspiracje i dążenia dziecka z jego zamiłowaniami, poziomem uzdolnień i warunkami fizycznymi w przypadku trudności niezbędne jest zorganizowanie konkretnej pomocy. Nie należy tego unikać, bać się, wstydzić, odwlekać w nieskończoność. To, co najważniejsze w relacji rodzic - dziecko, to właśnie poczucie wzajemnego przywiązania i zaufania, na tym gruncie rodzą się wartości i odpowiedzialność. Nie zapominajmy, że nasze dzieci będą w przyszłości przekazywać to dziedzictwo własnym dzieciom. Autor: Dorota Pietrzak