Scenariusz zajęć dla 3-latków

Transkrypt

1 Scenariusz zajęć dla 3-latków Autor: Katarzyna Walasek Obszar podstawy programowej: 7. Wychowanie przez sztukę dziecko widzem i aktorem. Grupa wiekowa: 3-latki Blok tematyczny: Jestem twórcą teatru, widzem i aktorem Temat: Spotkania ze sztuką. Cele operacyjne: Dziecko: uczestniczy w zajęciach ruchowych, zabawach i grach; tworzy muzykę korzystając z instrumentów perkusyjnych (oraz innych przedmiotów), a także stara się włączyć do improwizowania jej ruchem; uczestniczy w zbiorowym śpiewie, tańcach i muzykowaniu. Wykaz nabywanych umiejętności ujętych w podstawie programowej: Dziecko: odgrywa role w zabawach parateatralnych posługując się mową, mimiką, gestem, ruchem; uczestniczy w zajęciach ruchowych, zabawach oraz grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na boisku, w sali gimnastycznej; śpiewa piosenki z dziecięcego repertuaru oraz łatwe piosenki ludowe; chętnie uczestniczy w zbiorowym śpiewie, tańcach i muzykowaniu; zwraca się bezpośrednio do rozmówcy, stara się mówić poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym; grupuje obiekty w sensowny sposób (klasyfikuje), formułuje uogólnienia typu: to do tego pasuje, te obiekty są podobne, a te są inne. Treści kształcenia: kształtowanie umiejętności prospołecznych i komunikacyjnych; odgrywanie ról w zabawach parateatralnych, posługiwanie się gestem oraz ruchem; posługiwanie się rekwizytem teatralnym (np. pajacykiem na sznurku); kształtowanie głośnego i wyraźnego mówienia; rozwijanie sprawności manualnej przy wykonywaniu pajacyków oraz grze na bębenku; kształtowanie umiejętności rozróżniania i nazywania barw podstawowych, a także niektórych pochodnych; rozwijanie wrażliwości dotykowej oraz umiejętności obserwacji przedmiotów w najbliższym otoczeniu; rozwijanie wyobraźni poprzez podanie informacji w formie symbolu (rysunek);

2 poznawanie zasad dbania o porządek w najbliższym otoczeniu. Opis sposobu realizacji: Lp. Część dnia aktywności dziecka I. Zajęcia poranne Przebieg zajęć 1. Schodzenie się dzieci, powitanie. Swobodne zabawy w kącikach zainteresowań. Zaciekawienie dzieci tematyką zajęć poprzez zachęcenie do oglądania przedmiotów, które znajdują się w wybranym miejscu sali. 2. Jak wygląda clown?: Na podstawie udostępnionej ilustracji N przygotowuje puzzle. Zainteresowane dzieci układają je samodzielnie. 2. Chodzimy jak clown i wesołe pajacyki: dzieci próbują naśladować chód clowna. Uwagi o realizacji, warunki pobudzające aktywność dziecka W wybranym miejscu sali znajduje się zorganizowany przez Nauczyciela (N) kącik tematyczny, w którym powinny się znajdować: pajacyk poruszany za pomocą sznurków, bębenek oraz ilustracja przedstawiająca clowna. N rozmawia z dziećmi na temat postaci clowna i pajacyka. Wspólnie próbują opisywać wygląd oraz zachowanie clowna. Wielozmysłowe poznawanie przedmiotów; wytłumaczenie dzieciom, do czego będą potrzebne zgromadzone przedmioty. Uwaga: bębenek może być przygotowany z szablonu pokazanego w materiałach do wydrukowania (w przypadku braku instrumentu). nr 1. N sam decyduje, z ilu elementów będą składać się przygotowane przez niego puzzle (zgodnie z możliwościami dzieci w danej grupie). Stawianie stóp na zewnątrz, tak jak ukazano to na ilustracji, podskakiwanie niczym pajacyk, ostrożne upadanie na dywan, żonglowanie

3 II. Zajęcia dydaktyczne piłeczkami. nr 1, można wykorzystać także dowolne nagranie video z przedstawienia cyrkowego bądź fragment filmu z Charliem Chaplinem, którego ruchy dzieci mogą naśladować. 1. Zabawa Nasz pajacyk. nr 2. Dzieci otrzymują od N wycięty szablon pajacyka, który kolorują. Następnie N przygotowuje mechanizm związany z poruszaniem się rąk pajacyka: odcina elementy, łączy je za pomocą włóczki (załącznik nr 2 wersja łatwiejsza lub trudniejsza). 2. Jak wygląda Clown?: malowanie twarzy. 3. Posłuchaj bębenka: dzieci próbują wystukać rytm, który słyszą. N. może wykorzystać instrument perkusyjny lub samodzielnie wykonać bębenek przed zajęciami. 4. Cyrkowy bębenek: dzieci, które nadal wykazują chęć uczestnictwa w zajęciach, kolorują Multimedia nr 6. Dzieci oglądają prezentację z postacią clowna. Jeśli zechcą, mogą samodzielnie próbować pomalować sobie twarze: nos i usta na czerwono, policzki na biało. N może pomagać dzieciom, a także zaproponować domalowanie innych elementów, np. wąsów. Multimedia nr 7 oraz wzór bębenka: materiał do wydrukowania nr 3. Bębenek można zrobić z plastikowego pojemnika, na który naciąga się skórkę z grubego balona, a następnie przykleja taśmą samoprzylepną wzór na zdjęciu w materiałach do wydrukowania. nr 3.

4 III. Zajęcia popołudniowe kredkami przygotowany szablon bębenka. 5. Mali bębniarze: zabawa indywidualna, podczas której zainteresowane dzieci improwizują na bębenku. Propozycje zabaw, które można wykorzystać: N zachęca dzieci, pokazuje propozycje wykorzystania bębenka: Uderzamy jedną pałeczką, dwiema, na zmianę, szybciej, wolniej, delikatnie, samymi paluszkami, robimy zamaszyste ruchy itd. 1. Puzzle Clown Multimedia nr 5 i Clown: zabawa indywidualna utrwalająca zapamiętywanie nazw kolorów. Dziecko rysuje po śladzie twarz clowna: nos koloruje na czerwono, usta na szaro, kapelusz na zielono, kwiatka zaś dowolnym kolorem. nr Gdzie clown ma nos?: zabawa indywidualna (utrwalanie nazw części ciała, rozwijanie orientacji w przestrzeni). N wypowiada nazwę dowolnej część ciała, a dzieci próbują ją wskazać. Zabawa może zmienić się w grę ruchową z wykorzystaniem tego samego pytania. Dzieci biegają swobodnie, a na pytanie N przystają i dotykają wskazanej części ciała. N wypowiada pytanie: Gdzie masz nos?. Kolejne pytania dotyczą ust, policzków, uszu, czoła, szyi, nogi, stopy, kolana, brzucha itd. Uwagi: Propozycje zawarte w scenariuszu zostały przygotowane w taki sposób, aby nauczyciel mógł dostosować czas realizacji zajęć do możliwości dzieci w grupie oraz z zachowaniem tzw. zasady 1/5, zalecanej w części podstawy programowej dotyczącej zalecanych warunków i sposobu jej realizacji. Czas zajęć dydaktycznych w przypadku grupy dzieci 3-letnich nie powinien przekraczać 15 minut. Jeżeli niektóre dzieci pomimo upływu czasu są zainteresowane proponowanymi działaniami nie należy im przerywać tej aktywności. Dzieci, których uwaga się wyczerpała, w naturalny sposób powracają do realizacji programu własnego, czyli wybranego przez siebie rodzaju aktywności (np. zabawowej). Metody za M. Kwiatowską (1985): Czynne: ćwiczeń praktycznych. Słowne: objaśnienia i instrukcje, rozmowy.

5 Percepcyjne: obserwacja i pokaz, przykład dorosłych. Formy: praca indywidualna jednolita i zróżnicowana, grupowa jednolita, zbiorowa jednolita i zróżnicowana. Środki dydaktyczne: tektura, kredki, nożyczki, włóczka/sznurek, spinacze, pinezki, plastelina, korek, nożyczki, kredki, flamastry lub farby, patyczki do szaszłyków, modelina/plastelina ze sreberkiem na pałeczki do bębenka, foremka/doniczka/opakowanie po jogurcie, gruby balon, taśma samoprzylepna, bębenek z pałeczkami, farbki do malowania twarzy, komputer, głośniki, fragment filmu z Charlie Chaplinem lub inny, środki dydaktyczne zamieszczone na portalu Scholaris (dla nauczyciela, do wykorzystania w pracy z dzieckiem): 1. Jak wygląda clown? - ilustracja do prezentacji; 2. Nasz pajacyk - szablon; 3. Cyrkowy bębenek - ilustracja do pokolorowania; 4. Clown - ilustracja do rysowania po śladzie; 5. Puzzle multimedialne - Clown chłopiec; 6. Prezentacja multimedialna: Clown, jak wygląda?; 7. Posłuchaj bębenka - plik muzyczny; 8. Puzzle multimedialne - Clown dziewczynka.