sapere aude Rok 14 Nr 2/83 grudzień 2014 Miesięcznik. Wydaje zespół Sapere aude. ZSO w Zambrowie Cytat miesiąca

Transkrypt

1 SGazeta APERE AUDE Społeczności Szkolnej Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Zambrowie S TR. 1 sapere aude Rok 14 Nr 2/83 grudzień 2014 Miesięcznik. Wydaje zespół Sapere aude. ZSO w Zambrowie Kolejny numer o Was i dla Was. Wszechobecne reklamy obwieszczają, że Święta już za JEDYNE DWA TYGODNIE! A jak Święta, to prezenty. Również My mamy coś dla Was nowy numer Sapere Aude, a w nim dużo z życia szkolnych korytarzy, które walczą z kapciami i milczą na temat studniówki. Nie zabraknie również ciepłych krajów, wywiadu z artystyczną duszą i kwestii duchowych naszej społeczności. Oddana Wam redakcja życzy spokojnych i uświęconych Świąt Bożego Narodzenia oraz naukowego wejścia w Nowy, już 2015, Rok! Redakcja Sapere Aude W TYM NUMERZE: Przegląd prasy 4 Kiedy pomagam, czuję się lepsza... 6 Rozmowa z Bułgaria. Oczekiwania vs. rzeczywistość 16 Trampkowa rewolucja 20 Sesja historyczna. My wszyscy z nich. Cytat miesiąca I pomyśl, jakie to dziwne, że Bóg miał lata dziecinne, matkę, osiołka, Betlejem. Ks. Jan Twardowski Wesołych, spokojnych i pogodnych Świąt życzą wolontariusze ze Szkolnego Koła Caritas. O ich pracy czytaj na s.6

2 S TR. 2 R OK 14 2/83 K alendarz październik listopad Uczniowie naszego gimnazjum wzięli udział w etapach szkolnych Wojewódzkich Konkursów Przedmiotowych. O wynikach będziemy informować w następnych numerach. 10 listopada odbył się apel z okazji Święta Niepodległości. Po przemówieniu pana dyrektora uczniowie, pod kierunkiem pani prof. Rutkowskiej i pani prof. Nity-Murawskiej, przedstawili część artystyczną. Tym razem wraz z zespołem Kantylena wystąpili chłopcy z klasy IB LO. W dniu 17 października odbyła się pielgrzymka klas maturalnych do Częstochowy, do sanktuarium na Jasnej Górze. 29 listopada - półmetek, czyli impreza organizowana dla klas drugich liceum. W dniach grudnia uczniowie klas trzecich liceum napiszą próbne matury. Efekty tej akcji przeszły najśmielsze oczekiwania organizatorów. W dniu 30 listopada w kościele pw. Ducha Św. odbyła się kwesta na rzecz ciężko chorej uczennicy klasy II LO, Agaty Kuleszy. Wolontariusze ze Szkolnego Koła Caritas przy ZSO zebrali aż 6250 zł z przeznaczeniem na pokrycie części kosztów leczenia koleżanki. Z całego serca dziękujemy wszystkim parafianom, którzy okazali życzliwość i zrozumienie, tak hojnie wspierając naszą inicjatywę. Dziękujemy także rodzicom uczniów klasy IIIa Gimnazjum, którzy na nasz szczytny cel postanowili przekazać pieniądze przeznaczone na prezenty mikołajkowe. Zebrali oni 730 zł, dając wszystkim nam piękny przykład wrażliwości i altruizmu. Dziękujemy inicjatorom akcji: Dyrekcji Szkoły, P. Janowi Pilchowi oraz P. Joannie Gierałtowskiej, wychowawczyni klasy IIIaG, P. Danucie Krajewskiej, P. Mirosławie Śliwowskiej i ks. Dariuszowi Krajewskiemu oraz grupie wolontariuszy w składzie: Beata Zaręba, Natalia Ciecierska, Izabela Kaczyńska, Ewelina Frąblewicz, Wiktoria Kaczyńska, Adam Wyszkowski, Elżbieta Kotowska, Eliza Kalata, Weronika Rogowska, Paulina Świerdzewska, Aleksandra Sierzputowska, Natalia Skudzińska, Wiktoria Kozłowska, Adrianna Perkowska, Oliwia Skarzyńska, Katarzyna Maleszewska, Martyna Chomko, Natalia Kołomyjska, Sandra Bogucka, Maciej Chrostowski, Michalina Rutkowska Życzymy Ci zdrowia, Agatko. Wesołych Świąt! DO RODZICÓW W każdą pierwszą środę miesiąca, począwszy od stycznia 2015 roku, w godzinach , nauczyciele naszej szkoły pełnid będą dyżury dla rodziców. Zapraszamy!

3 Autorem zdjęć jest Jarosław Jankowski S APERE AUDE S TR. 3 My wszyscy z nich października w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Zambrowie odbyła się sesja historyczna na temat Polskiego Państwa Podziemnego (PPP) w czasach II wojny światowej. Przygotowali ją uczniowie pod kierunkiem pani prof. Marii Dąbrowskiej. Ta świetna i poruszająca lekcja historii miała charakter prezentacji. Slajdy omawiane przez młodzież naszego liceum przeplatane były filmami pokazującymi życie ludzi w latach ubiegłego wieku. Wszystkiemu towarzyszyły piosenki zakazane, których teksty dostaliśmy na kartkach.

4 S TR. 4 R OK 14 2/83 Warto czy nie warto. Przegląd prasy Czasopisma. Jest ich dużo. Bardzo. Często nie wiadomo, co wybrać. Na sklepowych półkach widnieje wiele tytułów, okładek, zdjęć. I na co tu się zdecydować? W tym miesiącu wybrałam kilka gazet młodzieżowych. Moim zdaniem typowo kobiecych (jeżeli jednak jacyś panowie lubią przeglądać strony z modnymi w danym sezonie wzorami i krojami, z góry przepraszam). Moda. Która kobieta jej nie lubi? Dodatki, buty, ubrania. Istny wulkan pomysłów, kompozycji, kolorów. Za to dałabym plus, jednak czy nie widzimy tego w każdej gazecie? Plotki. Na ten temat trudno się wypowiedzieć. Nie wiem, czy ta aktorka zostawiła tego piosenkarza. Nie wiem, czy ta gwiazda miała pięciu, dziesięciu czy dwudziestu partnerów. Szczerze mówiąc, czytając takie newsy, na pewno im nie uwierzę. Po pierwsze, następna gazeta pisze zupełnie co innego. Po drugie, czy można wywnioskować, że kobieta po rozstaniu szaleje za kolejnym mężczyzną tylko dlatego, że na zdjęciu widzimy ją w towarzystwie innego celebryty? Zmyłki. Czytasz fragment z okładki i nie dowierzasz. Ten zespół, ten, który wydawał się być nierozłączny rozpada się? Od razu czytasz odpowiednią stronę. Uffff, to tylko niepotwierdzona wiadomość. Członkowie zespołu wszystkiemu zaprzeczają. Ile razy spotkałeś się z taką sytuacją? Dla mnie jest to mocno irytujące i z tego, co zauważyłam, pojawia się w wielu czasopismach. Plakaty. Mnóstwo plakatów. Ale czy to źle? Nie. Moim zdaniem nie. Lubisz aktorkę/ aktora/ piosenkarza/ zespół/ serial? Żaden problem, na pewno znajdziesz ich zdjęcie w którejkolwiek z tych gazet.

5 S APERE AUDE S TR. 5 (Ciąg dalszy ze strony 4) Wywiady. Zdecydowanie za mało. Przeglądając trzy numery, trafiłam na jeden wywiad. Niewiele. Zwłaszcza, że wywiady są ciekawą formą pojawiającą się w gazetach i może to być swojego rodzaju oddech pomiędzy dłuższymi artykułami. Pisząc szczerze, nie jest tak źle, jak się spodziewałam. Nie wszystkie artykuły są płytkie, pozbawione sensu. Owszem, trafiłam parę razy na teksty niezbyt godny polecenia, jednak nie było ich tak dużo. Czytasz czasopisma młodzieżowe? Czytaj. Niech wyjdzie ci na zdrowie. JB Pielgrzymka Jak co roku maturzyści z naszej szkoły udali się na Jasną Górę, aby modlić się o dobrze zdaną maturę (lub w ogóle o zdanie matury J). Na pątniczy szlak ruszyliśmy bladym świtem, bo już o piątej rano. Z tego powodu przypuszczam, że większość pielgrzymów nie pamięta zbyt dokładnie, jak to wszystko się rozpoczęło. Pierwsza część podróży autokarem upłynęła w ciszy i spokoju. Większość ludzi spała, jedynie pan kierowca wydawał się w pełni opuścić objęcia Morfeusza. Ogólne poruszenie i rozbudzenie nastąpiło tak naprawdę dopiero na naszym pierwszym i zarazem ostatnim postoju na drodze do Jasnej Góry. Gdy zadowoleni wysypaliśmy się z naszych autokarów, aby rozprostować zbolałe kończyny okazało się, że w tym samym McDonaldzie zatrzymało się jeszcze dziesięć innych autobusów. Człowiek, który planował nasz postój. nie przewidział tego, że po kilku długich godzinach jazdy w najdziwniejszych pozach u wielu osób odezwie się potrzeba skorzystania z łazienki. Efektem tego była naprawdę dłuuuuuga kolejka ciągnąca się przez cały McDonald i kończąca kilka metrów przed wejściem do budynku. Jakby tego było mało, w środku były tylko dwie kabiny. Nie muszę chyba dodawać, że walka była naprawdę zacięta, a ludzie, którzy jakimś cudem dostali się do środka mówili, że czują się, jakby wygrali w totka. Cały postój bardzo przeciągnął się z tego powodu i zamiast 45 min spędziliśmy tam ok. 2 godzin. Lecz kiedy wreszcie wszystkim udało się wrócić do autokarów pozostało nam tylko kilka godzin kulenia się na swoich miejscach i już byliśmy w Częstochowie. Na samej Jasnej Górze czekał na nas także bardzo ciekawy program. Rozpoczęliśmy go od wykładu na temat powołania. Swoje świadectwo wygłosiło także kilka osób, które już znalazły własną drogę w życiu. Następnie odbyła się droga krzyżowa, podczas której mogliśmy adorować krzyż ze Światowych Dni Młodzieży z 1991r. które odbyły się w Częstochowie. Kolejnym punktem programu było nabożeństwo pokutne, w trakcie którego odgrywaliśmy scenę z Pisma Św., kiedy przed Jezusa zostaje spuszczony z dachu na noszach paralityk. Choć naszego paralityka nikt nie opuszczał z dachu, czwórka chłopaków nosiła go na rękach po całej bazylice, a na koniec wszyscy razem przenieśliśmy go do krzyża. Naszą pielgrzymkę zakończyła msza św. i apel jasnogórski, który przeżywany w Częstochowie był naprawdę wyjątkowym doświadczeniem. Do domu wróciliśmy ok. godziny czwartej rano następnego dnia. Na szczególną pochwałę zasłużyli uczniowie z naszej szkoły, którzy nie wywołali żadnego skandalu z napojami wyskokowymi w roli głównej i dzielnie wytrwali do końca pielgrzymki, stawiając pewne kroki i z sensem odpowiadając na zadawane im pytania. Akurat w tej dziedzinie nie wszystkie szkoły mogły pochwalić się osiągnieciami, czego sama jestem świadkiem. Podsumowując, myślę, że pielgrzymka należała do udanych i większość będzie ją miło wspominać. Oprócz małych niedogodności jak na przykład kilometrowe kolejki do łazienki i niezbyt wygodne siedzenia w autokarze, nie mogliśmy na nic narzekać. Może także nasze modlitwy zostaną wysłuchane i wszyscy będziemy mogli cieszyć się w czerwcu z dobrych wyników z egzaminu albo chociaż zdanej matury. A.N

6 S TR. 6 R OK 14 2/83 Kiedy pomagam, czuję się lepsza... Człowiek jest wspaniałą istotą nie z powodu dóbr, które posiada, ale jego czynów. Nieważne jest to co się ma, ale czym się dzieli z innym Jan Paweł II Kierując się słowami świętego, nasi koledzy i koleżanki z chęcią zapisują się do wolontariatu. W tym roku w jego skład wchodzą 44 osoby, które są wspierane przez doświadczonych pedagogów: p. Joannę Gierałtowską, p. Stanisława Zaniewskiego i ks. Dariusza Izbickiego. Pod ich czujnym okiem zostaną przeprowadzone różne akcje, które każdy z nas może wspomóc, a będą to m.in.: *zbiórka żywności w sklepach *Świąteczna paczka polega na przygotowaniu paczek np. żywnością, odzieżą dla rodzin w trudnej sytuacji materialnej *wyjście do Domu Dziecka w Mikołajki z drobnymi prezentami *akcja Bożonarodzeniowy Dar Serca jej celem jest wsparcie funduszu Dzieci chore przeznaczonego na leczenie, rehabilitację oraz profilaktykę zdrowotną *akcja Asystent bezdomnego polega na niesieniu pomocy ludziom bezdomnym Nasi wolontariusze nie poprzestają na samych planach, lecz od razu działają. Aktualnie cały czas uczęszczają do szpitala i do świetlicy w Szkole Podstawowej nr 4, aby pomagać chorym i dzieciom. Byli również obecni na zjeździe z okazji Międzynarodowego Dnia Osób Niepełnosprawnych i Wolontariuszy w Łomży, który odbył się 22 listopada. Rozmowa z Natalią Kołomyjską kl IbLO: Co robisz jako wolontariuszka? Ja, jak i inni wolontariusze ze swojej strony bardzo angażujemy się w niesienie pomocy innym ludziom. Zawsze jak jest okazja, to chętnie ją wykorzystujemy i pomagamy tym, którzy jej od nas potrzebują. Każde zadanie wykonujemy z radością i dużym uśmiechem na twarzy. Czerpiemy ogromną satysfakcję z tego, że nawet małym gestem ktoś poczuje się dowartościowany. Będzie wiedział, że ktoś o nim pomyślał, pomógł i jego sytuacja nie jest dla innych obojętna. Jak układa się współpraca młodzieży z p. Gierałtowską, p. Zaniewskim i ks. Izbickim? Jesteśmy bardzo zadowoleni ze współpracy z tymi osobami. Możemy otrzymać od nich pomoc i wsparcie, wtedy kiedy jesteśmy w potrzebie. Dlaczego dołączyłaś do wolontariatu? (Ciąg dalszy na stronie 7)

7 S APERE AUDE S TR. 7 (Ciąg dalszy ze strony 6) Zapisałam się na wolontariat, ponieważ chcę nieść pomoc innym. Moim zdaniem pomaganie innym bez oczekiwania na policzalne korzyści sprawia, że każdy czuje się lepszy, bardziej wartościowy. Nigdy nie wiemy, co nam się w życiu trafi. Kiedyś sami możemy tej pomocy potrzebować. Swoimi działaniami mogę uszczęśliwić innego człowieka, co sprawia mi wielką radość. Przecież nie możemy odtrącać innej osoby ze względu na stan majątkowy czy chorobę. Wszyscy jesteśmy równi, dlatego musimy sobie wzajemnie pomagać. Co dał ci wolontariat? Będąc wolontariuszem poznałam sporą liczbę różnych osób. Dzięki temu każdego dnia budzę się z myślą, że jestem komuś potrzebna, że mogę komuś pomóc. Natalia Grzymała, kl. IdLO Cheerleaderki Nie od dziś wiadomo, że zespół cheerleaderek w naszej szkole nie cieszy się nieskazitelną opinią. Podczas ich występów wszechobecny jest lekki uśmieszek, krzywe spojrzenia i słychać szepty. Wystawiając się na widok publiczny, nie można uniknąć komentarzy. Co naprawdę myślimy o cheerleaderkach? Podzielę się z wami zdaniami uczniów naszej szkoły: "Ich tańce są banalne i nieciekawe", "Bardziej się skupiają, żeby lepiej wyglądać niż tańczyć", "Uważają się za nie wiadomo kogo". Podstawowym kontrargumentem tancerek jest coś w stylu: "Ważne, że mi się podoba, tobie nie musi, ja to, bo to kocham." Świetnie! Rozwijaj swoją pasje! Ale robisz to na oczach całej szkoły, więc może wypadałoby, abyśmy mieli coś do powiedzenia? Mówiąc "tańczę dla siebie", same sobie zaprzeczają. Znajomy jest też cytat: "Po prostu zazdrościsz" chyba nie muszę tego komentować? Czy każdy objaw budującej krytyki musi być odebrany jako zazdrość? Mimo ciągłego powtarzania, że wiele układów jest podobnych, wciąż widzimy podobne figury (jedna z nich roboczo określona "o pisiąt groszy"). Wśród naszych tancerek mamy wiele dobrych znajomych i przyjaciółek, a to, że nie podobają nam się układy, nie jest objawami zawiści, tylko gustu. Tańczcie, kochajcie to co robicie i doskonalcie to, zamiast stać w miejscu. Czekamy z niecierpliwością na coś świeżego i bardziej wyluzowanego!

8 S TR. 8 R OK 14 2/83 Wycieczka do Warszawy r. klasy licealne (ID,IB i kilka osób z IC) wyjechały na jednodniową wycieczkę do Warszawy, zorganizowaną wspólnymi siłami przez p. Magdalenę Skarzyńską i p. Anetę Janczarską. Pierwszym punktem naszej wycieczki było Muzeum Historii Żydów Polskich, które trochę nas rozczarowało, ponieważ nie mogliśmy zwiedzić głównej wystawy. Jednak naszą ciekawość w pewnym stopniu zaspokoił przewodnik. Dowiedzieliśmy się, że miejsce powstania tego muzeum nie było przypadkiem. W tym miejscy przed II wojną światową znajdowało się centrum dzielnicy żydowskiej, a później powstał tam obóz koncentracyjny utworzony przez władze niemieckie. Obecnie muzeum ma pomóc w budowaniu porozumienia między dwoma tragicznie doświadczonymi narodami. Celem współczesnej architektury budynku jest ukazanie 1000 lat współistnienia narodu polskiego i żydowskiego. Budowa jest naprawdę imponująca, ciekawa i kryje w sobie wiele treści symbolicznych. Warto dodać, że projekt budynku został nagrodzony w międzynarodowym konkursie. Nasze rozczarowanie nowo postawionym muzeum być może wynikło z tego, że za wcześnie odwiedziliśmy to miejsce. Przewodnik, który opowiedział nam, czym będzie ta instytucja, wzbudził w nas ciekawość, ponieważ przedstawił nam zarys trasy wystawy głównej, którą pokonując, idzie się bardzo ciasnymi korytarzami, aby zwiedzający poczuli się jak Żydzi w komorach gazowych. Podczas zwiedzania można też podziwiać pamiątki kultury żydowskiej. Kolejnym punktem naszej wycieczki była tradycyjnie galeria ( Złote Tarasy ), w której mieliśmy 3h dla siebie (czas na jedzenie, zakupy, itp.) Po udanym szaleństwie zakupowym pojechaliśmy do teatru Buffo, gdzie o 16:00 zaczął się spektakl Metro. Było to niezwykle ciekawe, interesujące i zjawiskowe widowisko. Nawet nie da się go opisać słowami, trzeba to po prostu zobaczyć i osobiście przeżyć. Po zakończeniu musicalu udaliśmy się do autokaru, gdzie spędzając 2h w drodze do domu, ciągle śpiewaliśmy i graliśmy w karty. Mimo początkowego, drobnego zawodu wszyscy wrócili szczęśliwi i zadowoleni, choć trochę zmęczeni. Natalia Grzymała kl. Id LO Tłumy przed nowo otwartym Muzeum Historii Żydów Polskich. se.pl

9 S APERE AUDE S TR. 9 Mały Książę 3 listopada drugie i trzecie klasy naszego gimnazjum miały przyjemność wziąć udział w spektaklu zatytułowanym Mały Książę. Tematyka adaptacji była zbliżona do tej z utworu Antoine a de Saint- Exupéry ego, jednak reżyser ograniczył wątki przypowieści, dodając do inscenizacji wybrane wydarzenia z życia autora, takie jak wyjazd jego żony do sanatorium czy odwiedziny córki. Na scenie występowało dwoje aktorów. Rolę głównego i tytułowego bohatera wykreowała Magdalena Jarek, zaś Marek Tercz, reżyser wcielił się w rolę Pilota oraz pozostałych postaci, jakie Mały Książę spotykał na odwiedzanych planetach. Obok głównego, moralizatorskiego przesłania sztuki, duże znaczenie miało zabarwienie humorystyczne. Mężczyzna kilkakrotnie zapraszał na podium osoby z widowni, których zadaniem było odegranie zabawnych scen (np. Baranek, Król, żona Exupéry ego). Scenografia była bardzo skromna, przez cały czas trwania przedstawienia na scenie były te same dekoracje: parawan jako ściana domu (za nim też aktorzy zmieniali kostiumy), stół oraz podstawowe rekwizyty, które wykorzystywano do odegrania ról Róży czy Żmii. Niektóre elementy scenerii były dosyć prowizoryczne, jakby przygotowano je w pośpiechu: drabina służąca za górę, pędzel jako nóż. Aktor wielokrotnie przytaczał sentencję: Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu, dobrze widzi się tylko sercem, którą autor zawarł w książce. Kiedy po raz wtóry rozbrzmiewały te słowa, można było wyczuć zniechęcenie uczniów, jednak Marek Tercz powtarzał, że jest to najważniejsze przesłanie utworu. Moje ogólne wrażenie co do przedstawienia mogło być lepiej. Przede wszystkim nie podobała mi się scenografia, służąca za tło, na które nikt nie zwracał uwagi. Muzyka w niektórych momentach była zbyt głośna (syczenie żmii), a w innych niesłyszalna. Uważam, że gra aktorów była dopracowana. Kobieta potrafiła ożywić postać Małego Księcia, ubranego w żółty sweter i dżinsy z podwiniętą nogawką. Aktor również dobrze odegrał role postaci, w które się wcielał. Oby było więcej takich przedsięwzięć w końcu sztuka jest cenniejsza niż złoto. MK

10 S TR. 10 R OK 14 2/83 Liczy się przede wszystkim zaangażowanie... Dziś rozmawiamy z Panią profesor, która jest nowym elementem naszego ciała pedagogicznego. Prowadzi z wami lekcje wiedzy o kulturze, a w gimnazjum plastykę. Tak, dobrze się domyślacie. Chodzi o Panią Katarzynę Biedrzycką. E.: Wielu nauczycieli, którzy uczą w naszej szkole, ma już za sobą jakiś staż, a Pani jest jakby nowym organem naszego ciała pedagogicznego. Może pokusiłaby się Pani o jakieś porównanie, jak to jest być nauczycielem w szkole, w której kiedyś samemu było się uczniem? K.B.: Na pewno łatwiej, bo zna się innych nauczycieli. Nie trzeba się zapoznawać ze wszystkim od początku, zna się każdego z imienia i nazwiska, więc na pewno jest swobodniej i odchodzi ten pierwszy stres zapoznawczy. Mogę się w stu procentach skupić na swoich lekcjach, na przygotowaniu do nich i pracy z uczniami. Jest mi łatwiej niż takiej kompletnie obcej osobie, która musi każdego poznać, zapamiętać wszystkie imiona i nazwiska, bo pracowników szkoły jest przecież kilkudziesięciu. Ja wszystkich już znam, nie mylę się i nie muszę dopytywać. Z całą pewnością jest dużo wygodniej. E.: No właśnie, jest taka kwestia, która uczniów najbardziej chyba interesuje: zazwyczaj jako uczniowie zwracamy się do naszych nauczycieli per Panie Profesorze, Pani Profesor. A jak to jest, jak to się zmienia, gdy człowiek wejdzie już w to grono, sam staje się częścią ciała pedagogicznego? Czy istnieje wciąż taki odruch typu Pani profesor, chciałabym o coś zapytać czy są to już takie sytuacje, że wszelkie pytania przyjmują nieco bardziej poufałą formę? K.B.: Na pewno na początku tak, miałam taki odruch, gdy pracowałam jeszcze w bibliotece. Pukałam do pokoju nauczycielskiego, czułam się w nim jeszcze troszeczkę obco. Rzadziej widywałam się z innymi nauczycielami. Teraz to się zmieniło, bo przebywam w pokoju bardzo często. Z czasem pani profesor stała się np. panią Anią. Stopniowo zmniejsza się ten dystans. E.: A jak traktują Panią uczniowie? Czy jeżeli ktoś dowie się, że wcześniej była Pani uczennicą tej szkoły, to ułatwia nawiązanie kontaktu z uczniem czy wręcz przeciwnie? To znaczy, czy traktują Panią bardziej po koleżeńsku czy czują dystans? K.B.: Na pewno łatwiej jest o szacunek wśród gimnazjalistów, bo jednak są dużo młodsi ode mnie, natomiast licealiści mają odrobinę swobodniejszy stosunek do mnie, (z uwagi na mniejszą różnicę wieku, która nas dzieli), ale absolutnie to nie przeszkadza w prowadzeniu lekcji i jestem dla nich takim samym nauczycielem jak każdy inny. Uczniowie czasem dopytują się, czy się uczyłam w tej szkole, kojarzą moją twarz z biblioteki szkolnej. Spotkałam się raz z pytaniem, czy przedtem nie pracowałam w Szkole Podstawowej nr 5, nie do końca wiem, dlaczego (śmiech). Gdy wyjaśniłam, że wcześniej można mnie było spotkać w naszej szkolnej bibliotece, wszystko się wyjaśniło. Natomiast gimnazjaliści pozwalają sobie na pytania bardziej swobodne. W pamięci utkwiło mi jedno, gdy uczeń zapytał wprost, ile mam lat. Mniej więcej trafił ze swoimi podejrzeniami w odpowiedni przedział (śmiech). Ale natychmiast dodałam, że to więcej niż myśli ;) Spotykałam się też z pytaniami takimi jak np. czy palę papierosy ;) Gimnazjaliści, nie boją się pytań z kategorii tych bardziej zabawnych. Oczywiście staram się ucinać temat i kontynuować lekcję. Ale mogę śmiało powiedzieć, że uczniowie starają się swobodniej podchodzić do mojej osoby i zmniejszyć barierę między nauczycielem i uczniem. E.: Pani profesor, wielu z nas, zwłaszcza uczniowie liceum, którzy uczęszczali do gimnazjum mieszczącego się w naszej szkole pamięta profesora Chylińskiego, który był Pani poprzednikiem. Czy zdarzało się Pani gdzieś usłyszeć z ust uczniów porównania do pana profesora typu : Ta Pani jest lepsza w tym i w tym, ale pan profesor pozwalał na to i na to? K.B.: Takich porównań nie słyszałam. Może uczniowie boją sięwygłaszać takie opinie głośno, ale opowiadają mi, jak było u pana Chylińskiego, w jaki sposób pan profesor przeprowadzał swoje zajęcia i jakie zagadnienia na nich poruszał. Spotykane jest to częściej u licealistów, z którymi prowadzę wiedzę o kulturze (w klasach I LO). Podpytuję ich, jakie tematy były już realizowane w gimnazjum i staram się nawiązywać do ich wiedzy już zdobytej. Jeden z uczniów opowiadał mi, że pan Chyliński miał w zwyczaju wypraszać go na korytarz, gdy on nie chciał podporządkować się uprzejmym uwagom nauczyciela. Tak więc co nieco opowiadają. Ale takich typowych porównań jeszcze nie słyszałam. (Ciąg dalszy na stronie 11)

11 S APERE AUDE S TR. 11 (Ciąg dalszy ze strony 10) E.: Wielu z nas nie ukrywało zdziwienia, że pan profesor już z nami nie pracuje. Czy mogłaby nam Pani przybliżyć, co było przyczyną tej zmiany? Dlaczego Pan Profesor odszedł od pracy z uczniami? K.B.: Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Nauczyciele się zmieniają, odchodzą na emeryturę, taka jest naturalna kolej rzeczy. Ale prof. Chyliński często odwiedza nas w szkole. Do końca nie są mi znane przyczyny odejścia pana profesora, być może musiał troszeczkę odpocząć, a może chodziło o zdrowie. E.: To teraz powróćmy do Pani. Jak wiadomo, uczniowie mają różne talenty, wizje artystyczne itd. Jak to wygląda na lekcjach? Czy zdarza się, że przyjdzie do Pani uczeń z kartką i usiłuje przekonać Panią, że przysłowiowe już kółko i kilka kresek to arcydzieło na miarę niemalże Pabla Picasso? Jak w ogóle wygląda Pani lekcja? K.B.: Na razie uczniowie robili prace raczej realistyczne, może dlatego, że jeszcze nie rozmawialiśmy o XXwiecznych sposobach malowania. Przerabiamy obecnie chronologicznie dzieje sztuki starożytnej (Grecja, Egipt), natomiast prace praktyczne, jakie wykonujemy, są z różnych dziedzin. Ostatnio robiliśmy jesienny bukiet. Staram się nawiązywać jakoś do obowiązującej aury, do pory roku. Wcześniej pracowaliśmy nad pamiątką z wakacji, nawiązującą do letniego odpoczynku. Toteż prace te są dosyć realistyczne, jeszcze nie było pomysłów absolutnie abstrakcyjnych, ale są oczywiście uczniowie bardziej lub mniej uzdolnieni. Staram się oceniać przede wszystkim zaangażowanie osobiste ucznia w pracę. Nie każdy musi lubić plastykę, nie każdy też ma duży talent plastyczny, ale podkreślam raz jeszcze, liczy się przede wszystkim zaangażowanie, próba przeskakiwania kolejnych etapów. Zdolniejsze są głównie dziewczęta, ale jest też jeden chłopiec, który bardzo ładnie rysuje ( Ib gimnazjum). Są uczniowie, którzy przynoszą mi swoje prace z domu, mają nawet własne portfolio, teczki, w których zbierają prace. Robią to, by się pochwalić, ale też, aby usłyszeć opinię na temat swoich szkiców. Bywa, że uczniowie przynoszą mi nie tylko swoje prace, ale i historie z nimi związane opowiadają o nich. Dziś miałam taką sytuację na lekcji chłopiec podszedł, opowiedział o swojej pracy, kolorach, jakich użył do jej wykonania i ukazania na niej kontrastów. Ogólnie uczniowie przykładają się do tego, co robią, starają się opowiedzieć o swoich dziełach. Bardzo doceniam takie zachowania. E.: A czy spotkała się Pani na swoich lekcjach z takim zjawiskiem, które ja określiłabym mianem produkcji prac polegającej na tym, że jeden uczeń/uczennica rysuje prace swoim kolegom/koleżankom, by oni później mogli je odpowiednio wykończyć? K.B. : Na szczęście nie, chyba że uczniowie mają inne zdanie na ten temat. Bardzo dużo chodzę po sali w trakcie trwania lekcji i sprawdzam, pomagam uczniom, podpowiadam czasami jakieś pomysły. Na razie nie spotkałam się jeszcze z masową produkcją, o której myślisz, prace czasami niewiele się różnią od siebie, ale na ogół są samodzielne, ewentualne podobieństwa wynikać mogą ze ściągania projektów. E.: To teraz może pytanie z serii tych sentymentalnych Jak Pani ocenia zmiany w naszej szkole? Co w ogóle zmieniło się od czasu, gdy przemierzała Pani nasze korytarze jeszcze w roli uczennicy? Jak wspomina Pani naszą szkołę od strony ucznia, a jak teraz, od strony pedagoga? Co zmieniło się w Pani osobistym podejściu do naszej szkoły? K.B.: Na pewno do najbardziej widocznych zmian należą zmiany wizualne. Za moich czasów nie było np. hali sportowej. Poza tym widać nowe kolory ścian, wyposażenie, sprzęt multimedialny itp. To są pierwsze rzeczy, jakie rzucają się w oczy. Co się tyczy spraw wychowawczych i dydaktycznych, jest mi to trudniej zauważyć, ponieważ prowadzę wyłącznie swój przedmiot. Na pewno są jakieś innowacje, różne nowe zalecenia, pomysły ministerstwa, które nauczyciele wprowadzają w życie. Ale generalnie chodzi ciągle o to samo, żeby uczniowie dowiedzieli się jak najwięcej i możliwie jak najprzyjemniej spędzili czas w szkole. E.: Czy trafiła Pani tutaj na swojego dawnego wychowawcę? :D (Ciąg dalszy na stronie 12)

12 S TR. 12 R OK 14 2/83 (Ciąg dalszy ze strony 11) K.B. : Tak, moją wychowawczynią była pani prof. Żyznowska. Spotykamy się teraz w pokoju, rozmawiamy, wczoraj siedziałyśmy nawet razem na Radzie Pedagogicznej. E.: Jak to jest pracować ze swoją wychowawczynią? Wiadomo, inni nauczyciele również zasługują na szacunek, ale to wychowawczyni zawsze jest bliżej serc swoich wychowanków. K.B.: Na pewno jest ta odrobina dystansu, taki swego rodzaju sentyment, pamięć. Pamiętam czasy, kiedy byłam jeszcze uczennicą, ale stopniowo ten dystans się zmniejsza i jednak współpracę z byłym wychowawcą traktuje się tak, jak współpracę z pozostałymi pedagogami w tej szkole. Ale na pewno jest coś takiego Nie umiem tego nazwać Taki sentyment, który zawsze pozostaje. E.: Kolejne pytanie może zabrzmieć trochę dziwnie, ale jak to jest wyjść z biblioteki na szkołę? Jak wiele osób wie, wcześniej można było spotkać Panią w bibliotece szkolnej, a jak wiadomo, coraz mniej uczniów tam zagląda? Jak to jest wyjść nagle z cichej, przytulnej biblioteki i zderzyć się z masą rozkrzyczanych uczniów? K.B.: Na pewno części twarzy nie rozpoznawałam, dlatego że nie widywałam tych uczniów w bibliotece. Natomiast tych, którzy zaglądali tam częściej, rozpoznaję na szkole, pamiętam nawet nazwiska (!) E.: Nikt i nic się teraz przed Panią profesor nie ukryje! :D DRODZY KOLEDZY! Oto wywiad z kimś, kto powinien być Wam niejako bliższy niż pozostali nauczyciele, Drodzy Koledzy. Nie popieram tutaj jakiejś masowej dyskryminacji reszty ciała pedagogicznego, aczkolwiek przykład p.prof. Biedrzyckiej powinien Wam uświadomić, że nauczyciel też człowiek, i że sam również dobrze rozumie niechęć do odrabiania prac domowych, sprawdzianów i kartkówek, jaką najczęściej wykazują uczniowie. Dlatego zanim następnym razem określicie w jakiś wyjątkowo paskudny sposób nielubianego nauczyciela bądź złośliwie skomentujecie ocenę, którą od niego otrzymaliście, zastanówcie się przez chwilę, że Wasz profesor/ profesorka nie robi tego ze złośliwości i że pomimo złych intencji, jakie jemu/jej przypisujecie, świetnie Was rozumie i gdy trzeba, okaże Wam swoje wsparcie i pomoc. Emotka K.B.: Aż tak dociekliwa nie jestem ;) na pewno jest to taki przeskok, dawniej nie bywałam aż tak często w pokoju nauczycielskim, nie miałam kontaktu z dziennikami ani sprawami związanymi z nauczaniem przedmiotu. Jest to też pewne utrudnienie, ponieważ w bibliotece nie prowadziłam lekcji, teraz to robię, samodzielnie od początku do końca. Odpowiadam za porządek na lekcji i przekazywanie treści uczniom tak, by zapamiętali i wyciągnęli z tej lekcji jak najwięcej, więc to stanowi pewną trudność. E.: Miejmy nadzieję, że to jednak nie zniechęci Pani do pracy z uczniami i mimo tych trudności, o których Pani nam opowiedziała, będzie Pani czerpać satysfakcję i radość z wykonywanej pracy nie tylko dla siebie, ale i dla nas. Dziękuję za poświęcony czas i udzielenie nam wywiadu :) Z egzaminu gimnazjalnego W literaturze pt. Puszka Pandory była sobie puszka. Leżała sobie w jednym miejscu, nikomu nie przeszkadzała, ale jest coś, co robiła, budziła ciekawość. Stary rybak wypłynął w morze i złowił wielkiego. Marek Winicjusz ciekawość zaspokajał dużą ilością pieniędzy.

13 S APERE AUDE S TR. 13 Potop. Redivivus. Recenzja Nigdy nie przeczytałam Potopu. Nigdy nawet nie miałam zamiaru. Język, jakim napisana jest powieść, nieco mnie przeraża. Tego typu lektury zawsze czytało mi się ciężko, więc rzadko kiedy dotrwałam do końca. Kiedy usłyszałam, że będę musiała spędzić trzy godziny, siedząc w jednym miejscu i przestępując z nogi na nogę, od razu zaczęłam zastanawiać się, czym innym mogłabym się w tym czasie zająć. Byłam przekonana, że zmarnuję ten cenny czas, który mogłabym poświęcić na naukę z chemii. A jednak myliłam się. Potop jest drugą powieścią z całej trylogii, której autorem jest Henryk Sienkiewicz. Zaręczony z Oleńką Billewiczówną chorąży Andrzej Kmicic opowiada się początkowo po stronie Radziwiłłów potężnego rodu magnackiego wspierającego Szwedów w ich najeździe na Rzeczpospolitą. Uznany przez szlachtę i narzeczoną za zdrajcę, postanawia się zrehabilitować. Pod przybranym nazwiskiem Babinicz bierze udział w obronie Jasnej Góry, własną piersią osłania króla Jana Kazimierza przed wrogami i bohatersko walczy z nieprzyjacielem do zakończenia wojny. Sienkiewicz dał się nieco ponieść fantazji, ponieważ w lekturze przedstawione są sceny, które nie miały miejsca w rzeczywistości lub zostały przetransformowane przez autora. W książce pojawia się sporo fikcyjnych postaci, tak samo jak wiele jest postaci historycznych. Film spodobał mi się w sumie od samego początku. Pojawiały się tu zarówno śmieszne, jak i poważne sceny, niektóre elementy były niedopracowane (mówimy jednak o starej daty produkcji, nieco jedynie podrasowanej). Źle wyglądała na przykład krew lejąca się z martwych towarzyszy Kmicica, zaś popis z koniem przed królem idealnie mu się udał. Jedną z kwestii, która zaciekawiła mnie w Potopie i skłoniła do rozważań, było podejście ludzi tego czasu do Boga czy rozkazów, np. króla. W dzisiejszych czasach niewielu ludzi myśli w podobny sposób. Młodzież nie słucha rodziców; robi się to, co się komu podoba. Wtedy tak nie było. Z Potopu można wyciągnąć więcej, niż nam się wydaje. To nie jest tylko walka. To są również emocje, o których nie można zapominać. Liwia

14 S TR. 14 R OK 14 2/83 Studniówka. przedpremierowo Jak sama nazwa wskazuje na 100 dni przed maturą. Impreza szkolna, jak co roku od wielu lat organizowana w naszym ZSO. Zapewne wielu osobom kojarzy się ona z balami w stylu amerykańskich filmów, gdzie wybierani są Miss i Mister balu. Jednakże u nas wygląda to inaczej. Wybierane są, rzec można zaproszenia! Główny problem tegorocznej imprezy. Dopiero niedawno została podjęta decyzja, które zaproszenie jest najlepsze. DOPIERO No właśnie! Lecz jak to powiedział mój kolega Konrad K. Spiesz się! Już mało czasu! opisał to idealnie. Kotyliony, lista osób, partnerzy, kolory, wzory, karta dań, suknie, buty wielkie zamieszanie. Tak było na początku. A teraz? Cicho jak makiem zasiał. Nawet ks. Dariusz uczący religii w naszej szkole zdezorientowany zapytał, co się dzieje z naszą studniówką, skoro jest tak CICHO. Cisza a po ciszy burza. Studniówka zbliża się wielkimi krokami, a praktycznie nic nie wiadomo. Zamieszanie wśród klas jak i w klasach bez celu. Odnoszę wrażenie, że brakuje w tym wszystkim organizacji. Wynika to być może z bierności ludzi. Czołówka do studniówki? Zrobimy później! Prezentacja dla wychowawców? Damy radę! Polonez? Mamy jeszcze czas! A jak widać czasu zostało niewiele. Wśród dziewczyn są już rozmowy, kto jaką sukienkę ma lub chciałby mieć. Umówiony fryzjer, kosmetyczka czy manicure. Nawet o solarium słyszałam! OK.! Każdy myśli jedynie o sobie. Ale może czas, by dopiąć wszystko na ostatni guzik? Ja osobiście jestem neutralnie nastawiona do tej sytuacji. Chciałabym, żeby wszystko było idealnie, lecz bez pomocy innych szanse na to są znikome. Temat fotobudki czy chociażby tego, że MUSIMY już wiedzieć, z kim planujemy iść na studniówkę, przeraża mnie. Wzięte są pod uwagę najmniej istotne fakty. Jak widać, zbyt ciekawie się nie zapowiada. Jednakże mam głęboką nadzieję, że ta noc będzie najpiękniejszą ze wszystkich. Studniówkę mamy raz w życiu. Może czas podwinąć rękawy i sprawić, by był to wieczór, który zapamiętamy do końca życia. Nolly

15 S APERE AUDE S TR. 15 Pamiętnik maturzystki 19 października Samodzierżawie i absolutyzm! Jednak poczułam wszechobecny niepokój w samym środku bezpieczeństwa. Przecież zdam, przecież zdam, przecież Strach jest wyczerpujący, idę spać. 24 października Stwierdzam, że radość jest pojęciem obcym w życiu maturzysty. Biedaczek okazuje się być narażonym na agresywnie bijący w ściany jego mózgu głośny komunikat: JEŚLI TY NA ZIEMI ZAPOMNISZ O MNIE, TO NAWET BÓG CIĘ NIE URATUJE. Ja rozumiem, wszyscy chcą, byśmy się dobrze przygotowali do maja, ale na litość, czy tak trudno zrozumieć, że uwagi z rodzaju pseudo-wspierających pogorszają sytuację? I recon that i want to commite a suicide. 1 listopada Święta wprawiają w melancholijny nastrój. Człowiek zdaje sobie sprawę, jak niewiele znaczy. Patrząc przez pryzmat wszechświata jesteśmy jedynie małymi plamkami żyjemy tylko chwilę, jednak powierzony nam został pewien cel. Każdemu z osobna i wszystkim razem. Czy... kiedy śmierć będzie szeptać mi do ucha, że to już dziś, że spływa po policzku ostatnia łza, na twarzy pojawia się ostatni uśmiech, a uszy smagać będzie płomienny język ciszy... Czy nie zwątpię? Czy nie pomyślę, że żałuję? Czy... czy mogę wiedzieć, że po zmroku, który z wolna wtacza się w moją wyidealizowaną rzeczywistość... Czy mogę mieć nadzieję, że mnie też obudzi lekki promień dnia? 14 listopada Do matury zostało 170 dni. A tematów do przerobienia prawie 200. To nawet nie jest temat na dzień. Co możesz zrobić dzisiaj, zrób wczoraj Zaczyna robić się zimno, co oznacza mniej miejsca w szkolnej szafce. Błahe, ale ważne: moje plecy nie wytrzymają ciężaru zabitych drzew, które muszę nosić na zajęcia. Ogarnął mnie bezwład totalny i absorbujący. 20 października Jeszcze chwila, a jedynym wspomnieniem związanym ze studniówką będzie jej przygotowywanie. A w zasadzie jego brak. Są rzeczy ważne i ważniejsze, tylko dlaczego skupiamy się na tych całkiem nieważnych? Gdzie atmosfera, zapach najpiękniejszego balu w naszym życiu? Efemerycznej części biegu ku dorosłości? Magicznej nocy bez zobowiązań, ostatni raz razem, ostatni raz rozbawieni i pijani błogością?... Chyba urodziłam się w niewłaściwym wieku. kiri

16 S TR. 16 R OK 14 2/83 Bułgaria oczekiwania vs rzeczywistość "Jadę do Bułgarii! To będą najlepsze wakacje mojego życia." Mniej więcej tak prezentowały się moje pierwsze myśli na informację, że wyjeżdżam za granicę. "Bułgaria... wakacyjny raj dla turystów, idealnie turkusowa woda jak w folderach biura podróży, piękne hotele i zabawa." Czyżby? Zaczynam od początku. Podróż. Wsiadając do autobusu, myśleliśmy tylko o jednym. Ponad 26h drogi przed nami. To oznacza ponad dobę nieustającej zabawy! Spodziewaliśmy się zabawy jak w filmie "Projekt X", tymczasem pierwsze oznaki senności odczuliśmy już po 12h jazdy. O godzinie 22 strach było się przełożyć na drugi bok, aby nie obudzić innych. Zdjęcia z fleszem o 2 w nocy? Czemu nie. Jedzenie. Masz ochotę na drinki z palemką i kawior? Raczej nie dostaniesz ich w Bułgarii. Tutaj króluje rozcieńczona Coca-Cola i kebabcze (słone, grillowane kotlety, zdecydowanie niewpasowujące się w gusta Polaków). Jedynym strzałem w dziesiątkę okazał się sok z kruszonym lodem - ambrozja wszystkich turystów na bułgarskich plażach. Morze. Ach... błękitne morze. Pierwsza kąpiel była dla wszystkich wielką niespodzianką. Zanurzając się, można była poczuć jakąś oślizgłą (bleh) rzecz, ocierającą się o nogi. Ryba? Mówili, że w tym morzu nie żyją żadne zwierzęta. Pełna obaw zanurzyłam rękę, udało mi się wyłowić piękny okaz... skórki od arbuza i przy okazji kilka kubeczków po soku. Opalenizna. Drogerie oferują nam dziesiątki różnych kremów z filtrem. Z bułgarskim słońcem nie wygra żaden. Albo wrócisz blady/a jak ściana, albo z oparzonymi ramionami. Aquapark! Czekaliśmy na niego cały wyjazd! Jeden z najlepszych aquaparków w Europie. Dla rozgrzewki: pokonanie masy schodów, aby się do niego dostać. Wciąganie poległych w połowie drogi na schodach w popołudniowym słońcu nie było naszym marzeniem. Ale widok, kiedy przybyliśmy na miejsce - piękny. "Gdzie jest szatnia?" - klasyczne pytanie. Otóż psikus - szatni nie ma. Swoje telefony, aparaty i pieniądze możecie zostawić na leżakach, które być może uda wam się upolować. Przyjaźń została za plecami. Liczył się leżak. Drugi cel: idziemy na zjeżdżalnie. Droga okazała się wyjątkowo trudna. Podłoga dosłownie paliła nas w stopy, a to, że była wyłożona krzywym kamieniem nie ułatwiało zadania. Wejście na 20 metrową zjeżdżalnię oczywiście kamienne, na pełnym słońcu. Przynajmniej było warto. Bezcenny widok, który utkwi w mojej głowie na bardzo długo: wyścig kleryków na spływie pontonowym. Nie byłoby to nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że do pontonów zaprzęgli kilkoro 10-latków, a cały wyścig wyglądał jak rajd świętych Mikołajów. Kraj różami pachnący. Bułgaria - znana z tego, że z róży zrobią absolutnie wszystko. Sok - po którym twój oddech pachnie jak wnętrze perfumerii, dżem, cukierki, krem do rąk, szampon. Jeśli nie kupiłeś sobie mydła różanego na pobliskim targu, to raczej nie poczułeś go gdzie indziej. Bo jedynymi zapachami wszechobecnymi w Bułgarii były śmieci z restauracji wystawione na słońce i (o zgrozo!) mocz. Szlifowanie języka. Pada

17 S APERE AUDE S TR. 17 hasło: "Idziemy na targ". "Super! Podszlifuję swój angielski." Nic bardziej mylnego. Poza pokazywaniem placem "This, this and this.", raczej nie było wielkich rewolucji. Podbiegła do nas koleżanka, mówiąc: "Kobieta na ostatnim straganie mówi po Polsku!". Nagle każdy zapragnął pieprzu i dżemu. Komunikacji zdecydowanie nie ułatwił fakt, że skinięcie głową oznacza w Bułgarii "nie", a kręcenie nią "tak". Zakupy. Tutaj chyba coś, z czego zwykle byśmy się cieszyli. Musieliśmy sami zaopatrzyć się w jedzenie na drogę powrotną. W zamyśle był: chleb, jakaś wędlina i rogaliki. Problem w tym, że w sklepach w Bułgarii ciężko jest o świeży chleb i wędlinę (poza wszechobecnym salami). Za to wszystkie półki są pełne najróżniejszych słodyczy, których do tej pory bezskutecznie szukam w Polsce. Waluta. Mimo że Bułgaria jest krajem turystycznym, nie ma mowy o płaceniu tam euro, które wszyscy kupiliśmy na ten wyjazd. To żaden problem iść do kantoru. Problem z tym, że zwykle kurs był taki jaki wytargowałeś. Dyskoteki. Wyjazd z księdzem = nudne dyskoteki z grzeczną muzyką? Nie, kiedy jedziesz z klerykiem "DJ Płotkiem". Ku naszemu pozytywnemu zaskoczeniu w repertuarze znalazły się takie utwory jak: "Bożenko" i "Wódka zryje banie". Pozytywny nastrój szybko udzielił się barmanom, którzy w przeddzień naszego wyjazdu zaśpiewali animatorce "Ruda tańczy jak szalona". Wypoczynek? Na pewno nie z grupą z Wyszkowa 2 piętra wyżej. O 3:00 w nocy uwolniły się w nich pierwotne instynkty, wystartował Festiwal Kolęd i Pieśni Cygańskiej. Czytanie nad basenem? Nie było szans ustrzec się przed klerykiem, który werbował grupę chłopaków, którzy wrzucą cię do dopiero wymienionej, lodowatej wody. Bułgarskie drogi. Pod tym względem my, Polacy, możemy czuć się dumni! W porównaniu z naszymi, drogi w Bułgarii są w opłakanym stanie. Dziura na dziurze dziurę pogania. Kolejna ciekawostka: będąc w 3 największym mieście w Bułgarii - Warnie, z wielkim zapałem wyszukiwałam przejść dla pieszych. Podczas całego wyjazdu znalazłam ich tam całe 3. Zasady ruchu drogowego? Teoretycznie obowiązują, ruch mimo, że jest całkiem płynny, kieruje się własnymi zasadami, a wyrażenie "miejska dżungla" nabiera tam nowego znaczenia. Turysta nasz Pan. Wczasy All Inclusive w Bułgarii to pojęcie dość względne, ponieważ bułgarska mentalność wygląda mniej więcej tak: "Co masz zrobić dzisiaj, zrób jutro, będziesz miał dzień wolnego." Nikt się tam raczej nie śpieszy, a turysta chcący o coś poprosić w hotelu jest raczej intruzem. Mimo wszystko, kończąc zgredzenie, wyjazd był bardzo udany. Jestem zwolenniczką twierdzenia, że w życiu trzeba poznać wszystko - mniej i bardziej przyjemne. Cieszę się, że miałam okazję zobaczyć Bułgarię i spędzić te chwile z najlepszymi przyjaciółmi, w otoczeniu sympatycznych, optymistycznych ludzi.

18 S TR. 18 R OK 14 2/83 Ponarzekajmy. Czy tylko mnie denerwuje, że: Muszę rano wstać, wyszykować się i iść do szkoły, podczas gdy mój żółw śpi do woli, a kot budzi się tylko po to, by coś zjeść lub pomiauczeć? Pomaluję paznokcie i siedzę zadowolona, a po chwili nieumyślne wykonam mały gest dłonią i okazuje się, że cała moja praca poszła na marne? O drugiej w nocy mam ochotę zjeść dobrego, czekoladowego batona, który właśnie mi się przyśnił, lecz zamiast batona w szafce znajduję ból małego palca, spowodowany ciemnością i ustawionymi w całym mieszkaniu meblami? Położę się wygodnie pod kołdrą z ciepłą herbatką obok i książką w dłoni lub laptopem na kolanach i nagle przypomni mi się, że zapomniałam okularów/ciastek/kota? Mam wielką ochotę obejrzeć jakiś serial, a okazuje się, że muszę się uczyć? Nie mam czasu na naukę, bo muszę się uczyć? Osoby wiekiem i umysłem młodsze ode mnie (czyt. gimbusy) pchają się do szafek, wręcz je przewracają, a na korytarzu stoją na środku bądź ganiają się jak zwierzęta? Nauczyciele często nie odpowiadają uczniom dzień dobry, a potem rozmawiają z nami o naszej nieuprzejmości? Robi się coraz zimniej? Mamy tyle sprawdzianów? Nie narzekam, bo mam kaprys. Nie narzekam, bo jestem kobietą. Narzekam, bo jestem człowiekiem. Jako iż nie wszystko jest tak, jak byśmy chcieli, mogłabym wydłużać tą listę, przyczepić się do jeszcze większych banałów. Bo na tych banałach właśnie skupia się większa ilość osób. Ale może jeszcze jesteśmy w takim wieku? interia.pl

19 S APERE AUDE S TR. 19 NIECH NAM ŻYJE I 100 LAT... Urodziny to wyjątkowy dzień w roku. Niektórzy podsumowują wtedy miniony rok albo rozmyślają nad przyszłością. Ale to, co łączy każdego jubilata, to fakt, że czeka on na życzenia. Jednak inaczej było z naszą wychowawczynią, p. Magdaleną Skarzyńską, która nie oczekiwała od nas życzeń, a przede wszystkim się ich nie spodziewała. Nasza pani, a jednocześnie nauczycielka j. angielskiego obchodzi urodziny w końcu października, dlatego wspólnie z klasą postanowiliśmy zrobić jubilatce niespodziankę. Kupiliśmy tort, kwiaty i odśpiewaliśmy gromkie sto lat. Pani wyglądała na bardzo zaskoczoną, a jednocześnie szczęśliwą. Później delektowaliśmy się wspólnie tortem (był pyszny). Jeszcze raz składamy naszej Pani życzenia: uśmiechu na co dzień, przyjaciół, cierpliwości i sukcesów w pracy. kl. IdLO CO Z TĄ MŁODZIEŻĄ? Pielgrzymka do Częstochowy, wydawać by się mogło, że wszyscy jadą tam z jednym celem, by wyprosić cud zdania matury. Cóż, okazało się, że tak, niestety, nie jest. Najprostszy przykład, idziemy sobie dosyć luźną grupą w kierunku wyjścia z terenu bazyliki. Wiadomo, śmiech, gadanie i kierunek łazienka. W pewnym momencie zagadana, wpadłam na kogoś, cała ja. Właśnie w tamtym momencie poczułam odór rodem z gorzelni, wraz z zaczerwienioną sylwetką pewnego młodego człowieka. Szczerze to samym zapachem można by się odurzyć. Ale to nie był odosobniony przypadek, aby wszystkie je opisać trzeba by było całej gazetki. Co się dzieje z tą młodzieżą, powiedzcie mi? Klaudia

20 2 2014/2015 ważne do 15 lutego 2015 S TR. 20 R OK 14 2/83 R o z m a i t o ś c i Trampkowa rewolucja Pierwszy i podstawowym prawem każdego człowieka jest wolność i niezależność. Wszechobecnie wiadomo, że często digart.pl te, jakże istotne zasady, są nieprzestrzegane przez jednostki silniejsze i pozornie posiadające władzę absolutną. Hegemon jest w stanie pozbawić ludzi praw, lecz nigdy nie zabierze im mowy, nigdy nie zabije w nich chęci walki, nigdy nie stłamsi ducha rewolucji! Ściślej rzecz ujmując, bo tak wypada, chciałabym poruszyć temat, dość gorący i powszechny na szkolnych korytarzach w pierwszych miesiącach nauki. Otóż, rozchodzi się o całkowicie niegroźne TRAMPKI. Nie trzeba chyba nikomu ich przedstawiać. Trampek- nie jednemu z nas uratował życie, dla wszystkich stał się nadzieją na lepsze dni, przyjacielem, bez którego egzystencja okazuje się nudna i nieznacząca, całkowicie szara, zapomniana w gąszczu pustych, skórzanych kapci, będących jedynie pozornym zalążkiem wolności. Od niedawna, Trampek przedstawił nam, szkolnemu społeczeństwo, swój własny, indywidualny wymiar jest symbolem rewolucji naszego wewnętrznego i zewnętrznego buntu przeciwko samodzierżawiu bez chęci reform! Pokazujemy, że potrafimy walczyć, potrafimy kochać i umierać za wolność. Choć często kończy się to bezprawnym chodzeniem w skarpetach, nie dajemy za wygraną! Nasz głos nigdy nie ucichnie. Pomimo odgórnego zakazu, zrzeszamy się podczas potajemnych kompletów i usilnie włączamy Trampka w szereg naszych współbraci. Nasze jajo! Oto rada na twoje koszmary! To prawda, choć zakaz został początkowo przestrzegany i duża część przedstawicieli społeczeństwa ( najbardziej zastraszanych bądź kolaborantów) zamieniła Trampka na skórzane trzewiki, wiele osób wciąż twardo stoi przy swoim. Właściwie nie podano dokładnych powód wprowadzenia ów zasady. Po przeprowadzeniu kilku wywiadów, nasza redakcja dowiedziała się, że : przede wszystkich chodzi o fakt nie zmieniania butów po przybyciu na teren szkoły z zewnątrz oraz późniejsze uczestniczenie ( w tych samych butach) na lekcje WF. Może nic wielkiego, jednak hala jest w specjalistyczny sposób zabezpieczana przed zniszczeniem i brud zewnętrzny działa na nią negatywnie. Ponadto, wszyscy wiecie, że szkoła jest mała i podczas długich przerw wielu z nas siedzi na podłodze. Nikt chyba nie chciałby siedzieć w miejscu, w których Pan lub Pani X stała w butach, w których przez przypadek weszła w (#$#^$). Walczmy o swoje, jednak przez pryzmat czasu można stwierdzić, że każda rewolucja musiała zgodzić się na kompromis. Uczniowie zmieniajcie trampki OUT na trampki IN, a koszmar skórzanych kapci, spadających na schodach w tłum za nami, skończy się na zawsze. Krwią i pokojem, brateńki! kiri sapere aude, Gazeta społeczności szkolnej Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Zambrowie Redakcja: Milena Gosk, Dominika Kowalewska (IIaLO), Anna Narożna, Anna Kossakowska (ID), Liwia Dąbrowska i Klaudia Bielska (IIdLO), Iza Grodecka (IaLO), Michał Krajewski (IIIa), Natalia Ciecierska (IIIc), Joanna Babińska (IIIG), Natalia Grzymała (IdLO) Kontakt z redakcją: Zambrów, ul. M. Konopnickiej 16, tel , Opieka redakcyjna: Joanna Mrozowska Skład i księgowość: Robert Mrozowski Nakład: 60egz.