Redakcja: Ewa Kobierska-Maciuszko Grafika strony tytułowej: Maksymilian Hau. Parafia Ewangelicko-Augsburska Świętej Trójcy w Warszawie ORGANIZATOR

Transkrypt

1

2 Redakcja: Ewa Kobierska-Maciuszko Grafika strony tytułowej: Maksymilian Hau Parafia Ewangelicko-Augsburska Świętej Trójcy w Warszawie ORGANIZATOR PRZY WSPÓŁPRACY DOFINANOSOWANO ZE ŚRODKÓW PATRONAT MEDIALNY 2

3 PROGRAM Chtórani, Jasiu, pojadzies (Którędy, Jasiu, pojedziesz); Pieśni ludu polskiego, DWOK T. 1 nr 13, melodia kurpiowska Żebyś ty chmielu; Lubelskie, DWOK T. 16 nr 113 A za lasem wołki moje; Pieśni i melodie ludowe w opracowaniu fortepianowym, DWOK T. 67 nr 66 (opr. A. Obst-Chwała na podst. O. Kolberga) Posadzę ja jabłoneckę; Mazowsze V, DWOK T. 28 nr 46 (opr. A. Obst-Chwała) Pieśń piastunek i Pieśń usypiająca; Pieśni i melodie ludowe w opracowaniu fortepianowym, DWOK T. 67 nr 173 i 194 (opr. A. Obst-Chwała na podst. O. Kolberga) Boże Święty, Boże Wielki; Zbiór Pieśni duchownych Ewangelickich i modlitw, Warszawa 1866 (opr. M. Straszewski) Z powagą przygotujcie; Geistlich Eisleben 1598, tekst Valentin Thilo, 1642 Martin Luter Dzierż nas, Panie, przy swym słowie; Melodyje pieśni kościelnych Jerzego Klusa z roku 1886 (opr. A. Obst-Chwała) Pieśń wieczorna Dzienne prace, trudy dzienne; autor melodii nieznany, tekst Leopold Otto (opr. M. Straszewski) Swatkowie mali (Nie uginaj się kalinowy moście); Lubelska pieśń ludowa, 1937 red. J. Chmara, tekst Lubelskie, DWOK T. 16 nr 88 (opr. A. Obst-Chwała) Duma Na Podolu biały kamień; Pieśni i melodie ludowe w opracowaniu fortepianowym, DWOK T. 67 nr 75 (opr. A. Obst-Chwała na podst. O. Kolberga) Oskar Kolberg Piszczałeczko jedyna; Kompozycje wokalno-instrumentalne, DWOK T. 68 (opr. A. Obst na podst. O. Kolberga) Leć głosie po rosie; Mazowsze IV, DWOK T. 27 nr 247, melodia myszyniecka Zawitaj ranna jutrzenko; Lubelskie, DWOK T. 17 nr 21 A chto na pomoc wzywa Onufrego; Lubelskie, DWOK T. 17 nr 24, melodia łomżyńska Michał Lorenc Wysła na pole; Mazowsze II, DWOK T. 25 nr 96 Michał Lorenc Uwielbiam cię siano wonne do wiersza Karola Wojtyły Michał Lorenc Chrystus, Syn pierworodny Ojca Przedwiecznego; Zbiór Pieśni duchownych Ewangelickich i modlitw, tekst Kancjonał Królewiecki,

4 WYKONAWCY: Weronika Grozdew-Kołacińska śpiew, kierownictwo artystyczne Justyna Stępień śpiew (sopran) Agata Harz-Hanaj śpiew Adam Strug śpiew Rafał Grozdew śpiew (tenor) Marta Maślanka cymbały Małgorzata Szarlik-Woźniak skrzypce żłobione Maria Erdman organy Remigiusz Mazur Hanaj lira korbowa, skrzypce Sabionetta Quartet: Agnieszka Obst-Chwała, Marcin Sochan, Aleksandra Demowska-Madejska, Maciej Łukaszuk Chór Modo Maiorum pod dyrekcją Michała Straszewskiego 4

5 Weronika Grozdew- Kołacińska Instytut Sztuki PAN Do ogólnego obrazu muzyki narodowej, należą wszystkie pieśni czy to ludowe, czy szlacheckie, czy oryginalne, czy naśladowane, sądzę więc, że należycie wywiążę się z przyjętego zadania, dając wszelkie nabytki, jakie i na tej ostatniej pozyskałem niwie (Oskar Kolberg, Sandomierskie, DWOK T. 2) Koncert poświęcony Oskarowi Kolbergowi musi być wielowymiarowy i wielobarwny. Taką, bowiem, jest jego muzyka ta, która go fascynowała, z której uczynił cel swojej tytanicznej pracy etnograficznej, która także inspirowała go do własnej twórczości i którą w tę twórczość wplatał. Ta muzyka to zarówno pieśń gminna ludu polskiego, jak też nabożny śpiew kościoła, który ukształtował go jak człowieka niezwykle pracowitego i oddanego zadaniom, którym pozostał wierny do końca. Oskar Kolberg, choć dziś postrzegany jest przede wszystkim przez pryzmat, unikalnych na skalę europejską, zbiorów muzyki ludowej, był człowiekiem o bardzo szerokich i różnorodnych zainteresowaniach oraz wielu talentach. Podziwiać należy jego wszechstronność i erudycję przejawiającą się w pismach muzycznych i artykułach, w pracy edytorskiej, w dbałości o szatę ilustracyjną tomów Ludu, jak również w jego niebywale pokornym i obiektywnym podejściu do głównego przedmiotu swojej działalności do muzyki ludowej, ale i do muzyki w ogólności. Nadmiar pracy dokumentacyjnej i problemy wydawnicze, z którymi niejednokrotnie się borykał, nie pozwoliły mu na rozwinięcie w pełni swoich wielostronnych zainteresowań a obejmowały one muzykę w jej wymiarze historycznym i geograficznym (muzyka Chin, Indii, Oceanii, Słowiańszczyzny Zachodniej i Południowej, muzyka Indian Ameryki Północnej), estetycznym i gatunkowym (muzyka instrumentalna, kościelna, światowa: teatralna, koncertowa, pokojowa, taneczna, muzyka wojskowa, etc.), a także praktycznym (sposoby i techniki śpiewania i grania, życie muzyczne, etc.). Kolberg zanim pochłonęła go bez reszty praca dokumentacyjno-naukowa i edytorska był czynnym muzykiem, kompozytorem, wykonawcą i pedagogiem. Fakt ten w ogromnym stopniu zaważył na jego pracy etnograficznej, jak i publicystyce muzycznej. Z tego zapewne wynikało jego niezwykłe w owych czasach uwrażliwienie na surową muzykę ludową, jako dziedzinę sztuki, przepojoną artyzmem i wartościami estetycznymi. Do końca życia pozostał też Kolberg uważnym obserwatorem życia muzycznego w ogóle. Praktyka i doświadczenie muzyczne pozwoliły mu nie tylko świetnie posługiwać się ołówkowym warsztatem zapisu nutowego, ale także właśnie z materii dźwiękowej uczynić główny punkt odniesienia, wokół którego budował swoje dokumentacyjne dzieło. Jak sam pisał melodia jest duszą pieśni (Oskar Kolberg, Pieśni i melodie ludowe w opracowaniu fortepianowym, DWOK T. 67, cz. I). 5

6 Oskar Kolberg nie tylko umiał pisać o muzyce, ale i ją tworzyć co niestety wciąż jest poddawane wątpliwościom. Jego nieliczne zachowane kompozycje, w szczególności wokalnoinstrumentalne, dają wyraz jego nieprzeciętnemu talentowi i wrażliwości oraz znajomości sztuki kompozytorskiej. Idea jaka przyświecała Kolbergowi kiedy rozpoczął publikowanie pieśni ludowych opatrzonych akompaniamentem fortepianowym zakładała, iż najlepszym sposobem poznawania muzyki jest jej praktykowanie. Pieśni ludu polskiego, podobnie jak moniuszkowski Śpiewnik domowy, przeznaczone były do domowego, rodzinnego muzykowania, do rozpowszechniania wśród polskiego społeczeństwa muzyki domowej (w znaczeniu rodzimej) jako wartościowej i pięknej, a przede wszystkim ojczystej. Dlatego też, pomimo wielkiej świadomości wartości gminnej muzyki surowej, dziś powiedzielibyśmy muzyki in crudo, Kolberg zdecydował się na opracowanie jej w duchu ówcześnie panującej mody. Dla wielu współczesnych Kolbergowi był to jedyny właściwy i mentalnie przystępny sposób zaznajomienia się z twórczością ludu. Nie były to często opracowania wymagające szczególnego talentu w zakresie gry na instrumencie, ważne było to przede wszystkim, aby móc muzykować. Kolberg doskonale orientował się w możliwościach głosowych wykształconych śpiewaków, jednakże opracowania pieśni ludowych przeznaczył o czym świadczą w większości mocno średnicowe tonacje dla głosów raczej niewyszkolonych, a nawet amatorskich. Niemniej jednak są wśród jego opracowań i utworów własnych takie pieśni, które stanowią dla śpiewaka profesjonalnego nie lada wyzwanie wokalne. Kolberg pragnął, aby jak najszersze grono współczesnego mu społeczeństwa poznało, ba! śpiewało rodzimą muzykę ludową, a w jego mniemaniu muzykę narodową. Obecnie wydaje się iż mamy dużo większą świadomość i otwartość wobec surowego brzmienia ludowych głosów i instrumentów. Od kilkunastu lat, bowiem, grono artystów miejskich przywraca wartość autoteliczną muzyki tradycyjnej ze wsi, wykonując ją w taki sposób, jaki przekazują im żyjący jeszcze mistrzowie muzycznej sztuki ludowej. Dzięki temu możemy bez uprzedzeń wsłuchać się w jej prawdziwe brzmienie i wyobrazić sobie, jakiej muzyki mógł słuchać Oskar Kolberg i jaka muzyka inspirowała go jako kompozytora. Muzyka ta nadal jest niewyczerpanym źródłem inspiracji. I dziś jak kiedyś Kolberg mamy silną potrzebę wyrażania rzeczy dawnych w sposób nam współczesny. Dlatego też, zgodnie z duchem kolbergowskim, możemy uczynić muzykę starą muzyką nową i aktualną niezależnie od tego, czy wykonamy ją in crudo, czy z akompaniamentem instrumentów, czy głosem surowym, czy głosem szkolonym, czy też wydobędziemy z niej potencjał, który pociągnie nas do osobistej twórczości. Będzie to ta sama muzyka, którą Kolberg uczynił swoją i zostawił nam w ogromnej spuściźnie swojego dzieła, abyśmy ją ożywiali i przekazywali dalej. Przygotowując się do koncertu poświęconego Oskarowi Kolbergowi Polakowi z wyboru każdy z artystów odniósł się do tematu jego muzyki w sobie właściwym stylu i z perspektywy osobistych doświadczeń muzyki w szerokim jej rozumieniu od surowej, 6

7 ludowej tradycji po twórczość kompozytorską tą tradycją inspirowaną. Z jednej strony program koncertu cechuje duża różnorodność wykonawcza i gatunkowa, z drugiej spójność, którą daje odniesienie się do repertuaru ludowego, zawartego w kolbergowskich tomach Ludu oraz do nabożnego śpiewu, w szczególny sposób związanego z miejscem z Kościołem Św. Trójcy, a także z religijną tradycją rodziny Kolbergów. Wybrane z tomów kolbergowskich pieśni ludowe należą niejako do kanonu repertuaru ludowego Żebyś ty, chmielu, Leć głosie po rosie, Którędy, Jasiu, pojedziesz, Na Podolu biały kamień, A za lasem wołki moje, Posadzę ja jabłoneckę i występują w licznych wariantach w niemalże wszystkich regionach Polski. Melodie, które zabrzmią 22 listopada w kościele Św. Trójcy są subiektywnym wyborem artystów je wykonujących i odzwierciedlają ich osobistą wrażliwość i muzyczną drogę. Stąd tak charakterystyczne, ozdobne brzmienie pieśni Którędy, Jasiu, pojedziesz (kurpiowskie Chtórani, Jasiu, pojadzies), czy wołane Leć głosie po rosie, przeszywająco jasny i czysty, dziecinny wręcz weselny Chmiel, liryczna, trochę na drobnoszlachecką modłę Jabłonecka, której melodia używaną była niegdyś przez Ewangelików polskich na Podlasiu do chorału: Boże w dobroci swojej nie przebrany oraz wykonane w tradycji śpiewnika domowego, czyli opracowaniu, pieśni: Podolanka i Wołki. Pieśń usypiająca i Pieśń piastunek to kołysanki z Przysuchy (gdzie urodził się Oskar Kolberg), a które zapewne nieraz słyszał, śpiewane mu do snu. W koncercie zabrzmią w różnych stylach, ukazując tak archaiczność, jak i inspirującą aktualność zarówno gatunku jak i samej melodii. W repertuarze koncertu znalazła się także miniatura wokalna, skomponowana przez Kolberga do słów nieznanego poety, Piszczałeczko jedyna o bardzo polskim, mazurkowym charakterze. Jest to jedna z pieśni, która wbrew temu, co sądzi się o twórczości wokalno-instrumentalnej Oskara Kolberga wymaga od śpiewaka bardzo sprawnego warsztatu wykonawczego i dużej wrażliwości interpretacyjnej, bowiem, aby właściwie ją wykonać należy znać i rozumieć źródło inspiracji. Ze względu na silny związek Kolberga z Kościołem Ewangelicko-Augsburskim oraz niemieckie pochodzenie jego rodziny ze strony ojca, nie mogło zabraknąć w koncercie mu poświęconym muzyki utrzymanej w duchu tych właśnie tradycji. Wątek ewangelicki koncertu otwiera chorał Boże Święty, Boże Wielki, którego melodia pochodzi ze Zbioru Pieśni duchownych Ewangelickich i modlitw, wydanego w 1866 przez Gebethnera i Wolffa w Warszawie (egzemplarz Biblioteki Narodowej w Warszawie). Głęboko refleksyjna pieśń Martina Lutra, Dzierż nas Panie przy swym słowie, zaczerpnięta została z choralnika Melodyje pieśni kościelnych Jerzego Klusa z roku 1886 (wydanie drugie przechowywane w Bibliotece Ossolineum). Pieśń ta, wykonywana w ludowym stylu, znalazła się w arcyciekawym albumie płytowym Pieśniczki z kancenoła. Pieśni religijne ewangelików ze Śląska Cieszyńskiego, przygotowanym przez Arletę Nawrocką-Wysocką. Zbliżający się czas Adwentu podpowiedział wykonanie, popularnej pieśni Z powagą przygotujcie, z tekstem królewieckiego poety Valentina Thilo i melodią zaczerpniętą z kancjonału Geistlich Eisleben z 1598 roku. Pieśń wieczorna Dzienne prace, trudy dzienne autorstwa księdza Leopolda Otto, związanego z parafią Warszawską i zaprzyjaźnionego z Kolbergiem, zamyka część religijną koncertu 7

8 przywołującą śpiew polskich ewangelików. Jej melodia rozbrzmiewa dziś w kościołach ewangelickich z tekstem staropolskiej pieśni noworocznej. W opracowaniu czterogłosowym znajduje się także w choralniku warszawskim z 1928 roku Melodie do śpiewnika i modlitewnika dla ewangelików w wojsku polskiem, który opracował E. Bunn organista przy kościele ew.-augsb. w Warszawie. Nie mogło też zabraknąć w przestrzeni świątyni nabożnych śpiewów katolickich nielicznie, ale wszakże zebranych przez XIX-wiecznego etnografa-kompozytora jak stara maryjna pieśń Zawitaj ranna jutrzenko, śpiewana z towarzyszeniem liry korbowej oraz pieśń o Świętym Onufrym, zanotowana w tzw. śpiewniku pelplińskim, czyli Zbiorze pieśni nabożnych do użytku domowego i kościelnego z roku 1871, której jeden z wariantów zapisał także w swoim dziele Oskar Kolberg. Założona w koncercie wielowymiarowa wizja muzyki Kolberga (tej zbieranej w nieskażonej postaci oraz opracowywanej i komponowanej) byłaby niepełna bez ukazania aktualności oraz przystawalności tej muzyki do bliskich naszej wrażliwości i estetyce środków wyrazu. Dlatego też zdecydowaliśmy się przełożyć kolbergowski akompaniament fortepianowy na instrumenty smyczkowe, dobarwiając je tak bardzo charakterystycznymi dźwiękami polskich cymbałów. Brzmienie kwartetu smyczkowego pozwoliło wydobyć z muzyki Kolberga jej wyjątkową harmonię i wielobarwność. Nie stroniliśmy też, bazując na bardzo niekiedy specyficznych brzmieniach kolbergowskich akordów, od dopisania do tej muzyki niejako ciągu dalszego, współczesnego, jakby trochę odrealnionego i pytającego, czy melodia ludowa nie straci w nim swojej tożsamości? Jak pisze Kolberg melodia, ta część mniej określona, mniej materialna, stanowi całą piękność pieśni, dlatego też nie traci ona ani swej urody, ani swego charakteru, ale wybrzmiewa z tą samą siłą, która pierwotnie kazała jej się narodzić w odległej przeszłości w duszy i głosie anonimowego jeszcze twórcy. Całości obrazu muzyki Kolberga dopełniają swoiście uduchowione kompozycje Michała Lorenca, których kanwą, czy może bardziej natchnieniem, stała się surowość brzmienia ludowego głosu, nuty zapisane przed niemal dwustu laty przez Kolberga-etnografa i wzniosły, prawdziwy w swej wymowie, nabożny śpiew ludu. Chorał Chrystus, Syn pierworodny Ojca Przedwiecznego, którego melodia pochodzi ze wspomnianego wcześniej Zbioru Pieśni duchownych Ewangelickich i modlitw, tekst zaś z Kancjonału Królewieckiego z 1738 roku, wieńczy ów wielobarwny obraz muzyczny. Na równych prawach spotykają się w koncercie kolbergowskim i współbrzmią ze sobą różne głosy polskiej tradycji i kultury. Opracowując program koncertu (repertuar kancjonałowy ewangelików polskich) korzystałam z merytorycznej pomocy oraz prywatnych zbiorów Pani dr Arlety Nawrockiej-Wysockiej, za co składam Jej serdeczne podziękowanie. 8

9 INFORMACJA O WYKONAWCACH Aleksandra Demowska-Madejska altowiolistka, urodzona w 1983 roku. Jest absolwentką studiów doktoranckich i doktorantem AM im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi w klasie prof. J. Kukuły- Kopczyńskiej. Ukończyła Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w klasie prof. M. Marczyka oraz Staż Artystyczny na Uniwersytecie Muzycznym F. Chopina w klasie altówki prof. P. Reicherta. Studiowała w Royal Flemish Conservatoire w Antwerpii w klasie profesora L. De Neve. Jest laureatką festiwalu Kammmermusikfestival Allegro Vivo w Horn, finalistką 10 Concorso Internazionale di Musica da Camera Gaetano Zinetti w Weronie, półfinalistką Międzynarodowego Konkursu im. M. Spisaka w Dąbrowie Górniczej oraz finalistką VIII i X edycji cyklu Muzyczne Forum Młodych przy Austriackim Forum Kultury w Warszawie. W latach 2008 i 2010 otrzymała nagrodę Rektora Uniwersytetu Muzycznego F. Chopina w Warszawie. Jako muzyk kameralista brała udział w takich festiwalach jak m.in: 46 Festiwal Pianistyki Polskiej w Słupsku, V Festiwal Muzyka na Szczytach w Zakopanem, 29 Musica Polonica Nova we Wrocławiu, 54, 58, 63 Musica Moderna w Łodzi, XIII Festiwal Sinfonia Varsovia Swojemu Miastu F. Wybrańczyka, V Letni Festiwal Jerzego Waldorffa w Radziejowicach. W latach brała udział w kursach mistrzowskich u tak znakomitych profesorów jak: H. Beyerle, I. Wincor, S. Kamasa, E. Rose, J. Kosmala, P. Reichert, W. Kloss, G. Hamann, D. Rossi oraz Fine Arts String Quartet (Kursy w ramach Festiwalu Wielkanocnego L. van Beethovena) i Scharoun Ensemble (stypendium i kursy z muzykami Filharmonii Berlińskiej podczas festiwalu Zermatt 2006 (Szwajcaria). Była członkiem European Union Youth Orchestra, z którą występowała pod batutą sir J. E. Gardinera, B. Hitinka oraz V. Ashkenazego w takich salach jak m.in: Concertgebouw, Royal Albert Hall (BBC Proms, Londyn), Konzerthaus (Berlin). W latach była etatowym muzykiem Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus, z którą występowała również jako solistka. Współpracuje jako muzyk orkiestrowy m.in.: z Filharmonią Narodową w Warszawie, Sinfoniettą Cracovią, Filharmonią Gorzowską, Polską Orkiestrą Radiową w Warszawie. Jest członkiem kwartetu smyczkowego Nostadema z którym dokonała licznych prawykonań współczesnej muzyki austriackiej i polskiej w ramach Programu MKiDN Priorytet Zamówienia kompozytorskie oraz programu IMiT Nowe Interpretacje. Ponadto jest członkiem zespołu muzyki współczesnej #Ensemble oraz członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Od 2013 roku współpracuje z zespołami muzyki dawnej: Sabionetta oraz La Tempesta. Maria Erdman ukończyła studia muzyczne w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, na dwóch wydziałach Teorii Muzyki i Organów, oraz podyplomowe studia w zakresie gry na klawikordzie w Conservatorium van Amsterdam. Jest stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Fundacji Pro Academia Narolense, Fundacji Festiwal Muzyki Sakralnej oraz fundacji holenderskich. Występuje z koncertami na festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą, jako solistka na klawikordzie i organach oraz kameralistka, szczególną uwagę poświęcając muzyce dawnej i muzyce doby Romantyzmu. Praktykę koncertową łączy z działalnością w dziedzinie teorii muzyki. Przygotowała wydanie wybranych utworów organowych Mieczysława Surzyńskiego oraz brała udział w pracach nad włoskim wydaniem Fiori Musicali Girolamo Frescobaldiego. W roku 2006 ukazał się w wydawnictwie Acte Préalable jej debiutancki trzypłytowy album z rejestracją Arii z różnych Autorów zebranych z kancjonału S.S. Klarysek w Starym Sączu z 1768 roku. Projekt ten zdobył Grand Prix w ogłoszonym przez wydawnictwo Acte Préalable konkursie na nagranie 9

10 w serii Zapomniana Muzyka Polska i jest pierwszym w Polsce nagraniem na klawikordzie. W roku 2012 nagrała płytę z utworami organowymi Feliksa Nowowiejskiego, wydaną przez Musicom w Niemczech. Uczy gry na klawikordzie na Wydziale Muzyki Dawnej Akademii Muzycznej w Krakowie i Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu. Prowadzi klasę organów w Zespole Szkół Muzycznych im. F. Chopina w Warszawie. Uczy także gry na organach, klawikordzie oraz basso continuo podczas corocznych Letnich Kursów Metodycznych Muzyki Dawnej w Warszawie. Prowadzi zajęcia w programie Sekrety Pałacowych Muz Muzeum Pałacu w Wilanowie. Jest organistką Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Cieplicach Zdroju. Weronika Grozdew-Kołacińska etnomuzykolog, pieśniarka o bułgarskich korzeniach, adiunkt w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz współzałożycielka Polskiego Seminarium Etnomuzykologicznego. Od kilkunastu lat współtworzy projekty i zespoły muzyczne na pograniczu stylów i kultur, współpracując z takimi zespołami i artystami jak m.in.: Sarakina, Swoją Drogą, Sine Nomine, Village Kollektiv, Zespół Polski Marii Pomianowskiej, Lao Che, Mosaic, Ars Nova i Jacek Urbaniak, Sabionetta, DesOrient, Piotr Salaber, Bartosz Kowalski, Bartłomiej Gliniak, Karolina Labakhua, Andrzej Borzym jr, Ewa Strusińska, Grażyna Auguścik, Jarosław Bester, Olo Walicki, Michał Jelonek. Jest wielokrotną laureatką festiwali folkowych, min.: 2000 I nagroda na festiwalu Mikołajki Folkowe w Lublinie Sarakina, 2002 Grand Prix przyznane przez Czesława Niemena na festiwalu Polskiego Radia Nowa Tradycja Swoją Drogą, 2007 II nagroda Radiowego Centrum Kultury Ludowej na festiwalu Nowa Tradycja Kapela do Szymanowskiego, nagroda Folkowy Fonogramu Roku 2001 (Sarakina) i 2004 (Swoją Drogą). Trzykrotnie nominowana do muzycznej nagrody Fryderyk (Swoją Drogą 2004, Village Kollektiv 2007, Ars Nova 2010) oraz do prestiżowej nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej 2011 za album fonograficzny Etnofonie Kurpiowskie. Od 2000 roku jako solistka koncertuje w kraju i za granicą, uczestniczy w ważnych międzynarodowych festiwalach i wydarzeniach kulturalnych (m.in.: Tanz und Folk Fest w Rudolstadt (Niemcy), festiwal Europejskiej Unii Radiowej (EBU) w Förde (Norwegia), festiwal Dźwięki Północy w Gdańsku, BachFestival w Świdnicy, Jazzwerkruhr w Bochum (Niemcy), Festival Olinkan Tlalpan (Meksyk), EthnoPort w Poznaniu, Open er Festival w Gdyni, La Folle Journee (Francja, Hiszpania, Japonia, Polska), Dni Kultury Polskiej w Chinach (Pekin, Tianjin), Dni Kultury Polskiej w Edynburgu, festiwal polsko-litewski Wilno w Gdańsku, jubileusz 99-lecia Teatru Polskiego w Warszawie). Albumy muzyczne inspirowane muzyką tradycyjną z jej solowym udziałem to m.in.: Sarakina Sarakina (2001), Swoją Drogą art. pl (2004), Village Kollektiv Motion Rootz Experimental (2006), Maria Pomianowska&Friends Chopin on 5 Continents (2009), Mosaic Ludowawa (2010), Ars Nova Tabulatura łowicka (WTM) (2010), Transglobal Underground Gethering of Strengers (2010), Etnofonie Kurpiowskie. Tribute to Szymanowski and Skierkowski (2011), Sabionetta Podobieństwo żywota krześcijańskiego (2013). Działalność artystyczną łączy z pracą naukowo-dydaktyczną. Prowadzi etnomuzykologiczne projekty badawcze w Bułgarii i w Polsce (na Podlasiu i Kurpiach) oraz warsztaty ludowego śpiewu tradycyjnego (dla aktorów, zespołów folklorystycznych, nauczycieli szkół muzycznych, pasjonatów muzyki ludowej). Sporadycznie zasiada w jury na przeglądach folklorystycznych (Nowogród, Ciechanowiec, Białystok). Wykładała w Instytucie Muzykologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w Instytucie Slawistyki Zachodniej i Południowej UW oraz obecnie w Instytucie Muzykologii UW (Podyplomowe Studium Etnomuzykologiczne). Współpracuje z Instytutem Badań Literackich PAN, Katedrą Akustyki Muzycznej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, 10

11 Programem 2 Polskiego Radia (RCKL) oraz Muzeum Powstania Warszawskiego, z którym organizuje coroczny koncert 1 sierpnia na Pl. Piłsudskiego Warszawiacy śpiewają (nie)zakazane piosenki. Jest autorką dwóch śpiewników warszawskich: Mój śpiewnik powstańczy. Pieśni Powstania Warszawskiego (2008) oraz Śpiewnik dawnej Warszawy (2012), wydanych przez Muzeum Powstania Warszawskiego, a także monografii Bułgarzy Katolicy. Tradycyjna kultura muzyczna diaspory (Instytut Sztuki PAN 2012). W Roku Kolberga pod jej redakcją powstał obszerny Raport o stanie tradycyjnej kultury muzycznej, wydany przez Instytut Muzyki i Tańca. Jest członkinią grupy Music and Minorities przy International Council for Traditional Music (UNESCO), Sekcji Muzykologów Związku Kompozytorów Polskich oraz Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Forum Muzyki Tradycyjnej. Rafał Grozdew absolwent studiów Wokalno-Aktorskich pod kierunkiem Prof. Wiesławy Maliszewskiej na Akademii Muzycznej im.: St. Moniuszki w Gdańsku oraz Wydziału Zarządzania Kulturą na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę wokalną rozpoczął w wieku piętnastu lat koncertując z Chórem Violletty Bieleckiej (m. in.: w Filharmonii Berlińskiej). Jest laureatem konkursu Polskiej Muzyki Wokalnej. Brał także udział w Koncercie Młodych Talentów w Helu. Występował na deskach teatrów europejskich (m. in.: Stadttheater, Kurtheater Baden, Stadt Theater, Theater Winterthur, Theatre Vevey w Szwajcarii, Theatre d Esch w Luxemburgu, Spiel und Worms oraz Neues Theater w Niemczech, Kultur Center, Hering Theater, Musikteatert Vejle, Albertslund Musik Teatert w Danii, a także w Polsce (Państwowa Opera Bałtycka, Teatr Narodowy w Warszawie) oraz w Filharmoniach: Bałtyckiej, Szczecińskiej, Poznańskiej, Świętokrzyskiej, Białostockiej, Łomżyńskiej, Słupskiej. Brał udział w spektaklu muzycznym zorganizowanym z okazji 99-lecia Teatru Polskiego w Warszawie. Śpiewał na festiwalach: Musica Sacra w Gdyni, Moniuszkowski Festiwal Podlasia w Białymstoku, Letni Fetiwal Nowego Miasta w Warszawie, Fryderyk Chopin na Uniwersytecie Warszawskim oraz Cantemus Omnes. Współpracując z fundacją Collegium Musicum Uniwerytetu Warszawskiego zaprezentował projekty m.in. Pieśni dla dwojga, Pieśni Kurpiowskie K. Szymanowskiego oraz projekt operowy w ramach festiwalu Dramma per musica. Występował w Studio Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego podczas gali rozdania nagród Koryfeusz Muzyki Polskiej. Ma w swoim dorobku wiele koncertów oratoryjnych i kantatowych pod batutą Eckarta Manke, Janusza Przybylskiego, Jacka Rogali, Ewy Strusińskiej, Pawła Kosa-Nowickiego, Andrzeja Borzyma. Współpracuje zarówno z zespołami muzyki dawnej (Sine Nomine, Ars Nova) jak i z muzykami alternatywnych grup muzycznych (Swoją Drogą, Kapela ze Wsi Warszawa, Kapela Do Szymanowskiego, DesOrient, Varsovia Manta) tworząc projekty łączące brzmienia klasyczne z etnicznymi. Płyta Etnofonie Kurpiowskie. Tribute to Szymanowski and Skierkowski z jego solowym udziałem została nominowana do prestiżowej nagrody środowiska muzycznego Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Wydarzenie Roku. Jest jednym z najmłodszych jurorów w Europie na konkursach wokalnych (m. in.: Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Giulio Perottiego w Ueckermünde w Niemczech). Agata Harz-Hanaj z wykształcenia orientalistka, z zamiłowania śpiewaczka. Od lat 90-tych zajmuje się archaicznymi technikami śpiewu, z powodzeniem wykorzystując je w pracy edukacyjnej i artystycznej, biorąc udział w wielu projektach od muzyki dawnej poczynając (współpraca z zespołem Ars Nova, Bornus Consort) poprzez polską muzykę tradycyjną na 11

12 współczesnej muzyce eksperymentalnej kończąc (współpraca z Arturasem Bumsztajnasem, Chórem Gębofonicznym). Wokalistka Bractwa Ubogich, pierwszej w Polsce kapeli z miasta wykonującej polską muzykę tradycyjną in crudo, zespołu Pies szczeka, od lat współpracującego z działem edukacji Filharmonii Narodowej oraz zespołu Wędrowiec (I Nagroda na festiwalu Polskiego Radia Nowa Tradycja ). Współtwórczyni awangardowej grupy Księżyc (albumy Nów, Księżyc Obuh Records). Bierze udział także w spektaklach teatralnych (Teatr Narodowy w Warszawie, Instytut Teatralny, Teatr Polskiego Radia). Strona www: agataharz.wix.com/ahaha Maciej Łukaszuk wiolonczelista specjalizujący się w wykonawstwie muzyki dawnej. Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (studiował u prof. Andrzeja Orkisza wiolonczela, ad. Agaty Sapiechy Międzywydziałowe Studium Muzyki Dawnej), Akademii Muzycznej w Krakowie (pedagog ad. Teresa Kamińska wiolonczela barokowa) oraz Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie (studia doktoranckie pod opieką prof. Marcina Zalewskiego).Prowadzi aktywną działalność koncertową solową oraz kameralną biorąc regularnie udział w wielu prestiżowych koncertach i różnorodnych festiwalach artystycznych. W swoim dorobku ma występy z większością znaczących zespołów muzyki dawnej w Polsce, m.in. z Consortium Sedinum Urszuli Stawickiej, Arte dei Suonatori czy Wrocławską Orkiestrą Barokową, a także z zespołami zagranicznymi, przede wszystkim Les Ambassadeurs Alexisa Kossenki. Regularnie współpracuje z klawesynistką Lilianną Stawarz. Na stałe współpracuje z Zespołem Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej Musicae Antiquae Collegium Varsoviense oraz zespołem Le Passioni dell Anima, którego jest współzałożycielem. Jest wykładowcą w Zakładzie Muzyki Dawnej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Marta Maślanka absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w klasie instrumentów perkusyjnych. Od 1993 roku gra na cymbałach. Specjalizuje się w muzyce filmowej i teatralnej. Współpracuje z najlepszymi polskimi kompozytorami, m. in.: Michałem Lorencem, Janem A. P. Kaczmarkiem (w 2002 r. wzięła udział w nagraniu jego muzyki do filmu Niewierna, towarzysząc The Hollywood Studio Symphony w Los Angeles), Krzesimirem Dębskim, Pawłem Mykietynem, Ablem Korzeniowskim, Bartłomiejem Gliniakiem, Antonim Komasą-Łazarkiewiczem, Tadeuszem Woźniakiem. Wzięła udział w nagraniu kilkudziesięciu płyt m. in.: Anny Jagielskiej, Antoniny Krzysztoń, Marii Pomianowskiej, Justyny Steczkowskiej, Jacka Kleyffa, Marcina Pospieszalskiego, Mateusza Pospieszalskiego, Sławka Wierzcholskiego, Weroniki Grozdew- Kołacińskiej, Kapeli ze wsi Warszawa. Gra w zespole DesOrient. Jest także członkiem zespołu muzyki dawnej Comtessa oraz Kapeli Brodów. Przez wiele lat współtworzyła Zespół Polski. Gra również muzykę sefardyjską, a na santurze wykonuje muzykę irańską w zespole PersoPolish Mohammada Rasouli. W swojej kolekcji ma cymbały chińskie, indyjskie, perskie, białoruskie, rzeszowskie, cieszyńskie i kopię cymbałów średniowiecznych. Remigiusz Mazur-Hanaj współtwórca ruchu domów tańca w Polsce, muzykujący amator, udzielał się m.in. w zespołach Księżyc (taśmy i teksty, LP Księżyc 1996 Obuh Rec, reedycja 2014 Penultimate Press), Bractwo Ubogich, Wędrowiec, Pies Szczeka (skrzypce, lira korbowa). Praktykujący etnograf, animator kultury, publicysta i redaktor. Prowadzi wydawnictwo In Crudo, w którym wydał kilkanaście płyt z muzyką tradycyjną, z czego wiele to własne nagrania terenowe 12

13 (portrety muzyków wiejskich, monografie regionalne i tematyczne, m.in. Spod niebieskiej góry muzyka Roztocza, Jest drabina do nieba I i II, Stanisław Fijałkowski nagrodzone w radiowym konkursie na Fonogram Źródeł) oraz książkę Za dziada w superwróbla przemienionego, antologię plon ogólnopolskich konkursów na pieśń dziadowską nową. Zrealizował jako scenarzysta kilkanaście filmów dokumentalnych o muzyce ludowej dla TVP 2 (cykl Centrum czyli pogranicze ). Jest jurorem Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu, gdzie prowadzi też Klub Festiwalowy Tyndyryndy. Zrealizował wiele audycji radiowych, jest współpracownikiem Polskiego Radia. Redaktor naczelny portalu MuzykaTradycyjna.pl oraz MuzykaRoztocza.pl. Agnieszka Obst-Chwała skrzypaczka i fidelistka. Absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (Dyrygentura Chóralna, klasa prof. Ryszarda Zimaka), studiowała skrzypce barokowe w Międzywydziałowym Studium Muzyki Dawnej w klasie Agaty Sapiechy. W 2012 r. ukończyła Podyplomowe Studia Menedżerów Kultury w Kolegium Gospodarki Światowej w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Wielokrotnie uczestniczyła w międzynarodowych kursach interpretacji muzyki dawnej. Jest założycielką i kierownikiem artystycznym zespołu muzyki dawnej Sabionetta, którego debiutancki album Podobieństwo żywota krześcijańskiego został nominowany w 2014 roku do nagrody Fryderyk. Współpracuje z wieloma zespołami muzyki dawnej: Dekameron, La Tempesta, Ars Cantus, Ars Nova, Klub św. Ludwika, oraz z zespołami tańca dawnego Pawanillia i Gratia Iuvenis. Od wielu lat występuje również z zespołami folklorystycznymi i folkowymi, m.in. z zespołem Swoją Drogą i ZPiT Zamojszczyzna. Nagrała wiele płyt z muzyką dawną, folkową oraz muzyką pisaną do przedstawień teatralnych. Jest jednym z założycieli i członkiem zarządu Koła Muzyki Dawnej, działającego przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków w Warszawie. Z jej inicjatywy powstał w 2004 roku zespół Sabionetta, który wykonuje muzykę wokalno-instrumentalną epok średniowiecza i renesansu. W swoim bogatym repertuarze posiada m. in. utwory średniowieczne z Codex Vaticano Rossi, Llibre Vermell de Montserrat, Cantigas de Santa Maria, Codex Las Huelgas oraz utwory piętnastowiecznych kompozytorów, jak np. G. Dufaya, E. Grossina czy Piotra z Grudziądza. W renesansowym repertuarze zespołu znajdują się m.in. utwory z Cancionero de Palacio, tańce renesansowe oraz utwory kompozytorów polskich w tym z Kancjonału Zamojskich, pieśni Kaliopy Słowieńskiej i inne. Sabionetta wykonuje także transkrypcje nieznanych i niewykonywanych dotąd utworów lutniowych i klawesynowych na skład mieszany instrumentów dawnych. Repertuar zespołu jest wciąż poszerzany o nowe utwory. Zespół Sabionetta koncertował w kraju i za granicą, m. in. na prestiżowych festiwalach muzyki dawnej: Festival de Música Antiga dels Pirineus w Katalonii, Forum Musicum we Wrocławiu, Festiwal Muzyki Jednogłosowej w Płocku, Festiwal Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie, Maj z Muzyką Dawną we Wrocławiu, Gdy Muzyka Była Młodsza w Łodzi, Muzyka Dawnej Europy w Lublinie, Międzynarodowe Dni Muzyki Dawnej w Elblągu, Festiwal im. Pana, Wójta i Plebana w Narolu i innych. Sabionetta prowadzi audycje edukacyjne, których celem jest popularyzacja polskiej muzyki dawnej, tańca i obyczajów (m.in. cykl spotkań pt. Magiczny wehikuł muzyczny w Pałacu w Wilanowie oraz koncerty edukacyjne w Filharmonii Narodowej). Współpracuje z zespołami tańca dawnego Pawanilia i Gratia Juvenis. Od 2010 roku działa kwartet Sabionetta, który wykonuję muzykę wczesnobarokową oraz XVII wieczne tańce angielskie, podczas bali o tematyce historycznej. 13

14 Marcin Sochan absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie w klasie Sławomira Tomasika (skrzypce) i Agaty Sapiechy (skrzypce barokowe). Zadebiutował w wieku 10 lat, jako solista na scenie muzycznej Staattheater-Gera w Niemczech. Ukończył Państwowe Liceum Muzyczne im. Z. Brzewskiego w Warszawie w klasie Magdaleny Szczepanowskiej. Jest laureatem konkursów krajowych w 1993 oraz 2001 oraz półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego Premio Bonporti w Rovereto we Włoszech w 2005 roku. W 2001 był stypendystą Funduszu Pomocy Młodym Talentom Jolanty i Aleksandra Kwaśniewskich. W 2005 r. przebywał na stypendium w Dartington International Summer School w Wielkiej Brytanii. Grę na skrzypcach doskonalił na kursach mistrzowskich pod kierunkiem m.in. Wandy Wiłkomirskiej, Konstantego Andrzeja Kulki, Mariny Jaszwili, Simona Standage'a, Johna Holloway'a, Paolo Pandolfo. Występował na festiwalach muzycznych w kraju i za granicą w Wielkiej Brytanii, Francji, Szwajcarii, Austrii, Niemczech, Czechach, Słowacji, Litwie i Ukrainie. W roku 2006/07 przebywał na Stypendium Socrates/Erasmus w Guildhall School of Music and Drama w Londynie w klasach Krzysztofa Śmietany (skrzypce) i Rachel Podger (skrzypce barokowe). W latach był stypendystą Lions Club Warszawa Nike. W latach był wykładowcą na Międzynarodowych Kursach Interpretacji Muzycznej w Nowym Sączu, gdzie prowadził zajęcia z Orkiestrą Festiwalową jako dyrygent, a także koncertmistrz. W latach był koncertmistrzem orkiestry Projekt Mozart, z którą odbył krajowe tournee. W 2010 był współzałożycielem kameralnej formacji Le Passioni dell Anima, z którą skupia się nad interpretacją muzyki XVII i XVIII wieku na instrumentach historycznych. Jest także koncertmistrzem Orkiestry Barokowej La Tempesta. Współpracuje z czołowymi polskimi zespołami grającymi na instrumentach historycznych m.in. Il Tempo, La Tempesta, Goldberg Baroque Ensemble, Mercurius, Fundacja Akademia Muzyki Dawnej.pl, Le Passioni dell Anima, Musica Humana, koncertując z nimi oraz nagrywając płyty. W swojej pracy artystycznej promuje także muzykę młodych polskich kompozytorów, wykonując premierowo ich utwory i prezentując je szerszemu gronu odbiorców. W 2007 r. współaranżował muzykę do spektaklu o Powstaniu Warszawskim Warszawskie Dzieci dla stołecznego teatru Hybrydy. W latach był skrzypkiem Teatru Muzycznego Roma w Warszawie, gdzie brał udział w wykonaniu musicali Upiór w Operze, a także Les Miserables. Na stałe współpracuje z Warszawską Operą Kameralną Zespołem Instrumentów Dawnych Musicae Antiquae Collegium Varsoviense. Jest członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Justyna Stępień sopranistka, solistka Warszawskiej Opery Kameralnej. Absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Ze sceną operową zżyta od wczesnych lat dzieciństwa debiut sceniczny w wieku 9 lat w Operze i Operetce w Bydgoszczy (duet Mädchen w Weselu Figara W. A. Mozarta). Na deskach Opery Narodowej w Warszawie zadebiutowała partią Stelli w operze Chopin Giacomo Orefice (jeszcze w czasie studiów wokalnych w 1997). Brała także udział w spektaklach Teatru Narodowego w Warszawie: Noc listopadowa, Saragossa, Umowa, czyli łajdak ukarany. Od roku 1992 koncertuje na najważniejszych scenach (m. in.: Opera Narodowa w Warszawie, Warszawska Opera Kameralna, Filharmonia Narodowa, Studio Koncertowe Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego, Zamek Królewski w Warszawie) oraz festiwalach muzycznych (m. in.: Festiwal Mozartowski w Warszawie, Festiwal Claudia Monteverdiego, Festiwal Oper Barokowych, Festiwal Oper Staropolskich, Festiwal Polskich Oper Współczesnych, Festiwal Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim, Międzynarodowy Festiwal Chopin w Barwach Jesieni w Antoninie, Wieczory Wawelskie, Letni Festiwal Pieśni 14

15 Kompozytorów Polskich, Mazowsze w Koronie Staropolskie Wieczory w Zabytkach Architektury Mazowieckiej, Muzyka Polska w Zabytkach Warszawy, Festiwal Muzyki Sakralnej w Gdyni) w Polsce i poza jej granicami (m. in.: Japonia, Korea, Niemcy, Belgia, Hiszpania, Holandia, Liban, Francja, Rosja, Litwa, Węgry). Z zespołem Warszawskiej Opery Kameralnej p/d Władysława Kłosiewicza nagrała płyty: L Euridice Jacopo Peri oraz Cud mniemany czyli krakowiacy i górale Jana Stefaniego. Gościnnie wystąpiła na płycie Studio Buffo w musicalu Romeo i Julia Janusza Stokłosy oraz w projekcie Etnofonie Kurpiowskie. Tribute to Szymanowski and Skierkowski p. kier. Weroniki Grozdew-Kołacińskiej (nominacja do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej), w koncertowym nagraniu Miserere J. A. Hassego Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego p/d Andrzeja Borzyma, a także w koncertowym nagraniu Requiem J. Ruttera p/d Jana Miłosza Zarzyckiego (nominacja do nagrody Fryderyk). W swoim bogatym repertuarze wokalnym ma większość dzieł operowych i oratoryjnych W. A. Mozarta, oratoria, kantaty, msze i motety: J. S. Bacha, G. Haendela, G. B. Pergolesiego, A. Vivaldiego pieśni: P. Czajkowskiego, S. Rachmaninowa, F. Liszta, R. Shumanna, F. Schuberta, F. Chopina, S. Moniuszki, K. Szymanowskiego oraz dzieła kompozytorów współczesnych: R. Palestra, Z. Rudzińskiego, P. Łukaszewskiego, S. Moryto, J. Ruttera, A. Pärta. Śpiewała pod batutą takich dyrygentów jak: Enrico de Mori, Helmuth Rilling, Grzegorz Nowak, Antoni Wicherek, Władysław Kłosiewicz, Ruben Silva, Kai Bumann, Zbigniew Graca, Tadeusz Karolak, Jan Miłosz Zarzycki, Jacek Rogala, Andrzej Borzym, Przemysław Fiugajski, Paweł Kos Nowicki, Dariusz Waszak, Włodzimierz Porczyński, Jerzy Zimak, Tomasz Radziwonowicz, ks. Kazimierz Szymonik, ks. Jerzy Szrubak. Współpracowała z reżyserami: Kazimierz Dejmek, Jerzy Grzegorzewski, Jacques Lassalle, Ryszard Peryt, Michał Znaniecki, Jarosław Kilian, Małgorzata Dziewulska, Jitka Stokalska, Maciej Witkiewicz. Adam Strug śpiewak i instrumentalista, autor piosenek, kompozytor muzyki teatralnej i filmowej, scenarzysta filmów dokumentalnych. Pomysłodawca zespołu śpiewaczego Monodia Polska, praktykującego pieśni polskie przekazywane w tradycji ustnej. Lider muzycznej kompanii wykonującej jego autorskie piosenki. Małgorzata Szarlik-Woźniak gra na skrzypcach klasycznych i żłobionych (tradycyjnym polskim instrumencie ludowym), absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. Julii Jakimowicz-Jakowicz. Współpracuje z wieloma zespołami - od orkiestr po zespoły folkowe i awangardowe. Brała udział w nagraniu kilkunastu płyt, choćby Zimowej Opowieści z muzyką Mateusza Pospieszalskiego czy Etnofonii Kurpiowskich z pieśniami Karola Szymanowskiego. Współpracuje z Michałem Lorencem, Jackiem Kleyffem, Krzesimirem Dębskim. Współtworzy zespół DesOrient, który nagrywa muzykę Michała Lorenca, wykonuje ją na scenach sal koncertowych oraz zaangażowany jest w wiele projektów teatralno-filmowych. Od lat pracuje jako pedagog i muzykoterapeuta z małymi dziećmi. Ukończyła Akademię Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, szkolenia muzykoterapii w Instytucie Neurologii i Psychiatrii oraz Instytut Psychoterapii Krótkoterminowej w Krakowie. Aktywnie współdziała z organizacjami propagującymi rozwój dzieci poprzez muzykę, np. fundacją Muzyka jest dla wszystkich. Współtworzyła cykl koncertów dla melomaluszków Smykofonia. Szkoli nauczycieli jak wykorzystywać muzykę w pracy z dziećmi. 15

16 Michał Straszewski (ur. 1948, Warszawa). Jest zawodowym muzykiem, lecz nie traktuje swej działalności jako zawód. Jest to raczej filozofia życiowa harmonizowanie przy pomocy pięknych dźwięków i obrazów naszej chaotycznej rzeczywistości. 30 lat temu zainteresował się teorią i praktyką muzyki Odrodzenia, czego rezultatem jest wciąż pogłębiana wiedza na temat epoki, a także misja propagowania niedocenianej dziś muzyki tamtych czasów. Studia muzyczne w Poznaniu ukończył z wyróżnieniem jako skrzypek (1975) i podjął pracę pedagoga w warszawskich szkołach muzycznych. Przez wiele lat był członkiem Zespołu Instrumentów Dawnych Ars Nova (fidel, rebek, flety, cornamusy, cynk, śpiew), a w roku 1984 założył i prowadzi do dziś kameralny zespół wokalny Il Canto. Z tym zespołem odnosi do dziś największe sukcesy artystyczne nagrody na międzynarodowych konkursach chóralnych: II miejsce na konkursie Zespołów Kameralnych Tamperen Sävel (Tampere 1989); II miejsce w kategorii Zespołów Kameralnych na konkursie Chóralnym Guido d'arezzo (Arezzo 1989); I miejsce w kat. Zespołów Kameralnych oraz Grand Prix na konkursie Chóralnym w Gorizii (1990), który uchodzi za najbardziej prestiżowy wśród konkursów chóralnych, jako jedyny też dopuszcza uczestnictwo zawodowców. Zdobycie tej nagrody postawiło Il Canto w rzędzie najwybitniejszych zespołów wokalnych na świecie. Z zespołem Il Canto występował w Europie i USA, uczestniczył w prestiżowych festiwalach międzynarodowych z Schlezwig-Holstein Musik Festiwal i Vratislavia Cantans na czele. Nagrał 9 płyt CD z muzyką dawną, spośród nich dwie były nominowane do nagrody Fryderyk, a dwie inne tę nagrodę otrzymały (1997 Ars Nova/Il Canto Mikołaj Gomółka. Melodie na psałterz polski; 2011 Il Canto Bartłomiej Pękiel. Msze i motety). Zespół nadal koncertuje w Polsce, we wciąż poszerzanym repertuarze ma kilkaset utworów w tym kilka mszy, motety, Stabat Mater R. Padlewskiego, program kilkunastu aranżacji utworów F. Chopina, własne opracowania pieśni patriotycznych, kolęd i muzyki rozrywkowej. Michał Straszewski występuje też jako solista w repertuarze skrzypcowym śpiewa pieśni Schuberta, Chopina, Czajkowskiego, Moniuszki. W 2007 roku ukazała się jego płyta z romansami rosyjskimi. Do końca 2013 roku był etatowym pracownikiem Warszawskiej Opery Kameralnej (kierował m.in. Zespołem Muzyki Cerkiewnej Cappella Ortodoxa). Od 40 lat współpracuje z Estradą Kameralną Filharmonii Narodowej propagując muzykę dawną z zespołami Canor Anticus, Vox Humana, Cantus i Il Canto. Pobieżne szacunki określają liczbę wykonanych audycji na ponad 2,5 tysiąca. Doświadczenia nabyte w Zespole Il Canto pozwoliły mu z doskonałym skutkiem prowadzić chóry. W latach 90-tych prowadził Scholę w Instytucie Studiów nad Rodziną, przez kilka lat kształcił studentów UKSW w zakresie emisji głosu. W latach prowadził Chór Parafialny przy Warszawskiej parafii Ewangelicko-Augsburskiej św. Trójcy, w 2007 roku założył chór Patrium Carmen w Domu Kultury w Łomiankach. We wrześniu 2014 rozpoczął tworzenie chóru na Targówku. Zajmuje się również fotografią artystyczną, brał udział w zbiorowych i indywidualnych wystawach, często sam ozdabiając muzyką wernisaże. Ma na swoim koncie kilka nagród na międzynarodowych i krajowych konkursach fotograficznych. Chór Modo Maiorum powstał w 2005, jako chór ekumeniczny parafii Ewangelicko-Augsburskiej św. Trójcy w Warszawie. Założeniem programowym chóru jest wykonywanie dawnej wielogłosowości wokalnej, zgodnie z ówczesną praktyką wykonawczą. Chór ozdobił swym śpiewem wiele uroczystości religijnych Kościoła EA (m.in. wizyta Papieża Benedykta XVI, inauguracja Synodu, ingres Biskupa), uczestniczył w dorocznych diecezjalnych zjazdach chórów, trzykrotnie wykonywał Pasje a cappella Heinricha Schütza, śpiewał na otwarciu wystaw w Lutheraneum. Wysoki poziom chóru potwierdzają nagrody, zdobyte na ogólnopolskich 16

17 konkursach chóralnych w Barczewie Brązowy Dyplom, Zielonce Złoty Dyplom oraz trzecie miejsce na MFMC w Białymstoku. 17

18 PARTNERZY PROJEKTU Parafia Ewangelicko-Augsburska Świętej Trójcy w Warszawie Historia warszawskiego luteranizmu sięga czasów Reformacji, jednak Parafia została oficjalnie erygowana w 1775 roku, a kościół wzniesiony w latach wg projektu Szymona Bogumiła Zuga (także jednego z wielu Polaków z wyboru ). Przez wieki, członkowie zboru warszawskiego zapisywali piękne karty w historii stolicy i Polski, aktywnie uczestnicząc w życiu gospodarczym, naukowym, kulturalnym i społecznym. Wielu znanych luteran spoczywa na zabytkowym cmentarzu ewangelickim w Warszawie przy ul. Młynarskiej. Także współcześnie, Parafia Św. Trójcy nawiązuje do wielkich tradycji przodków przez działalność ewangelizacyjnomisyjną oraz szeroko zakrojoną aktywność kulturową i prospołeczną, do których zaliczają się również wysiłki ekumeniczne istotne również w skali krajowej. Liczy ona około 1800 wiernych modlących się co niedziela w kościele Świętej Trójcy, kościele w Warszawie-Włochach oraz Kaplicy Tabita w Konstancinie Jeziornie. Instytut Muzyki i Tańca Rok Kolberga Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Bogdan Zdrojewski, powierzył Instytutowi Muzyki i Tańca organizację Biura Obchodów, a dyrektora IMIT ustanowił Koordynatorem Obchodów Roku Kolberga. Minister ogłosił także specjalny program Kolberg 2014 Promesa, który ma za zadanie przygotować na cały rok jak największą liczbę przedsięwzięć artystycznych, naukowych, edukacyjnych, dokumentacyjnych oraz popularyzatorskich związanych z postacią i twórczością Oskara Kolberga oraz kulturą i sztuką tradycyjną. We współpracy z Instytutem im. Oskara Kolberga, Forum Muzyki Tradycyjnej, Polskim Towarzystwem Ludoznawczym, Muzeum Wsi Radomskiej, Polskim Radiem, Stowarzyszeniem Twórców Ludowych, Instytutem Sztuki PAN, Związkiem Kompozytorów Polskich, Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina, Narodowym Instytutem Audiowizualnym realizowany jest bogaty program działań koncertowych, edukacyjnych, promocyjnych i wydawniczych, do których należy m.in. uroczysta inauguracja Roku Kolberga w Przysusze i w Warszawie, stworzenie strony internetowej poświęconej folkloryście i uruchomienie interaktywnego przewodnika po Polsce Kolberga, digitalizacja i udostępnienie rękopisów Kolberga oraz wydanych tomów jego dzieł, renowacja nagrobku na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, powstanie Raportu o muzyce tradycyjnej i tańcu tradycyjnym oraz przygotowanie wystaw poświęconych Oskarowi Kolbergowi w kontekście historii i kultury XIX wieku. Organizatorom zależy jednak także na tym, aby Rok Kolberga nie skupiał się wyłącznie na kulturze ludowej, ale aby był to okres poznawania szeroko rozumianej tradycji w codziennej jej obecności, także w środowiskach miejskich. Bowiem bez poznania źródeł naszych obrzędów, zachowań i gestów nie zrozumiemy w pełni współczesnego świata. 18

19 Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej Projekt Polacy z wyboru Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej Zaczęło się od wystawy Polacy z wyboru. Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku pokazanej po raz pierwszy w Warszawie w 2010 roku w Domu Spotkań z Historią, a następnie prezentowanej w Berlinie i Dreźnie. Ogromne zainteresowanie ekspozycją sprawiło, że Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej postanowiła upowszechnić powstałe w trakcie jej tworzenia opracowania i zebrane materiały, a także dalej sukcesywnie je uzupełniać. W tym celu w 2012 roku ukazał się bogato ilustrowany polsko-niemiecki album, a od wiosny 2014 roku działa serwis internetowy polacyzwyboru.pl (w wersji niemieckiej polenausfreierwahl.de), który opowiada o losach ponad 25 rodów niemieckiego pochodzenia (m.in. Fukierów, Gebethnerów, Kolbergów, Minterów, Szlenkierów, Szuchów, Wedlów). Przedstawia ich wkład w rozwój przemysłu, nauki, kultury i życia społecznego Warszawy. Prezentuje proces stopniowej i dobrowolnej asymilacji rodzin, których członkowie zapisali także piękną kartę solidarności z polskimi aspiracjami narodowymi. W Warszawie - inaczej niż w innych miastach Polski - przybysze z Niemiec szybko wtapiali się w lokalną społeczność, stając się Polakami z wyboru. Projekt powstał przy czynnej współpracy potomków rodzin, którzy nadal mieszkają w Warszawie. W serwisie internetowym znajdują się m.in.: tematyczne trasy spacerowe po Warszawie, multimedialny quiz, informacje o rodach, wyszukiwarka biogramów, wirtualna galeria, wywiady w formie wideo. Stronie towarzyszy fanpage na Facebooku, odnotowujący aktualne wydarzenia i informacje związane z Polakami z wyboru. Serwis internetowy obejrzeć można na komputerach osobistych oraz urządzeniach mobilnych. Oprócz wystawy mobilnej, albumu i serwisu polacyzwyboru.pl, w ramach projektu powstaje również pakiet edukacyjny dla młodzieży gimnazjalnej. FWPN liczy na współpracę i zaangażowanie przedstawicieli kolejnych warszawskich rodzin niemieckiego pochodzenia, a także historyków zajmujących się tą tematyką, w zakresie uzupełniania zasobów serwisu o dalsze rody i postaci. Zapraszamy do kontaktu i odwiedzenia strony Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej wspiera relacje między Polakami i Niemcami. Przez ponad 20 lat istnienia FWPN dofinansowała prawie 15 tysięcy wspólnych projektów i współtworzyła tym samym podstawy zasad porozumienia polsko-niemieckiego. Głównym zadaniem Fundacji jest wspieranie wartościowych inicjatyw polsko-niemieckich, m.in. projektów o charakterze edukacyjnym, społecznym i gospodarczym. Fundacja organizuje również debaty, podróże studyjne, programy stypendialne, wydaje publikacje. FWPN pragnie inspirująco oddziaływać na relacje polsko-niemieckie. Więcej informacji na stronie 19