Sadhaka i uczony. Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony z. okazji święta Guru Purnima 27 lipca 1980 r. w Prasanthi.

Transkrypt

1 Sadhaka i uczony Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony z okazji święta Guru Purnima 27 lipca 1980 r. w Prasanthi Nilajam Każda żywa istota musi osiągnąć spełnienie. Takie jest jej przeznaczenie niezależnie od tego, jak ciężka i długa jest jej podróż do celu. Kiedy i w jaki sposób to osiągnie, określają skutki jej działań z wielu poprzednich żywotów. Skutki te nie są uwarunkowane wyłącznie jej czynami, lecz w większym stopniu przez kierujące nią pobudki. Obecna sytuacja każdego człowieka jest wynikiem jego działań i pobudek z przeszłości. Dzisiejsze czyny i motywy kształtują jego przyszłość. Każdy sam buduje swoje szczęście lub nieszczęście. Jednak czy możemy stwierdzić, że inni są nieprzydatni w tej podróży, że nie trzeba i nie należy szukać u nich pomocy? Aby osiągnąć spełnienie w sferze duchowej, bardzo potrzebne jest wsparcie tych, którzy pokonali tę ścieżkę. Wskazówki można przekazywać jedynie z serca do serca. Można tego dokonać tylko wówczas, gdy między poszukiwaczem duchowym a świętym powstanie bliska więź. Teksty i objaśnienia, przewodniki i mapy rodzą wyłącznie wątpliwości, spory i dyskusje. Rozumowanie może rozwinąć jedynie umiejętności i inteligencję. Lecz w sferze duchowej liczy się doświadczenie zdobyte dzięki intuicji. Aby osiągnąć oświecenie dzięki intuicji, trzeba przeniknąć i zniszczyć warstwy egoizmu i jego szkodliwe skutki. W tym przedsięwzięciu bardzo pomocny będzie guru. Moc musi płynąć ze zbiornika do drugiego zbiornika. Tylko ten, kto osiągnął cel, może poprowadzić doń

2 pielgrzyma. Bez niego aspirant może wyłącznie błąkać się po bezdrożach. Niektórzy guru wtajemniczają uczniów w mantry (mistyczne formuły) i zalecają ich powtarzanie. Jednak nie podkreślają oni znaczenia wrodzonej boskiej istoty ucznia, której nie powinni lekceważyć nawet przez chwilę, ani nie kładą nacisku na moralne odrodzenie, które jest niezbędne do oczyszczenia jego wewnętrznych zdolności. Bóg jest obecny w najmniejszym oraz w największym Guru, który przekazuje mantrę to diksza-guru (nauczyciel przekazujący inicjację). Guru, który zmienia charakter, to śiksza-guru (nauczyciel-przewodnik). Właśnie takiego guru wysławiają z wielką czcią na tysiące sposobów święte teksty. Taki guru usuwa wady w postrzeganiu i niszczy ciemność niewiedzy. Ukazuje człowiekowi atmę i prowadzi go do wyzwolenia. Święto Guru Purnima poświęcone jest takim właśnie guru. Purnima (dzień pełni księżyca) to wyraz czci dla urzeczywistnienia, które jest celem wszelkiego życia. Mamy wedyjski aksjomat: To jest pełnią i tamto jest pełnią. Kiedy z pełni zostanie wzięta pełnia, to, co pozostaje, jest nadal pełnią. Dotyczy to pełni cechy (guny), a nie ilości. Paczka słodyczy jest równie słodka, jak jeden wzięty z niej cukierek. Kropla wody morskiej smakuje tak samo, jak cały ocean. Bóg jest obecny w tej pełni, w atomie oraz we wszechświecie. Jest sat-ćit-anandą (istnieniemświadomością-błogością) znajdującą się w najmniejszym jak i w największym. Obie są pełne Boga. Nie może być częściowo w jednej, a w pełni w drugiej. Bóg jest niepodzielny. Święto Guru Purnima jest poświęcone składaniu dziękczynienia guru, ponieważ księżyc (bóstwo kierujące umysłem) jest dzisiaj pełny, czysty, spokojny i jasny! Nie ma on skazy ani szarości, która przyćmiewa jego blask. Podobnie guru jest dziś przedstawiany i wysławiany jako nieskalany, jasny i kochający. Jest pełen oddania oraz poczucia poddania się Bogu. Jest wyrozumiały i prawdziwie spokojny. 2

3 Jest żywym przykładem i ucieleśnieniem cnót, które chciałby, abyśmy w sobie rozwijali. Bóg mieszkający w sercu człowieka to guru wszystkich guru Studiowanie tekstów może wyeliminować niektóre błędne poglądy i przyczynić się do pewnych właściwych decyzji, nie jest jednak w stanie obdarzyć właściwym postrzeganiem rzeczywistości. Medytacja to klucz do skarbu atmy, prawdziwego bogactwa człowieka. Człowiek może poczynić postępy w medytacji i dostąpić zwycięstwa tylko wtedy, gdy zdobędzie miłość wielkich dusz i gdy będzie przestrzegał ich wskazówek. W rzeczywistości, Bóg mieszkający we wnętrzu człowieka to guru wszystkich guru. Jego łaska może sprawić, że ślepcy odzyskają wzrok, ułomni zaczną chodzić, a niemi przemówią. Może zniszczyć grzechy z przeszłości oraz położyć fundamenty spokoju i radości samym dotykiem. Człowiek może wielbić, oddawać cześć, a nawet zobaczyć czy opisać Boga jedynie w ludzkiej postaci. Dopóki trwa w świadomości, że jest człowiekiem, dopóty nie może uwolnić się od tej potrzeby. W jaki sposób może wyjść poza swoje ograniczenia? Może postrzegać Boga wyłącznie jako człowieka z nadludzką mocą, mądrością, miłością i współczuciem. Nigdy nie może jednak opisać ani określić Boga bezforemnego, pozbawionego atrybutów i cech. Człowiek może modlić się, wielbić, oddawać cześć lub odczuwać obecność Boga tylko dzięki Jego ludzkiej postaci i ludzkim cechom. Człowiek potrzebuje ludzkiej postaci Boga. Ciasne umysły pozbawione wiary, mogą utrzymywać, że Bóg nie może pojawić się na ziemi jako człowiek, ale w rzeczywistości człowiek potrafi Go rozpoznać jedynie wtedy, gdy posiada On ludzką postać. Fakt ten wyjaśnia stwierdzenie znalezione w świętych księgach: Dajwam manusza rupena Bóg przejawia się w ludzkiej formie. 3

4 Ostatecznym rezultatem doświadczenia duchowego jest samopoznanie. Nie oznacza to poznania swoich zdolności i umiejętności, potrzeb i pragnień, zalet i wad. Jest to wiedza o tym, kim i czym tak naprawdę jest człowiek. Śankaraczarja zawarł tę wiedzę w trzech wersach: Brahma satjam Bóg jest prawdą, Dżagat mitja Wszechświat to złudzenie, Dżiwa brahmajwa na para Człowiek jest nikim innym, jak tylko Brahmą, Bogiem. Każde stawanie się ma swoje źródło w istnieniu. Istnienie jest Bogiem. Bóg i człowiek są tym samym. Zatem człowieczeństwo jest święte. Nie jest nikczemne ani podłe. Posiada boski status, choć jest on przesłonięty i skażony. Wjasa pomógł ludzkości osiągnąć spokój Aby wiara głęboko zapuściła korzenie w naszych umysłach i byśmy mocno w niej trwali, potrzebny jest guru. Wjasa to pierwszy guru, który wytyczył drogę i cel. Dlatego jest on związany z dniem Purnima. Wjasa to człowiek, który szczegółowo wyjaśniał i szerzył wiedzę o prawdzie, innymi słowy, o wszechprzenikającej, odwiecznej energii. Wjasa napisał Mahabharatę, osiemnaście puran i Bhagawatę, pomógł ludziom osiągnąć spokój i szczęście oraz uczył owocnego oddawania czci Bogu. Wjasa opowiadał również historie o inkarnacjach Boga w ludzkiej postaci. Trzy guny sattwa, radżas i tamas (czystość, naddmierna aktywność i ignorancja) podzieliły wszystkie istoty na boskie, ludzkie i demoniczne. Ludzie są inteligentni, dociekliwi, pełni wspaniałości, a jednocześnie wypełnieni trwogą oraz przyjmujący pobożną postawę. To jedyne istoty, które pragną poznać siebie i zwieńczyć te starania sukcesem. Istnieje pewna legenda o prawdzie. Do Iśwary przyszli bogowie i prosili go, aby trzymał wiedzę o prawdzie z dala od ludzi i demonów, ponieważ mogłaby sprawić, że staną się nieokiełznani. Dlatego została ukryta na niedostępnych 4

5 szczytach akaszy (nieba). Demony straciły zainteresowanie tego rodzaju wiedzą, lecz ludzie cierpieli katusze z powodu jej braku. Zatem Iśwara ukrył ją w oceanie i w końcu, gdy ludzkie pragnienie stało się nieodparte, zasiał tę wiedzę w sercu każdego człowieka. Lecz nawet tam nie była ona łatwo dostępna dla człowieka. Aby człowiek dostąpił wizji obecnej w jego wnętrzu atmy, musi przeniknąć przez złe tendencje pięciu żywiołów, które stanowią ciało gęste, powłoki ciała subtelnego oraz ciało przyczynowe. Uczony jest skażony przez ego Aby doświadczyć wizji Boga człowiek powinien stać się panem swoich zmysłów i pozostałych zdolności umysłu, ponieważ tylko on może zyskać dostęp do skrzyni ze skarbem. Nie powinien być służącym zmysłów oraz kaprysów, upodobań, emocji i namiętności. Służący może dostać się tylko do tanich i nietrwałych, starych rzeczy znajdujących się w domu. Oczy zaślepione i zamglone egoizmem, chciwością i zazdrością nie mogą ujrzeć skrzyni ze skarbem. Guru Purnima to dzień, w którym dzięki sadhanie, dyscyplinie duchowej podejmujecie decyzję, aby zostać panami swoich zmysłów i umysłu, emocji i namiętności, myśli i uczuć. Ego będzie wam przeszkadzało nawet podczas dhjany, medytacji. Siostra Niwedita prosiła o radę swamiego Wiwekanandę w sprawie osiągnięcia skupienia na jednym w czasie medytacji. Wiwekananda powiedział jej: Nie pozwól, aby między tobą a Bogiem stanęła Margaret Noble ; takie było jej prawdziwe imię i nazwisko. Niwedita znaczy ofiarowanie. Wiwekananda wyjaśnił: Zatem ofiaruj się w pełni Bogu. Takie całkowite oddanie nie może wypływać z uczoności. Uczony jest skażony przez ego, cieszy się wyrażając sprzeczne argumenty, wywołuje wątpliwości i zakłóca wiarę. Łączy to, co świeckie i doczesne, z tym, co duchowe i istniejące poza tym światem. Oddaje cześć Bogu, 5

6 aby czerpać korzyści materialne. Lecz do Boga należy wznosić modlitwy w intencji rozwoju duchowego. Dlatego niezwłocznie i z entuzjazmem zaangażujcie się w sadhanę. Pielęgnujcie w sobie cnoty, uwolnijcie się od złych nawyków, myśli, słów i czynów. Wzrastajcie w miłości i pozdrawiajcie naturę z miłością. Taka jest droga do anandy. Takie jest przesłanie na to Guru Purnima. Człowieka kształtuje lub niszczy towarzystwo, z którym przestaje. Niegodziwiec, który dołączy do dobrego towarzystwa, potrafi szybko pozbyć się swoich złych cech, by odtąd promieniować dobrocią. Prawy człowiek, który wpadł w złe towarzystwo, ulega jego niewidocznym wpływom i schodzi na złą drogę. Mniejszość zostaje zdominowana przez większość. Śri Sathya Sai tłum. Dawid Kozioł red. Iwona Piotrowska Źródło: ; Sathya Sai Speaks, vol. 14, 52/1980 (is) 6