Równoległości Abrahama

Transkrypt

1 Równoległości Abrahama Streszczenie wykładu: w odpowiedzi na pytanie "po czym poznam" Bóg daje Abrahamowi proroczy znak, który jest jednocześnie proroctwem chronologicznym, wypełniającym się w latach w konkretnych wydarzeniach związanych m.in. z narodzeniem ruchu adwentystycznego (1840), wybuchem I wojny światowej ( ), II wojną światową ( ), prześladowaniem Izraela (1940) oraz początkiem wielkiego ucisku (2015). Spis treści Zawarcie Przymierza Abrahamowego (2046 r. p.n.e.) - powrót łaski do cielesnego Izraela (1915 r. n.e.)... 2 Narodziny Abrahama (2121 r. p.n.e.) - narodzenie pierwszego współczesnego ruchu oczekiwania na powrót Chrystusa (1840 r. n.e.)... 3 Nazizm i prześladowanie Żydów ( )... 4 Zakończenie zgromadzania królewskiego kapłaństwa... 5 Ślub Izaaka i Rebeki oraz narodziny Ezawa i Jakuba... 7 Śmierć Abrahama początek Królestwa w wielkim ucisku... 9 Wydarzenia początku ucisku Abraham należy z pewnością do najważniejszych postaci opisanych w Biblii. Bóg zawarł z nim przymierze, które jest bazą dla wypełnienia wszystkich kolejnych zarysów Boskiego planu zbawienia, zarówno w aspekcie dotyczącym potomstwa ziemskiego - Izraela według ciała - jak i potomstwa duchowego (duchowego Izraela), dla którego Abraham jest 'ojcem wiary' (Rdz. 22:17,18; Rzym. 4:11; Gal. 6:16). Jedną z obietnic danych Abrahamowi w przymierzu jest obietnica dziedzictwa w ziemi "od rzeki egipskiej aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat" (Rdz. 15:6,18 NW). Abraham spędził 100 lat swojego życia, obchodząc tę ziemię ze swoim dobytkiem, ale mamy w Biblii informację, że nigdy za życia nie stał się jej właścicielem (Dzieje 7:4,5). Wręcz przeciwnie, "przebywał jako przybysz w ziemi obietnicy jak w cudzej ziemi i mieszkał w namiotach" (Hbr. 11:9 NW). Stąd oczywiste staje się pytanie, które Abraham zadaje Bogu w Rdz. 15:8 - "po czym poznam, że ją posiądę?" (NW). Innymi słowy, skąd będę wiedział, że nadchodzi ten właściwy czas, kiedy stanę się jej właścicielem? To pytanie było ważne nie tylko dla Abrahama, ale jest także ważne dla wierzących dzisiaj. Abraham umarł w wieku 175 lat, nie dostąpiwszy spełnienia obietnicy - do końca "przebywał jako przybysz w ziemi obietnicy jak w cudzej ziemi". Ale obietnica Boga musi się wypełnić, a kiedy się wypełni, Abraham obejmie swoją część w pełne posiadanie. Istotne dla nas jest jednak to, że warunkiem jej wypełnienia jest zmartwychwstanie. Zatem znak, który Bóg daje 1

2 Abrahamowi, jest nie tylko znakiem zbliżającego się czasu, kiedy Abraham obejmie obiecaną ziemię w posiadanie, ale jest jednocześnie znakiem nadchodzącej 'restytucji wszystkich rzeczy', zmartwychwstania i powrotu Chrystusa (Dzieje 3:19-21). Dlatego warto przyjrzeć się bliżej tej odpowiedzi, którą Bóg dał Abrahamowi w Rdz. 15:7-11, ponieważ w ten sposób także i my będziemy wiedzieć, jak blisko wypełnienia Bożych obietnic jesteśmy. Boża odpowiedź dana Abrahamowi jest w swojej istocie proroctwem czasowym. Bóg nakazuje Abrahamowi złożenie ofiary z jałówki, kozy i barana - każde zwierzę w wieku 3 lat - oraz dwóch rocznych ptaków (Rdz. 15:9). W sumie daje to długość 11 lat ( ). Ponieważ długość miesiąca według rachuby Biblijnej wynosi 30 dni, cały okres 11 lat ma długość 3960 dni (11 x 12 miesięcy x 30 dni; por. Rdz. 7:11,24, 8:4). Jeśli zastosujemy Biblijną zasadę "dzień za rok", otrzymujemy długość 3960 lat (por. Lb. 14:34; Ez. 4:6). Z proroczego punktu widzenia można się zatem spodziewać, że po upływie wspomnianego okresu 3960 lat miało wydarzyć się coś istotnego, co byłoby znakiem wskazującym na rychłe wypełnienie Bożych obietnic zawartych w przymierzu. Zawarcie Przymierza Abrahamowego (2046 r. p.n.e.) - powrót łaski do cielesnego Izraela (1915 r. n.e.) Najbardziej naturalnym wydarzeniem, od którego należałoby odliczyć 3960 lat, jest w tym kontekście data zawarcia przymierza. Chronologia Biblijna pozwala określić ją precyzyjnie jako przypadającą na rok 2046 p.n.e. (zobacz wykład Biblijny pt. "Chronologia Biblijna"). Jeśli zatem odliczymy 3960 lat od roku 2046 p.n.e. (pamiętając, że nie było roku zerowego), lądujemy w roku Ktoś mógłby w tym miejscu powiedzieć: pudło - nic szczególnego się w 1915 roku nie wydarzyło. Z proroczego punktu widzenia wydarzyło się jednak bardzo wiele. Doniosłość tego czasu uświadomimy sobie, jeśli zauważymy, że w 1914 roku dobiegły końca Biblijne "czasy pogan". Zgodnie ze słowami Pana Jezusa, Jerozolima - symbol niepodległej państwowości Izraela - miała być deptana, aż się dopełnią "czasy pogan", o których wiemy na podstawie proroctwa z księgi Kapłańskiej, że miały trwać 2520 lat. Czas deptania państwowości Izraela rozpoczął się w 607 r. p.n.e. najazdem wojsk babilońskich i uprowadzeniem Izraela do niewoli. Choć naród ten odzyskał namiastkę państwowości pod panowaniem Rzymu, o samostanowieniu nie mogło być mowy. Proroczy okres 2520 lat jeszcze wówczas się nie wypełnił, a miał się wypełnić znacznie później - w 1914 roku. Oczywiście, niepodległe państwo Izrael jeszcze wówczas nie powstało, ale rozpoczęła się wojna, która doprowadziła do wyzwolenia ziemi Izraela z rąk Turków, i w dalszej konsekwencji do odrodzenia niepodległego państwa w 1948 roku. Wypełniła się także w ten sposób prorocza równoległość 34 lat. Tak jak w I wieku państwowość Izraela zostaje zniszczona przez Rzymian 34 lata po utracie szczególnej łaski Bożej, w XX wieku Izrael odzyskuje suwerenne państwo po 34 latach od usunięcia niełaski (tj. zakończenia 'czasów pogan') w 1914 roku (zobacz komentarz Biblijny do Łk. 21:20-24). Zatem 1914 rok jest ostatnim rokiem niełaski dla Izraela, a natychmiast w następnym roku 1915 przypada 2

3 równoległość zawarcia Przymierza Abrahamowego, które było przymierzem łaski dla cielesnego potomstwa Abrahama. Jest rzeczą niemożliwą do przyjęcia, aby był to zwyczajny przypadek. Dwa zupełnie różne proroctwa o zupełnie różnych interwałach czasowych (2520 lat i 3960 lat) prowadzą w to samo miejsce. Proroctwo o 'czasach pogan' pokazuje koniec czasu karania Izraela w 1914 roku, podczas gdy równoległość Abrahama stanowi potwierdzenie Boskiej obietnicy błogosławienia potomstwa Abrahama (Izraela) przypadające rok później, w roku Wraz z wybuchem I wojny światowej kończy się zatem czas niełaski dla Izraela, a rozpoczyna się czas błogosławienia tego narodu przez Boga jako narodu wybranego będącego potomstwem Abrahama. Ponadto, jeśli powrócimy do pytania Abrahama "po czym poznam", zobaczymy, że powrót łaski do Izraela - koniec 'czasów pogan' i przywrócenie temu narodowi suwerennej państwowości - miał być znakiem świadczącym o bliskości wypełnienia obietnic przymierza. Dzisiaj mamy niepodległe państwo Izrael istniejące od ponad 60 lat. Możemy być zatem upewnieni, że zmartwychwstanie wiernego Abrahama, a z nim całej ludzkości, jest bliżej niż kiedykolwiek przedtem. Narodziny Abrahama (2121 r. p.n.e.) - narodzenie pierwszego współczesnego ruchu oczekiwania na powrót Chrystusa (1840 r. n.e.) Pytanie, które pojawia się po zbadaniu równoległości zawarcia Przymierza Abrahamowego, brzmi: czy to jest jedyna równoległość, czy są też inne? Jest to pytanie o tyle uzasadnione, że w księdze Rodzaju znajdujemy daty kilku wydarzeń związanych z życiem Abrahama: 2121 r. p.n.e. - narodzenie Abrahama 2035 r. p.n.e. - narodzenie Ismaela 2022 r. p.n.e. - obrzezanie 2021 r. p.n.e. - narodzenie Izaaka 2016 r. p.n.e. - wyrzucenie Ismaela 1984 r. p.n.e. - śmierć Sary 1981 r. p.n.e. - ślub Izaaka i Rebeki 1961 r. p.n.e. - narodzenie Ezawa i Jakuba 1946 r. p.n.e. - śmierć Abrahama Jeśli data zawarcia przymierza okazuje się mieć znaczenie prorocze, pozostałe wydarzenia także mogą je mieć. Dalsze rozważenie równoległości Abrahama pokaże, że rzeczywiście tak jest, poczynając od daty narodzenia Abrahama w 2121 r. p.n.e. Równoległość tego wydarzenia przypada na rok Jest to data rozwijającego się ruchu Millera - ruchu oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa. William Miller był amerykańskim kaznodzieją działającym w pierwszej połowie XIX wieku w Stanach Zjednoczonych. Jego szczególnym zainteresowaniem był czas powrotu Chrystusa, który utożsamiał z czasem oczyszczenia świątyni, o którym uczy prorok Daniel w Dn. 8:14. Miller doszedł do wniosku, że czas powrotu Chrystusa jest rzeczywiście bliski. Już w

4 roku był przekonany, że stanie się to około roku Reakcja jego otoczenia na tę nowinę początkowo daleka była od entuzjastycznej. Sam Miller też nie od razu zaangażował się w jakiekolwiek szersze jej ogłaszanie. Zmiana nadeszła w 1840 roku wraz z uruchomieniem publikacji periodyku "Znaki czasów" ("Signs of the Times"). Dzięki temu niewielki naówczas ruch oczekiwania na powrót Chrystusa w krótkim czasie stał się ruchem masowym. O zmianie, jaką przyniosły "Znaki czasów", może świadczyć chociażby fakt, że w ciągu nieco ponad trzech lat (od marca 1840 roku do maja 1843 roku) rozpowszechniono ok. 5 milionów kopii tej i innych publikacji związanych z tematem ponownego przyjścia Pana. Z punktu widzenia oczekiwania na powrót Chrystusa, ruch Millera był wydarzeniem bezprecedensowym. Był to pierwszy współczesny ruch religijny o tak dużym zasięgu związany z oczekiwaniem na powtórne przyjście Pana. Choć spodziewanie Millera się nie zmaterializowało, jego poglądy miały duży wpływ na doktrynę późniejszych adwentystów czy badaczy Pisma świętego. W jakimś sensie zatem Miller zapoczątkował proces aktywnego oczekiwania na powrót Chrystusa, który w żadnym istotnym sensie nie był wcześniej obecny wśród chrześcijan. Co jest istotne w kontekście równoległości Abrahama, choć Miller podejmował działania szerszego ogłaszania powrotu Pana już od początków lat trzydziestych, bardziej masowy odzew na to orędzie nadszedł wraz z rokiem rokiem odpowiadającym w równoległości 3960 lat dacie narodzin Abrahama. Związek narodzin Abrahama z narodzinami oczekiwania na powrót Chrystusa uświadomimy sobie, pamiętając, że Abraham nazwany jest w Biblii 'ojcem wiary' (Rzym. 4:11) - wiary związanej z oczekiwaniem. W Hbr. 11:10 czytamy, że Abraham "Oczekiwał bowiem miasta mającego rzeczywiste fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg" (NW). Wiedział, że spełnienie Bożej obietnicy związane było z budową "miasta mającego rzeczywiste fundamenty", którym jest 'Jerozolima górna', niebiańska faza Królestwa Mesjasza (Gal. 4:26). Narodzenie się Abrahama odpowiada więc narodzeniu się wśród wierzących oczekiwania na wystawienie przez Boga owego miasta w powtórnym przyjściu Chrystusa i objęciu przezeń władzy Królestwa. Narodziny tego oczekiwania rzeczywiście możemy określić jako przypadające w równoległości na 1840 rok lat po narodzinach 'ojca wiary'. Nazizm i prześladowanie Żydów ( ) Kolejne zaznaczone w równoległości wydarzenia dotyczą już nie tylko samego Abrahama, ale w dużej mierze także jego synów: Izaaka i Ismaela. Zanim zobaczymy, do jakich współczesnych wydarzeń prowadzą nas równoległe wydarzenia z lat p.n.e., warto wspomnieć kilka słów o tym jak wyglądały stosunki dwóch braci. Bóg obiecał Abrahamowi potomka, ale ten przez długi czas nie mógł się go doczekać. Sara się zestarzała i nie było widoków na to, aby mogła jeszcze mieć dzieci, w związku z czym oddała Abrahamowi swoją niewolnicę Hagar (Rdz. 16:1,2, 17:17). Hagar miała więc perspektywy na to, aby jej syn Ismael stał się dziedzicem Abrahama. Sytuacja zmieniła się jednak, kiedy Ismael miał 14 lat, w tym bowiem czasie urodził się Izaak, syn Sary i Abrahama, odbierając tym samym Ismaelowi status jedynego dziedzica dóbr Abrahama (Rdz. 16:16, 21:5). Było to przyczyną powstania w Ismaelu wrogości wobec swego brata, 4

5 która osiągnęła punkt kulminacyjny podczas świętowania piątych urodzin Izaaka, kiedy to "Sara dostrzegała, że syn Egipcjanki Hagar, którego ona urodziła Abrahamowi, stroi sobie żarty" (Rdz. 21:9). Sara zażądała wówczas od swego męża wypędzenia Hagar i Ismaela, co też Abraham uczynił (Rdz. 21:10-14). Powyższa historia znajduje swoje dokładne odzwierciedlenie w równoległości 3960 lat. I tak narodzenie Ismaela w 2035 r. p.n.e. wypada w roku 1926, kiedy to została opublikowana druga część "Mein kampf" Adolfa Hitlera. W ten sposób, wzorem narodzin Ismaela, narodziła się ideologia walki z pozafiguralnym Izaakiem - narodem żydowskim. Równoległość obrzezki - 'zrzucenia ciała' - przypada w roku 1939, czyli w roku wybuchu II wojny światowej (por. Kol. 2:11). To wydarzenie rzeczywiście było zapowiedzią 'zrzucenia ciała' przez miliony Żydów, którzy zginęli w czasie wojny. Narodziny Izaaka, przypadające w równoległości na rok 1940, nie podlegają być może tak bezpośredniemu przełożeniu, ponieważ naród izraelski fizycznie się w tym roku nie narodził, chociaż w sensie duchowym przeżycie Holokaustu było niewątpliwie dla świadomości narodowej Żydów punktem zwrotnym. Narodziny to jednak nie tylko pojawienie się nowego członka rodziny, ale także ból temu towarzyszący (por. Rdz. 3:16). Równoległość narodzin Izaaka pokazuje, że naród ten, aby ponownie odrodzić się po wojnie jako niepodległy byt, musiał przez ten ból narodzin przejść. Data 1940 roku wydaje się o tyle celna, że właśnie wówczas władze hitlerowskie, zakończywszy etap błyskawicznego podboju dużej części Europy, mogły zająć się szczególnie ciemiężeniem Żydów. Warto przy tym w kontekście 1940 roku wspomnieć o jeszcze jednej ciekawej równoległości Biblijnej: kiedy w Izraelu rodzi się męski potomek, w ósmym dniu po narodzeniu zostaje obrzezany, otrzymując zewnętrzny znak swojej przynależności do tego narodu. W ósmym roku przypadającym po roku 1940 Izrael otrzymuje taki zewnętrzny znak swojej narodowej egzystencji i staje się niepodległym państwem. Wydaje się, że narodzenie Izaaka znajdzie w przyszłości swoje drugie wypełnienie. W pierwszym wypełnieniu, przypadającym na rok 1940, elementem pierwszoplanowym jest ból towarzyszący narodzinom, podczas gdy w drugim wypełnieniu, które należy ciągle do przyszłości, elementem pierwszoplanowym będzie sam fakt narodzin, kiedy to skruszony Izrael, pobity w czasie "ucisku Jakuba", zwróci się ku Bogu, doświadczając w swojej pokucie i nawróceniu nowego zrodzenia z ducha (Jn. 3:3-8). W większym szczególe będzie o tym mowa w dalszej części wykładu. W równoległościach związanych z ciemiężeniem Izaaka przez Ismaela pozostaje jeszcze jedno wydarzenie, tj. wypędzenie Ismaela. Miało to miejsce w 2016 r. p.n.e lat później trafiamy na rok klęska nazizmu i koniec II wojny światowej. Zakończenie zgromadzania królewskiego kapłaństwa Kolejna grupa wydarzeń związanych z życiem Abrahama, których czas został precyzyjnie oznaczony w Piśmie św., to śmierć Sary (1984 r. p.n.e.), ślub Izaaka i Rebeki (1981 r. p.n.e.) oraz narodzenie Ezawa i Jakuba (1961 r. p.n.e.). W równoległości 3960 lat wydarzenia te przypadają odpowiednio na lata 1977, 1980 oraz Daty te budzą wśród badaczy tematu 5

6 najwięcej kontrowersji, ponieważ w przeciwieństwie do poprzednio omówionych równoległości, które wypełniły się w sposób fizyczny i widzialny gołym okiem, równoległości wskazujące na lata 1977, 1980 oraz 2000 najwyraźniej nie przyniosły żadnych widzialnych zdarzeń. Zatem w ich interpretacji możemy jedynie mieć nadzieję w Bogu, że wskaże nam przez swego ducha właściwe pozafiguralne znaczenie postaci, które w figurze obrazowały te przyszłe wydarzenia. Kogo zatem (lub co) reprezentowała Sara, której śmierć przypada w pozafigurze na rok 1977? Apostoł Paweł naucza w Gal. 4:21-31, że Sara i Hagar reprezentują Boskie przymierza. Hagar reprezentuje Przymierze Zakonu rozwijające Izrael cielesny, Sara - Przymierze Nowe rozwijające Izrael duchowy. Izraelem duchowym są ci, którzy są z ducha - tj. zostali wybrani i poświęceni w chrzcie duchem (por. Gal. 6:16). Na Izrael duchowy składają się "naczynia złote" i "naczynia srebrne", tj. ci, którzy uzyskają stanowiska współkrólów i współkapłanów z Jezusem Chrystusem w chwale Boskiej natury (symbol złota) oraz ci, którzy będą stanowić 'wielką kompanię' ich współbraci w niższej naturze duchowej (symbol srebra; 2 Tm. 2:20; 1 Pt. 2:9; Obj. 7:9,10,13-17). Pozafiguralna Sara - Nowe Przymierze - jest zatem matką pozafiguralnego Izaaka, którym jest Izrael duchowy w najszerszym znaczeniu, tzn. obejmującym także wielką kompanię. Ponieważ jednak Izaak jest dziedzicem dóbr Abrahama, w pozafigurze obrazuje on przede wszystkim Jezusa Chrystusa jako głównego potomka, a następnie także królewskie kapłaństwo tych, którzy będą z nim współrządzić w jego Królestwie (Gal. 3:16,29). To jest istotna informacja, ponieważ wiemy, że zgromadzanie królewskiego kapłaństwa ma zostać ukończone przed czasem ucisku, w przeciwieństwie do zgromadzania wielkiej kompanii, której członkowie mają tego ucisku doświadczyć jeszcze tutaj na ziemi (zob. 7 rdz. Obj, Mt. 24:36-44). To zdaje się sugerować, że śmierć Sary pokazana w równoległości nie oznacza zakończenia funkcjonowania Nowego Przymierza jako takiego (które musi działać aż do skompletowania Ciała Chrystusowego w tysiącletnim Królestwie), ale oznacza zakończenie pewnego zarysu Nowego Przymierza - zarysu dotyczącego zgromadzania królewskiego kapłaństwa. W równoległości śmierć Sary przypada na 1977 rok i wtedy właśnie - jeśli powyższa linia argumentu jest prawdziwa - został pozyskany ostatni członek królewskiego kapłaństwa. Ale trzeba wyraźnie podkreślić: pozafiguralna śmierć Sary nie oznacza końca powołania do Ciała Chrystusowego, które nie zostanie wypełnione, aż ostatni potomek Adama nie otrzyma zrodzenia z ducha w Królestwie. Oznacza to natomiast, że osoby nawracające się do Chrystusa po 1977 roku nie mają już nadziei uzyskania nagrody nieśmiertelności w chwale jako współkrólowie z Jezusem Chrystusem, ale mają nadzieję otrzymania nagrody w niebie jako członkowie wielkiej kompanii w niższej naturze duchowej. Oczywiście, nikt nie był naocznym świadkiem pozafigury śmierci Sary, w związku z czym trudno mówić o empirycznym wypełnieniu się tego zarysu równoległości w jakimkolwiek sensie. Przyjęcie powyższej interpretacji nie jest kwestią widzenia, ale kwestią wiary i nadziei, że Bóg przez swego ducha objawia nam prawdę o swoim planie. Mając tę wiarę i nadzieję, przyjrzyjmy się zatem kolejnym elementom równoległości, którymi są: 6

7 Ślub Izaaka i Rebeki oraz narodziny Ezawa i Jakuba W przypadku równoległości ślubu Izaaka i Rebeki, podobnie jak w przypadku równoległości śmierci Sary, nie mówimy o wypełnieniu dostrzegalnym ludzkim wzrokiem. W poprzednim śródtytule powiedzieliśmy, że Sara reprezentuje Nowe Przymierze, natomiast jej syn Izaak wskazuje na dziedziców Królestwa Bożego, którzy swoje dziedzictwo otrzymują na mocy Nowego Przymierza: w najwęższym znaczeniu typ Izaaka odnosi się wyłącznie do Jezusa Chrystusa, następnie także do członków królewskiego kapłaństwa. Pytanie, kogo reprezentuje Izaak w typie ślubu Izaaka i Rebeki? Wydaje się, że w tym miejscu Izaak figuruje jedynie naszego Pana. Do takiego wniosku prowadzi innymi Biblijny obraz zaślubin, który znajdujemy tym razem w księdze Objawienia, rdz. 19, wersety 6-8. Oblubieńcem w proroctwie jest Jezus Chrystus, 'wielką rzeszą' ogłaszającą jego zaślubiny jest ta sama wielka rzesza, o której mówi Obj. 7:9 - wybrani, którzy nie otrzymują najwyższej nagrody z Jezusem Chrystusem. Oblubienicą są natomiast ci z wybranych, którzy tę najwyższą nagrodę otrzymują, stając się współkrólami w Królestwie z Jezusem Chrystusem. Ślub Izaaka i Rebeki jest najwyraźniej zapowiedzią zaślubin Baranka i jego Oblubienicy zwycięzców powołania wieku Ewangelii (Obj. 7:1-8). Nie wydaje się jednak, aby zaślubiny Chrystusa z jego Oblubienicą miały miejsce już w 1980 roku. Zanim nastąpią zaślubiny, musi mieć miejsce zmartwychwstanie. Tymczasem wiemy, że zmartwychwstanie świętych będzie mieć miejsce "podczas ostatniej trąby" oznajmującej powrót Chrystusa i inaugurację jego chwalebnego Królestwa (1 Kor. 15:50-52; 1 Tes. 4:13-17). Te wydarzenia jeszcze nie miały miejsca, zatem także i zaślubiny Baranka należą do przyszłości. Najwyraźniej zatem zaślubiny Izaaka i Rebeki wskazują nie tyle zmartwychwstanie świętych, co raczej śmierć ostatniego członka królewskiego kapłaństwa. Interpretacja ta w oczywisty sposób nie koliduje z powyżej przedstawionym poglądem na temat zaślubin Baranka, ale nie koliduje także z poglądem na temat znaczenia równoległości śmierci Sary w 1977 roku. W Obj. 7:2,3 dowiadujemy się, że przed uciskiem miało mieć miejsce zapieczętowanie członków królewskiego kapłaństwa. Pieczęć jest symbolem zamknięcia, zapewnienia. Dokument, który zostaje zapieczętowany, nabywa mocy sprawczej. W tym sensie zapieczętowanie świętych zdaje się wskazywać na zapewnienie ich, że się Bogu podobają i ich nagroda jest pewna. O tym, że takie pieczętowanie ma miejsce przed śmiercią wybranego mogą świadczyć choćby doświadczenia apostoła Pawła, który jeszcze zanim dopełnił w śmierci swojej ofiary, pisał: "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan..." (2 Tm. 4:7,8 BT). Jeszcze za życia Paweł otrzymał świadectwo od Boga, że jego nagroda jest pewna. Najwyraźniej zatem w roku 1977 ostatni z wybranych otrzymał, wzorem apostoła Pawła, takie świadectwo podobania się Bogu, aby w trzy lata później dopełnić swojego ziemskiego biegu. W ten sposób tożsamość klasy Oblubienicy została ostatecznie zapieczętowana. W 20 lat po ślubie Izaaka i Rebeki rodzą się Ezaw i Jakub. W równoległości to wydarzenie przypada na rok Co się wówczas wydarzyło, to jedno z ciekawszych pytań związanych 7

8 z równoległościami. Badacze tematu uważają, że miało wówczas miejsce zmartwychwstanie starożytnych godnych (patriarchów, proroków, etc.). Jakąś podstawę dla takiego poglądu można odnaleźć w Ps. 45:17 (BW), który zapowiada, że ojcowie królewskich kapłanów w zmartwychwstaniu staną się ich synami i zajmą kierownicze stanowiska w ziemskiej fazie Królestwa. Jeśli Izaak i Rebeka figurują Chrystusa w chwale, wówczas zgodnie z proroctwem Psalmu 45:17, narodzenie się ich synów może oznaczać de facto przywrócenie do życia ich ojców. Ich ujawnienie się jest jednak ciągle kwestią czasu przyszłego, najprawdopodobniej końcowej fazy nadchodzącego wielkiego ucisku. Śmierć Abrahama Tak jak pierwszym wydarzeniem zaznaczonym w równoległościach Abrahama jest jego narodzenie, ostatnim wydarzeniem jest jego śmierć przypadająca w roku 1946 p.n.e lat później trafiamy na rok I tutaj pojawia się pytanie najbardziej nas interesujące: czego mamy się po tej dacie spodziewać? Ponieważ proroctwo jest odpowiedzią na pytanie Abrahama "po czym poznam, że posiądę tę ziemię?", chcielibyśmy widzieć u kresu jego wypełnienia inaugurację Królestwa Bożego. Niewątpliwie jest to właściwe spodziewanie, ponieważ do tego sprowadza się pytanie Abrahama. Musimy jednak wziąć pod uwagę jeden bardzo istotny element, a mianowicie fakt, że królestwo rozpoczyna się od ucisku (1 Kor. 3:13). Zatem rok 2015, a konkretnie rok 5776 rozpoczynający się o zachodzie słońca 13 września 2015 roku w kalendarzu żydowskim, jest pierwszym rokiem ucisku, który zakończy ten system rzeczy, aby na jego gruzach mógł powstać nowy porządek. Oczywiście, jest to także rok inauguracji Królestwa, ale jeszcze nie rok jego objawienia się. W pierwszej fazie Chrystus działa bowiem jako niszczyciel obecnego porządku (Dn. 2:44). Świat nie od razu rozpozna w tym zniszczeniu rękę Pana, "ludzie będą mdleć ze strachu", nie wiedząc, co wydarzy się dalej i co się z nimi stanie (Łk. 21:25,26). Co więcej, nawet koniec ucisku nie będzie jednoznaczny z rozpoczęciem się Królestwa. Wraz z jego zakończeniem nastanie bowiem krótki czas, w którym władzę nad światem 'oficjalnie' obejmie rząd światowy, który ogłosi 'pokój i bezpieczeństwo'. Oficjalnie, ponieważ ta władza już działa, ale ciągle jeszcze z ukrycia. W Objawieniu reprezentowana jest przez ostatnią opisaną bestię, która wychodzi z otchłani i której królowie przekazują swoją władzę, ale tylko na jedną godzinę (1 Tes. 5:3; Obj. 17:8,12-14). Dopiero po tym okresie będzie mieć miejsce ostateczne starcie i zniesienie przez panującego Chrystusa obecnego porządku. Ale jak długo będzie trwała godzina? Jezus mówi, że czas 'przywrócenia królestwa Izraelowi' nie został nam dany (Dzieje 1:6,7). Pozostaje zatem cierpliwe czekanie. Jeśli chodzi o ramy czasowe samego ucisku, są one całkiem precyzyjnie określone, zarówno jego początek, jak i koniec. Początek ucisku określa pozafiguralna data śmierci Abrahama przypadająca w roku Skąd natomiast możemy wnioskować o dacie jego końca? W Rdz. 6:3 czytamy, że Bóg ustalił długość życia człowieka na 120 lat. Należy się domyślać na podstawie kontekstu, że jest to okres, który Bóg przeznaczył dla ówczesnego świata zanim nadejdzie potop. Co ciekawe, czytamy tam o człowieku, że "jego dni potrwają", co jest definicją pokolenia - pokolenie przedpotopowe miało trwać 120 lat. To jest potencjalnie bardzo istotna informacja, ponieważ w Mt. 24:32-35, Jezus mówi, że jego obecność będzie taka, jak dni Noego, a także mówi o pokoleniu, które "na pewno nie przeminie, dopóki 8

9 się to wszystko nie stanie" (NW). Jeśli dni Syna Człowieczego mają być takie jak dni Noego, jest duża szansa, że pokolenie czasu paruzji odpowiada także pokoleniu czasu Noego, trwającemu 120 lat. Od kiedy należałoby te 120 lat liczyć? Jezus uczy w Mt. 24:32-35, że tym momentem jest wypuszczenie pędów przez drzewo figowe, którym w proroctwach Biblijnych jest Izrael (por. Jer. 24:1-10; Oz. 9:10; Mi. 7:1). Momentem, kiedy drzewo figowe Izraela zaczęło się zielenić, są lata 1914/15, kiedy zakończyły się "czasy pogan", a jednocześnie Przymierze Abrahamowe zostało symbolicznie potwierdzone dla tego narodu w równoległości 3960 lat (2046 r. p.n.e r. n.e.). Koniec 'pokolenia' przypada zatem na rok lat po wypełnieniu się równoległości Abrahama. Trzeba jednak brać pod uwagę, że między końcem ucisku a końcem 'pokolenia' jeszcze pewne rzeczy muszą się wydarzyć (Mt. 24:29-31). Zatem sam ucisk zakończy się wcześniej początek Królestwa w wielkim ucisku Rok 2015 jest czasem inauguracji Królestwa, ale inauguracji przez ucisk. Pierwszą aktywnością Chrystusa jest kruszenie tego systemu, a dopiero w dalszej kolejności objawienie się światu jako nowy władca. Ta informacja jest także zawarta w proroctwie danym Abrahamowi. Przede wszystkim, Abraham widzi, co wydarzy się na końcu zaznaczonego w proroctwie okresu: "Słońce właśnie zachodziło i nastała gęsta ciemność, a oto dymiący piec i ognista pochodnia, która przesuwała się między tymi częściami [złożonej ofiary]" (Rdz. 15:17 NW). Piec jest w Biblii symbolem ucisku (Ps. 21:9; Jl. 2:30-32; Sof. 2:1-3; Mal. 3:2-4, 4:1; 1 Kor. 3:13; 2 Pt. 3:10,12). Pochodnia jako źródło światła jest symbolem oświecenia, a zatem także symbolem nadchodzącego objawienia się Jezusa Chrystusa (Ps. 43:3, 119:105; Prz. 6:23; Flp. 2:10,11; 1 Tm. 2:4). Piec i pochodnia, które swym ogniem trawią złożone ofiary, wskazują, że po wypełnieniu się czasu zaznaczonego w tych ofiarach (11 lat łącznej długości życia zwierząt x 360 dni w roku = 3960 proroczych lat) znakiem dla Abrahama będą wydarzenia ucisku reprezentowane w dymiącym piecu oraz epifania (objawienie się) Chrystusa reprezentowana w ognistej pochodni. Co ciekawe, jeśli starożytni godni rzeczywiście powstali w 2000 roku, Abraham będzie naocznym świadkiem tych wydarzeń i także na tej podstawie będzie wiedział, że czas objęcia przez niego ziemi rzeczywiście nadszedł. Podwójne znaczenie 2015 roku jest także pokazane w elemencie chronologicznym. Rok 1915 jest zaznaczony jako czas, w którym zostaje potwierdzone Przymierze Abrahamowe dla Żydów. Kończą się 'czasy pogan', a sam naród ponownie powstaje do życia pod szczególną łaską Boga. Zatem tak jak rok 1840 jest pozafigurą narodzenia Abrahama w stosunku do Izraela duchowego, rok 1915 jest czasem narodzenia Abrahama w stosunku do Izraela cielesnego. Jednocześnie wiemy, że w 99-ym roku Abrahama ma miejsce obrzezanie, a w roku 100-ym rodzi się Izaak. 99 lat odliczone od roku 1915 prowadzi nas do roku Czy w tym roku stało się coś, co może stanowić wypełnienie 'zrzucenia ciała' przez Żydów? Bezwzględnie - na terenach Syrii i Iraku został proklamowany islamski kalifat, którego otwarcie deklarowanym celem jest unicestwienie Izraela. Dżihadyści prowadzą obecnie 9

10 intensywną działalność konsolidującą pod skrzydłami Państwa Islamskiego organizacje, które działają na obszarze całego Bliskiego Wschodu, w tym także na obszarach wymienionych m.in. w Psalmie 83. Wiele wskazuje na to, że to właśnie Państwo Islamskie będzie sprawcą przepowiadanego 'ucisku Jakuba', a jeśli tak, wówczas obecny 2014 rok zapowiada dla Izraela wydarzenia nie mniejszej wagi niż zapowiadał rok 1939 (Jer. 30:7,8). Ciekawostką nie do przeoczenia jest fakt, że kalifat został proklamowany dokładnie 29 czerwca, na który w kalendarzu żydowskim w 2014 roku przypadł pierwszy dzień miesiąca Tamuz. Tamuz jest dla Żydów miesiącem żałoby. Siedemnastego dnia miesiąca Tamuz rozpoczyna się w Izraelu post upamiętniający dzień przełamania murów Jerozolimy przez Rzymian oblegających miasto w 70 r. n.e. Post dobiega końca 9 Av, czyli w dniu zburzenia świątyni. Proklamacja kalifatu pierwszego dnia miesiąca żałoby jest zatem wymowną zapowiedzią żałoby Izraela w nadchodzącym Dniu Pańskim, której sprawcą będzie radykalny islam. Tym samym obrzezka Abrahama jest w pozafigurze trafną reprezentacją ostatecznej rozprawy, do której dojdzie między Bożym narodem Izraela i jego wrogami (Ps. 83:1-18; Za. 14:1-5). Setny rok od narodzin Abrahama przypada w tym obrazie na rok To nie tylko zbieżność czasowa z równoległością śmierci Abrahama, która także przypada na 2015 rok, ale jest to także ciekawa zbieżność wydarzeń: pozafiguralny rok śmierci Abrahama jest także pozafiguralnym rokiem narodzin Izaaka. Rok 'śmierci wiary' ma być także czasem narodzin pozafiguralnego Izaaka, i to w podwójnym sensie. Ponieważ dziedzicami Abrahama są nie tylko Izraelici duchowi, ale także cieleśni Żydzi, czas zmartwychwstania Kościoła będzie jednocześnie także czasem pokutowania Żydów, przyjęcia przez nich Mesjasza i ponownego narodzenia się tego narodu z ducha (por. Za. 12:10,11; Obj. 1:7). Mamy zatem drugi wymieniony w proroctwie element - ognistą pochodnię. Wydarzenia początku ucisku Jakich zatem wydarzeń możemy oczekiwać w tym czasie ucisku? Przede wszystkim, warto mieć na uwadze element czasu. Często wyobrażamy sobie koniec obecnego systemu jako jeden wielki huk - kilka dni 'i po krzyku'. Tymczasem chronologia prorocza wskazuje, że agonia obecnego świata może objąć okres liczony w latach. Musimy być przygotowani także na to, że wydarzenia będą się rozwijać w czasie, i nie zawsze będą jednakowo spektakularne. Ale będą, i z pewnością będą dostrzegalne. Tak jak dostrzegalny jest zalew Europy przez setki tysięcy islamskich imigrantów i praktyczna likwidacja strefy Schengen, uruchomiona przez Niemcy 13 września 2015, czyli w ostatnim dniu całego proroczego cyklu 3960 lat. Być może to przypadek i być może zamykanie kolejnych granic wewnątrz Unii Europejskiej jest tylko tymczasowe, ale zważywszy na czas, w jakim dzieją się te wydarzenia, może to równie dobrze być zapowiedzią dalszego rozwoju wypadków znacznie bardziej brzemiennego w skutki niż komukolwiek się dzisiaj wydaje. Kolejną ważną datą związaną z początkiem ucisku był 28 września 2015 roku. To nie tylko data całkowitego zaćmienia superksiężyca wieńczącego tetradę 4 następujących po sobie całkowitych zaćmień, przypadającego w pierwszy dzień święta namiotów - wydarzenie bez precedencu z proroczego punktu widzenia (por. Jl. 2:30,31; Mt. 24:29; Obj. 6:12,13) - ale 10

11 jednocześnie szczyt ONZ, na którym także pojawił się Wladimir Putin. W swoim wystąpieniu nie tylko wyraźnie nawiązał on do tworzącego się rządu światowego, ale także zapowiedział interwencję w Syrii. Treść tego wystąpienia i czas, w którym zostało wypowiedziane, nie wydają się przypadkowe. Wszystko bowiem wskazuje, że wydarzenia obecnego ucisku będą się rozwijały przede wszystkim po linii konfliktu syryjskiego, wojny z Państwem Islamskim i tzw. wojny z terroryzmem. Proroctwo zapisane w Rdz. 15:7-11 o dalszych szczegółach tych wydarzeń jednak nic nam nie mówi. Pozostaje zatem badanie proroctw, obserwowanie wydarzeń i modlitwa, żeby cały wybrany lud Pański z tego ucisku wyszedł zwycięsko (Obj. 7:13-17). 11