dobro, a druga slide. Powoduje to powstawanie ciekawych i często nietypowych brzmień i frapujących harmonii.

Transkrypt

1 TSA Zespół powstał w 1979 roku w Opolu. Dwa lata później, jeszcze jako instrumentalny kwartet, TSA (Marek Kapłon, Stefan Machel, Janusz Niekrasz, Andrzej Nowak) z miaŝdŝącą przewagą wygrało w Festiwal w Jarocinie by zaraz potem na Pop Session zadebiutować z Markiem Piekarczykiem w składzie. Lata to okres niezaprzeczalnego prymatu TSA na polskim rynku grali wtedy po kilkaset koncertów rocznie wywołując prawdziwą histerię. W okresie tym sprzedano setki tysięcy egzemplarzy ich płyt, które weszły do kanonu polskiej muzyki rockowej. W kolejnych latach TSA nadal prowadziło oŝywioną działalność koncertową występując równieŝ za granicą Francja, Benelux, Niemcy, Czechosłowacja, Związek Radziecki. W tym czasie na Zachodzie ukazały się dwie ich płyty Spunk i Heavy Metal World. W latach zespół występował w rock-operze Jesus Christ Superstar, w której główną rolę zagrał Marek Piekarczyk (Teatr Muzyczny w Gdyni). Następnie grupa zawiesiła działalność. Po roku pojawiły dwie nowe formacje: TSA i TSA Evolution, które wkrótce przestały istnieć. Później TSA kilkakrotnie powracało w róŝnych składach ale Ŝaden nie przetrwał próby czasu. 5 maja 2001 roku TSA zagrało znowu w klasycznym składzie Marek Kapłon (perkusja), Stefan Machel (gitara), Janusz Niekrasz (bass), Andrzej Nowak (gitara), Marek Piekarczyk (śpiew). W kilka tygodni później kwintet oficjalnie ogłosił wznowienie działalności i od tego momentu systematycznie odzyskuje pozycję sprzed lat. W kwietniu 2004 roku wydany został ich zupełnie nowy album Proceder, który okazał się jedną z najlepiej sprzedających się płyt rockowych w Polsce. Nieco później po raz pierwszy na kompaktach ukazały się ich legendarne juŝ albumy TSA czerwony, Rock n Roll, Spunk, obie wersje Heavy Metal World oraz CD 1981 zawierający nagrania koncertowe z radiowych archiwów. Na rynku dostępne jest takŝe DVD z archiwaliami z lat 80-tych m.in. słynny koncert w Teatrze STU. Od powrotu na scenę w oryginalnym składzie zespół TSA wystąpił na ponad 130 koncertach w kraju a takŝe w sąsiednich Czechach oraz za oceanem w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. List XX na szczycie Rockowej Listy Przebojów Programu I Polskiego Radia, Proceder płytą roku, a TSA zespołem nr 2 w plebiscycie magazynu Teraz Rock, nominacja do Fryderyka 2005 i Paszportu Polityki, wznowienie klasycznych albumów oraz udział w festiwalach Top Trendy i Jarocin 2005 to tylko niektóre dowody na to, Ŝe TSA znowu naleŝy do czołówki polskiej sceny muzycznej. SAXON Historia Saxon rozpoczyna się w 1976 roku, kiedy grupa została załoŝona przez Grahama Olivera i Steve a Dawsona. Pierwsza nazwa zespołu to Son Of A Bitch. Po kilku latach została zamieniona na Saxon. Grywali w klubach rockowych i na koncertach jako support the Ian Gillan Band oraz Heavy Metal Kids. Byli wówczas jedną z wielu tego typu grup, które starały się tworzyć własne utwory i zaistnieć na duŝych scenach. Po kilku miesiącach starań od czasu pierwszych nagrań w Tapestry Studios, udało im się zwrócić na siebie uwagę Petera Hintona z EMI, który zarekomendował Saxon wytwórni Carrere. Wkrótce zaproponowano im kontrakt. Pierwszy singiel stał się hitem na liście Powerhouse w 1979 roku. Rok później ich drugi singiel takŝe sięgnął szczytów list przebojów. W listopadzie 1979 roku zagrali w trasie koncertowej jako gość specjalny z Motorhead. Rok zakończyli koncertem boŝonarodzeniowym. Zespół powrócił

2 do studia i nagrał drugi album Wheels Of Steel. Wkrótce powstał trzeci album Strong Arm Of The Law. W 1981 roku grupa rozpoczęła koncertowanie po świecie. Wielki sukces odniosła w Japonii z utworem Motorcycle Man. W 1983 roku zespół podróŝował po Stanach Zjednoczonych. Na ich koncerty przychodziły tłumy fanów. Grupa rozpoczęła współpracę z wytwórnią EMI. Kolejne lata to nowe płyty, koncerty, m.in. z Iron Maiden i Eltonem Johnem. W tekstach piosenek przewijają się przede wszystkim opisy Ŝycia rockmeńskiego (motocykle i koncerty) oraz motywy batalistyczne. Do największych hitów Saxona naleŝą: Crusader, Wheels of Steel, Suzie Hold On, And the Bands Played On, Princess of the Night, Broken Heroes oraz 747(Strangers in the night). UFO Piosenkarz Phil Mogg, gitarzysta Mick Bolton, basista Pete Way oraz perkusista Andy Parker załoŝyli zespół w sierpniu 1969 roku. Pierwotnie grupa nazywała się Hocus Pocus, w październiku zaś zmieniła nazwę na UFO na cześć londyńskiego klubu. Ich pierwszy album został wydany w 1970 roku i był typowym przykładem cięŝkiego rocka. Największy sukces płyta odniosła w Japonii i w Niemczech. Kolejna płyta miała styl heavy metalu. Wkrótce zespół przekonał się, Ŝe taki rodzaj muzyki nie jest juŝ tak popularny, zespół opuścił Mick Bolton, a nowy gitarzysta utwierdził grupę w bardziej rockowym brzmieniu. Kolejne lata to nowe albumy, nieznaczne zmiany składu zespołu. W 2004 roku UFO wydało swój siedemnasty album You Are Here z nowym gitarzystą Vinnie Moore i perkusistą Jasonem Bonhamem. W listopadzie 2005 do zespołu powrócił Andy Parker. Dziewiętnasty album The Visitor wyszedł w 2009 roku, ale juŝ bez Pete Way a. Po 15 latach kolejna płyta znalazła się na szczycie brytyjskich list. W tym samym roku grupa wydała sześć płyt CD z nagraniem koncertów z lat W chwili obecnej UFO pracuje nad dwudziestą płytą, która ukaŝe się w czerwcu BOOGIE CHILLI Zespół Boogie Chilli powstał w 2002 roku w Poznaniu. ZałoŜyli go doświadczeni muzycy: Maciej Sobczak (gitara), Robert Fraska (bas), Janusz Siemienas (gitara) i Andrzej Kubiak (perkusja). Dwóch pierwszych panów udzielało się w grupie Hot Water, dwóch następnych w zespole Wielka Łódź. Dwa lata później w zespole pojawił się harmonijkarz Leszek Paech. Na początku 2010 roku Andrzeja Kubiaka zastąpił Darek Nowicki (Hot Water, Izotop). Z bluesowych doświadczeń Wielkiej Łodzi i bluesowo-rockowych Hot Water powstała niezwykła synteza stylistyczna. Z jednej strony wyznacza ją szacunek do bluesowej i rockowej tradycji, a z drugiej ciągła chęć eksperymentowania. Nie bez powodu zespół jest duŝą atrakcją koncertową za kaŝdym razem utwory grane przez Boogie Chilli brzmią inaczej, bowiem muzycy uwielbiają improwizować i rozwijać swoją muzykę często w zupełnie nieoczekiwanym kierunku. Do tego wszystkiego dochodzi uwielbienie do szorstkości i brudu, które kojarzy się niemal z grunge'owym brzmieniem początku lat 90-tych.Ciekawe jest równieŝ instrumentarium niby typowo rockowe: dwie gitary, bas, perkusja, oraz harmonijka ustna, ale...jedna z gitar to

3 dobro, a druga slide. Powoduje to powstawanie ciekawych i często nietypowych brzmień i frapujących harmonii. COLOSSEUM Nazwa brzmi bombastycznie. OtóŜ w rzeczywistości COLOSSEUM powstało jako dinozaury w historii muzyki rockowej: konfederacja zastraszająco zdolnych solistów, którzy tym samym kreują wszechstronne, zwarte brzmienie, muzykalnie bardzo innowacyjne we wszystkich ich albumach. To przypuszczalnie pierwszy w świecie jazzowo-rockowy zespół muzyczny, wydał 5 albumów w latach 1969 oraz 1971 i przez trzy lata bezustannie podróŝował i występował po świecie. Później grupa rozpadła się. W tym samym czasie ich podwójny album Colosseum Live uderzył rynek. MoŜna o nim śmiało powiedzieć, Ŝe jest to brylant wśród muzyki rockowej, nawet dziś. Dwadzieścia trzy lata później grupa reaktywowała się w klasycznym składzie z Colosseum Live kontynuując to, co tak nikczemnie zostało przerwane. Od tego czasu w 1994 roku Jon Hiseman, Chris Farlowe, Clem Clempson, Dave Greenslade i Mark Clarke odnoszą wielkie sukcesy na licznych festiwalach i w podróŝach po Europie z wydanym The Reunion Concerts, Bread & Circuses i Tomorrow s Blues. Miejsce niezapomnianego saksofonisty Dicka Heckstall-Smitha, który odszedł przedwcześnie w grudniu 2004 roku, zajęła wspaniała Barbara Thompson. COLOSSEUM powraca latem 2011 roku i zagra zarówno stare, niezapomniane przeboje, jak i utwory z aktualnych albumów. ALVIN LEE Alvin Lee grę na gitarze rozpoczął w wieku 13 lat, zaś mając 15 lat zapoczątkował działalność zespołu Ten Years After. The Jaybirds (pierwotna nazwa zespołu Ten Years After), wczesny zespół Alvina Lee, był popularny w regionie i odniósł sukces w Hamburgu, potem w całych Niemczech, podąŝając za The Beatles w 1962 roku. Zespół zmienił nazwę na Ten Years After w Londynie w 1966 roku. Grupa podpisała pierwszy kontrakt i nagrała pierwszą płytę, która zyskała wielu słuchaczy w radiu w San Francisco. Wkrótce Bill Graham zaprosił zespół na koncert promujący album. Słuchaczy urzekł wyjątkowy charakter Alvina Lee, pełen soulu, świetna gra na gitarze i innowacyjne połączenie bluesa, swingu, jazzu i rocka. Wkrótce pokochała ich cała Ameryka. Rozpoczęło się koncertowanie po Stanach Zjednoczonych. TYA pojawił się na Festiwalu Woodstock. Wirtuozyjny występ Alvina Lee był jednym z najznakomitszym punktów programu i do dziś pozostał w pamięci jako klasyka dla wielu gitarzystów. TYA osiągnęło wielki sukces wydając dziesięć albumów, jednak w 1973 roku Alvin Lee czuł, Ŝe zespół wypala się. Wraz z piosenkarzem gospel Mylonem LeFevre, Georgem Harrisonem, Stevem Winwoodem, Ronem Woodem i Mickiem Fleetwodem nagrał i wydał album On the Road To Freedom, który znalazł miejsce w czołówce rockowych płyt. Rok później Alvin Lee utworzył własny zespół Alvin Lee & Company i wydał podwójny album In Flight. Powstała energetyczna mieszanka R&B i rocka w hołdzie Elvisowi Presleyowi. Lata 80-te przyniosły kolejne zmiany kierunku muzycznego Alvina Lee. Artysta koncertował ze Stevem Gouldem z Rarebird i Mickiem Taylorem z Rolling Stones. Alvin Lee wydał ponad 20

4 albumów wliczając Detroit Diesel z 1985 oraz Zoom z Na obydwóch krąŝkach pojawił się gościnnie George Harrison. Ich duet z 1994 roku The Bluest Blues został okrzyknięty przez krytyków najlepszym bluesowym utworem, jaki kiedykolwiek powstał. Płyta z 2004 roku Alvin Lee in Tennessee została nagrana z legendą rocka Scottym Moorem i D.J. Fontaną. Jest to krąŝek największych hitów wszechczasów, zapoŝyczonych z lat 50 tych. Jest tam nawet nowa wersja I m Going Home. Najnowszy album Alvina Lee Saguitar, prezentuje bluesowy wokal i znakomitą gitarową pracę w 14 nowych utworach, których charakter nawiązuje do melancholicznego bluesa, a zarazem szorstkiego rocka. Według artysty album celebruje zwykłą radość robienia muzyki. DśEM Polska grupa grająca muzykę z pogranicza rocka i bluesa. Nazwa zespołu pochodzi od jamu zbiorowego muzykowania, improwizowania na zaplanowany temat, popularnego między innymi wśród zespołów grających jam rocka. Pierwsze wzmianki o zespole DŜem (Jam) moŝna znaleźć juŝ w 1973 roku. Grupa powstała w Tychach. Została załoŝona przez braci Adama i Bena Otrębę oraz Pawła Bergera i Aleksandra Wojtasiaka. W grudniu tego samego roku dołączył do nich Ryszard Riedel. Latem 1975r.miejsce poprzednich perkusistów zajął Leszek Faliński. W 1978r. miejsce poprzednich basistów zajął Tadeusz Faliński. W latach działalność formacji była bardzo nieregularna i aŝ do 1980 r. miała status amatorski. W 1980 roku grupa otrzymała pierwszą nagrodę na Przeglądzie Amatorskich Zespołów Muzycznych w Tychach, a 7 czerwca tego samego roku DŜem wziął udział w I Ogólnopolskim Przeglądzie Muzyki Młodej Generacji w Jarocinie w składzie: Ryszard Riedel, Adam Otręba, Jerzy Styczyński, Leszek Faliński, Tadeusz Faliński. W ciągu kilku kolejnych lat zespół duŝo koncertował i brał udział w wielu znaczących festiwalach, takich jak: Folk Blues Meeting w Poznaniu, Jarocin, Rock Na Wyspie we Wrocławiu (1982), Muzyczny Camping w Brodnicy, FAMA w Świnoujściu, Rawa Blues w Katowicach. W czerwcu 1984 roku zespół po raz pierwszy zagrał za granicą. Koncert odbył się w Berlinie. W lipcu tego samego roku podczas koncertu na FAMIE w Świnoujściu zarejestrowano materiał, który został wykorzystany na pierwszym wydaniu fonograficznym grupy pt. DŜem. W późniejszym czasie nazwa została zmieniona na Dzień, w którym pękło niebo. W sierpniu zespół wystąpił na Olsztyńskich Nocach Bluesowych, a jesienią wyjechał na trzy koncerty do Berlina Zachodniego. Na początku roku 1985 zespół wyjechał na kilka koncertów do Szwajcarii. Ukazał się równieŝ pierwszy, a zarazem jeden z najpopularniejszych, longplay grupy Cegła. Album zawierał osiem utworów, a były to Whisky, Czerwony jak cegła, Oh, Słodka, Jesiony, Ballada o dziwnym malarzu, Boczny wiatr, Nieudany skok i Kim jestem jestem sobie. Pod koniec roku zespół wyjechał do NRD. W Polsce grał na koncertach m.in.:rawa Blues Festiwal, Blues Top w Sopocie, Muzyczny Camping w Brodnicy, Olsztyńskie Noce Bluesowe, Festiwal w Jarocinie,

5 Rock dla Pokoju w Gdańsku. W grudniu zespół zagrał dwa koncerty w teatrze STU w Krakowie, z których materiał znalazł się na płycie Absolutely Live. W marcu 1986 roku zespół wydał album Zemsta nietoperzy oraz, jak co roku, odwiedził wiele miejsc związanych z koncertami bluesowymi i rockowymi. Na wiosnę roku 1987 zespół odbył trasę koncertową Blues/Rock Top '86, gdzie poza swoimi koncertami towarzyszył równieŝ artystom wybranym w ankiecie Jazz Forum, tj. Monice Adamowskiej, Tadeuszowi Nalepie, Ireneuszowi Dudkowi. Przez cały rok 1987 zespół grał równolegle z Ryszardem Riedlem oraz z Tadeuszem Nalepą (wydano płytę Numero Uno ) i Moniką Adamowską. W kwietniu 1988 roku zespół wydał longplay Tzw. przeboje całkiem live. Po raz kolejny dał wiele koncertów na wielkich festiwalach w Polsce oraz wyjechał na Folk-Blues Festival w Weimarze i w Leningradzie. Koncerty w Leningradzie odbywały się bez Ryszarda Riedla, który został odsunięty za niesubordynację w zespole. Grupie towarzyszyła Martyna Jakubowicz. Zespół wystąpił w programie telewizyjnym DŜem i przyjaciele, w którym udziału równieŝ nie wziął Ryszard Riedel. Pod koniec roku zespół wziął udział w trasie koncertowej po Kazachstanie, a towarzyszką DŜemu była po raz kolejny Martyna Jakubowicz. W połowie roku 1989, juŝ w pełnym składzie, zespół zagrał w katowickim Spodku koncert urodzinowy. W sierpniu tego roku pojawił się na rynku nowy album Najemnik, a pod koniec roku album, który był odpowiedzią muzyków na wielokrotną absencję na koncertach Ryszarda Riedla. The Band Plays On..., bo tak była zatytułowana ta płyta, jest kompozycją instrumentalną muzyków DŜemu. Dnia 1 stycznia 1991 roku Ryszard Riedel, Adam Otręba, Benedykt Otręba, Paweł Berger, Jerzy Styczyński oraz manager zespołu Leszek Martinek zakładają Spółkę Cywilną DŜem. Pierwszym wydawnictwem nowo powstałej spółki jest album Detox, uwaŝany przez wielu krytyków i samych muzyków za najlepszy album grupy. W kwietniu 1992 roku zespół towarzyszył Sławomirowi Wierzcholskiemu na jego autorskim krąŝku Ciśnienie. 20 czerwca 1992 roku zespół wystąpił ponownie w katowickim Spodku w programie DŜem Session, którego zapis ukazał się na czterech kasetach (dwóch płytach) pt. Wehikuł czasu Spodek '92. W kwietniu 1993 roku grupa nagrała teledysk Autsajder oraz kolejny raz wystąpiła w telewizji na koncercie Bez prądu. W październiku 1993 roku zespół nagrał płytę Autsajder. To ostatni album z premierowymi utworami grupy, na którym zaśpiewał R. Riedel. Problemy z nałogiem narkotykowym spowodowały, Ŝe przestał się zajmować regularnie pracą. Ostatni koncert grupy z Riedlem odbył się 16 marca 1994 r. w Krakowie, w maju wokalista został tymczasowo usunięty z DŜemu. Zmarł 30 lipca 1994 roku, bezpośrednią przyczyną śmierci była niewydolność serca. Od 1995 roku nowym wokalistą zespołu został Jacek Dewódzki, z którym zespół koncertował i tworzył do roku 2001, kiedy zastąpił go Maciej Balcar. Rok 1995 to okres, w którym odbywają się dwa koncerty upamiętniające zmarłego Ryśka Riedla. Jeden z nich zostaje upamiętniony 3- płytowym albumem koncertowym List do R., drugi koncert rejestrowany jest przez telewizję i nosi ten sam tytuł. Koncerty te to występy DŜemu z wieloma zaproszonymi gwiazdami polskiej muzyki w roli wokalistów (m.in. Czesław Niemen, Tadeusz Nalepa). Jeszcze w tym samym roku

6 ma miejsce premiera nowego albumu, pierwszego z Jackiem Dewódzkim, Kilka zdartych płyt (1995). 12 lipca 1996 roku zespół wystąpił w Operze Leśnej w Sopocie jako support przed ZZ Top. Rok 1997 pełen był koncertów; muzycy zagrali równieŝ w studiu Telewizji Polskiej w Katowicach. We wrześniu ukazała się seria wznowień albumów grupy. Kolejny album z nowym wokalistą to Pod wiatr (1997). 14 sierpnia 1998 roku zespół wystąpił w Chorzowie jak support przed gwiazdą The Rolling Stones. Kolejne wydawnictwa to dwie płyty z koncertu DŜemu w Operze kolejno w 1998 oraz Jeszcze w 1999 roku koncert zostaje wydany na kasecie VHS (obecnie niedostępny). Premiera kolejnej płyty studyjnej Być albo mieć, ostatniej z Jackiem Dewódzkim, przypada na rok Czerwiec 2000 to okres, w którym zostaje wydana pierwsza ścieŝka dźwiękowa DŜemu do filmu Jacka Bromskiego To ja, złodziej (2000, ścieŝka dźwiękowa) o tym samym tytule. 23 czerwca DŜem wystąpił na Festiwalu w Opolu, gdzie uczcił dwudziestolecie działalności. Po czterech latach wychodzi kolejny album studyjny z nowym wokalistą, którym został Maciej Balcar. Płyta nosi tytuł 2004 (2004). Z płyty pochodzi przebój Do kołyski. Rok 2004 to równieŝ czas, w którym zostaje wydany Przystanek Woodstock 2003 (2004), pierwsze koncertowe DVD grupy oraz kompilacja największych przebojów DŜemu Złoty Paw (2004). W roku 2005 zostaje wydany zapis Przystanek Woodstock 2004 (2005), równieŝ na płycie DVD. W tym samym roku do kin wchodzi film fabularny opowiadający o grupie, a głównie o Ryśku Riedlu, w reŝyserii Jana Kidawy-Błońskiego, zatytułowany Skazany na Bluesa ; rok później film zostaje wydany na płycie DVD. W 2005 roku zostaje równieŝ wydana ścieŝka dźwiękowa do filmu, razem z promocyjną płytą DVD z fragmentami filmu z muzyką grupy. 27 stycznia 2005 zespół miał wypadek samochodowy na autostradzie A4. W wypadku zginął Paweł Berger. Zespół zawiesił działalność na kilka miesięcy, w trakcie których trwała rekonwalescencja basisty Benedykta Otręby. 27 kwietnia 2005 oficjalnie zaprezentowano nowego klawiszowca, którym został Janusz Borzucki. 2 maja 2005 r. DŜem wznowił działalność koncertem w Stalowej Woli. Z okazji osiągnięcia statusu złotej płyty zarówno przez Przystanek Woodstock 2003 (2004) jak i Przystanek Woodstock 2004 (2005), wydano kolekcjonerskie wydawnictwo dwóch DVD Przystanek Woodstock 2003 i 2004 (2006). Dokładnie w pierwszą rocznice śmierci Pawła Bergera 27 stycznia 2006 zespół daje koncert Pamięci Pawła Bergera, na który zostaje zaproszonych wielu gości klawiszowców, m.in. Józef Skrzek oraz były wokalista Jacek Dewódzki i syn Ryśka, Sebastian Riedel. Rok po koncercie zostaje wydana podwójna płyta koncertowa Pamięci Pawła Bergera (2007). W 2007 roku zostały wydane równieŝ składanki największych przebojów zespołu z cyklu Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.. Grupie poświęcono aŝ dwa wydawnictwa. Jeszcze w 2007 roku zespół uczestniczy w koncercie Breakout Festival 2007 poświęconemu twórczości zespołu Breakout i Tadeuszowi Nalepie. VANILLA FUDGE Vanilla Fudge zespół psychodeliczny załoŝony na wschodnim wybrzeŝu USA w 1965, początkowo pod nazwą the Electric Pigeons, potem The Pigeons, przez organistę Marka Steina, basistę Tima Bogerta oraz perkusistę Joeya Brennana. Do grupy dołączył równieŝ gitarzysta

7 Vince Martell, natomiast Brennana zastąpił Carmine Appice. Ich twórczość wywarła wielki wpływ na kolejne formacje, m.in. Yes, Deep Purple, Led Zeppelin, Budgie czy Uriah Heep. Grupa zasłynęła z perfekcyjnych coverów krótkich przebojów popowych (np. The Beatles) i klasycznych kompozycji ( Für Elise & Moonlight Sonata Beethovena) w hipisowskopsychodelicznym brzmieniu. Jej muzyka oparta była na dialogu między hałaśliwą grą gitary i perkusji a monotonnymi organami. Utwory Vanilla Fudge charakteryzowała zawiła kompozycja, ostre riffy zapowiadające hard rocka oraz tło wzbogacone melorecytacjami. Uznaje się, Ŝe płytą Vanilla Fudge z 1967 r. dokonali przełomu w muzyce. AranŜacja kompozycji, charakterystyczne spowolnienia tempa, wzajemne uzupełnianie się przez artystów sprawiły, iŝ grupa zapisała się złotymi zgłoskami w historii rocka. Kolejna płyta The Beats Goes On, była próbą zaprezentowania w pigułce dotychczasowych zdobyczy muzyki. Okazała się jednak za ambitna. Następne albumy ( Renaissance, Near the Beginning, Rock & Roll ) nie zdołały powtórzyć sukcesu płyty debiutanckiej, niemniej uwaŝa się je za preludium epoki hard rocka i heavy metalu. W 1970, po nagraniu Rock & Roll, grupa została rozwiązana. Vanilla Fudge rozpropagowali organy Hammonda jako nieodzowny element instrumentarium rockowego zespołu muzycznego. Zapoczątkowali erę cięŝkiego, zgrzytliwego riffu gitarowego oraz odkryli nieznane dotąd moŝliwości gitary basowej. W 1982 wydano składankę The Very Best of, a dwa lata później nieudanie reaktywowano zespół, czego efektem była płyta Mystery. Dziś muzycy grupy koncertują po całym świecie z Billem Pascalim zastępującym Marka Steina. Największe przeboje grupy to: You Keep Me Hangin' on, Season of the Witch czy Where is My Mind. JACK BRUCE Kompozytor, piosenkarz, multiinstrumentalista, legenda. Zwany jako jeden z najmocniejszych wokalistów i najlepszych basistów swych czasów. Jego zdolności improwizacyjne i całkowicie unikalne kompozycje oraz występy na zawsze zmieniły muzykę elektryczną. Jego pionierska, całotonowa gra na basowej gitarze elektrycznej zrewolucjonizowała sposób, w jaki dotychczas był uŝywany instrument i wpłynęła na niezliczoną rzeszę basistów, wliczając Stinga i Jaco Pastoriusa. Jego praca z zespołami Cream oraz Tony Williams Lifetime, jak i jego solowy materiał, otworzyły drzwi stłumionej energii, nowemu podejściu do sztuki dźwięku łamiąc bariery tradycji i kreując rodzaj muzyki, jaki jeszcze nie był słyszany. W pierwszych latach swej kariery podróŝował do Włoch, potem do Wielkiej Brytanii grając na podwójnym basie w zespołach tanecznych i grupach jazzowych. Do swojego pierwszego zespołu dołączył w roku 1962 w Londynie. Był to Alexis Korner s Blues Inc., którego perkusistą był Charlie Watts (późniejszy członek Rolling Stones). Po kilku latach Jack Bruce dołączył do John Mayall s Blues Breakers, gdzie poznał Erica Claptona. Wkrótce powstał Cream w składzie: Jack Bruce, Eric Clapton i Ginger Baker. W ciągu zaledwie dwóch lat Cream sprzedało albumów i zostało nagrodzone platynową płytą za Wheels of Fire. Jack Bruce napisał i zaśpiewał większość piosenek, wliczając: I Feel Free, White Room, Politician, Sunshine Of Your Love.

8 Po rozpadzie Cream w 1968 roku Jack Bruce zaczął nagrywać solowe kawałki. Jego utwory łączyły w sobie jazz i rock ukazując jego unikalny styl i wpływając na innych. Wkrótce dołączył do Tony s Lifetime. W 1991 roku wystąpił w Wiedniu razem z Michaelem Mantlerem i Mike m Gibbsem przy akompaniamencie Orkiestry Symfonicznej. W 1992 roku wystąpił razem z Bobem Dylanem, Keithem Richardsem, Stevem Cropperem na Festiwalu Gitary w Sewilli. W kolejnych latach występował razem z Gary Moorem, Maggie Reilly, Dickiem Heckstall-Smithem. W późnych latach 90-tych Jack grał wraz z Ringo Starr s All Star Band i innymi znakomitymi muzykami. Rok 2005 był wyjątkowy, gdyŝ Jack Bruce reaktywował dawny zespół Cream wraz z Erickiem Claptonem i Gingerem Bakerem. W maju przez 4 noce zespół grał w Londyńskim Royal Albert Hall, gdzie nagrał i wydał pliki audio i video. W październiku grupa zagrała trzy koncerty w Madison Square Garden w Nowym Yorku. W tym samym czasie Jack Bruce został nagrodzony jako najlepszy basista wszechczasów. W roku 2006 w Los Angeles artysta odebrał nagrodę Grammy.